Skip to main content

Τα φρικαλέα εγκλήματα των Εβραίων κατά του Ελληνισμού



Στις 29 Μαίου 1453 κυριεύεται Κωνσταντινούπολις. Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πίπτει ηρωϊκώς μαχόμενος. Η άλωση της πόλεως ορίζει το τέλος της Ελληνικής Κοσμοκρατορίας. Οι βάρβαροι Οθωμα­νοί που μπήκαν μέσα, για πολλές μέρες σφάζουν και
λεη­λατούν. Τίποτε δεν μένει όρθιον. Οι εβραίοι δεν κινδυνεύ­ουν καθόλου!

Απεναντίας ενθουσιασμένοι από την Ελ­ληνική τραγωδία, συνεργάζονται με τους Τούρκους και φυσικά κερδοσκοπούν. Χαρακτηριστικώς αναφέρω, ότι οι Τούρκοι αιχμαλώτι­σαν 60.000 περίπου νέους Έλληνας και Ελληνίδας, ανά­μεσά τους και μερικούς Λατίνους, τους οποίους πωλούν ως σκλάβους στους εβραίους. Οι Ιουδαίοι τότε εθησαύρισαν από το δουλεμπόριο που έκαναν. Σχετικώς στην Εγκυ­κλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 11ος σελ. 897 λ. «Κωνσταντινούπολις») διαβάζομεν:«Επί τρεις ημέρας (1453, 29-31 Μαΐου) επεκράτησαν σφαγαί, λεηλασίαι, αιχμαλωσίαι και παντός εί­δους άλλαι βιαιοπραγίαι εν τη καταλειφθείση πόλει. Λέγεται ότι τότε περί τας 60 χιλιάδας Ελλήνων και Λατίνων περιήλθαν εις τουρκικήν αιχμαλωσίαν. Εξ αυτών πολλοί επωλήθησαν εις Εβραίους, οι οποίοι κατά την Άλωσιν και μετ’ αυτήν πολύ επλούτισαν μετερχόμενοι την εμπορίαν των σκλάβων, έχοντες ιδίαν συνοικίαν εις τον Γαλατά και ιδίαν «παλαιάν Εβραϊκή σκάλαν», κειμένην πιθανότατα πλησίον του Βαλούμ-Παζάρ».

Η σκοτεινή περίοδος της Τουρκοκρατίας αρχίζει
Ο Ελληνισμός υποφέρει όχι μόνο από την τουρκική κατο­χή, αλλά και από τους εβραίους, ιδίως από τους τελευταί­ους. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Ο Τούρ��ος το μόνο που ήθελε ήταν να έχη εδραιωμένη την εξουσία του και να εισπράττη φόρους. Αντίθετα οι εβραίοι μας μισούσαν σαν Έθνος και προσπαθούσαν να μας εξαφανίσουν.

Ο Γ. Ιωάννου («Καθημερινή» 7 Μαρτίου 1976) αν και φιλοεβραίος παρατηρεί σ’ άρθρο του ότι:«οι Εβραίοι υπήρξαν υποδειγματικοί υπήκοοι του Πατισάχ. Ευκαιρία δεν έχασαν για να του κάνουν το χατήρι, όταν εμείς σερνόμασταν στης δουλείας τα χώματα».Αλλά δεν έκαναν μόνο τα χατήρια στους Τούρκους, ήτανε ακόμη εκτός από οικονομικοί καταπιεστές των Ελλήνων και κατάσκοποι. Ο Δ. Δανιηλίδης στο βιβλίο του «Η νεοελληνική κοινωνία και οικονομία» (εκδ. «Σαμαρόπουλος» Αθ. 1934, σελ. 215) αναφέρει τον τρόπο με τον οποίον οι εβραίοι κέρδιζαν την εμπιστοσύνη των Σουλτάνων και πως από τον «κύκλο τους αναδειχθήκανε σύμβου­λοι και κατάσκοποι». Ο διαβόητος εβραίος Μαυρογόνατος κατέδιδε τους Έλληνες επαναστάτες στις ενετικές αρ­χές, διότι οι εβραίοι θέλανε οι Έλληνες να είναι υπόδουλοι. Δεν τους ενδιέφερε ο κατακτητής. Οι Έλληνες μόνο να είναι σκλάβοι. Ο εβραίος Ναζή, επίσης κατατυράννησε τα Ελληνικά νησιά και υπήρξε η αιτία της τουρκικής κατακτήσεως της Κύπρου.

Αλλά ας δούμε, για να δώσω μια εικόνα, τι ήσαν ο Μαυρογόνατος και ο Νάζη ή Ναζή.Για τον πρώτο η «Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Πυρσός» (έκδ. 1931, τόμος ΙΣΤ, σελ. 786 λ. «Μαυρογόνατος») γρά­φει:«Μαυρογόνατος Δαυίδ Ηλίας. Εβραίος έμπορος διαμένων εν Ρεθύμνη της Κρήτης κατά τα μέσα του ΙΕ αιώνος. Τω 1453 εμήνυσεν εις τας ενετικάς αρχάς τον πρόκριτον Ρεθύμνης Σήφην Βλαστόν, ως μελετώντα επανάστασιν κατά των Ενετών. Ο Βλαστός και η σύζυγός του μετά των τέκνων των συλληφθέντες υπό των Ενετών, εθανατώθησαν οικτρώς εν τη φυλακή, ο δε Μαυρογόνατος αμειφθείς γενναίως υπό των Ενετών μετηνάστευσεν εις Ενετίαν μέχρι του 1462, ότε, επανελθών εις Ρεθύμνην εμύνησε τους προκρίτους Ιωάννην και Γεώργιον Γαβαλάδες ως συνωμοτούντες κατά των Ενετών και επέτυχε και τούτων την εξόντωσιν.

Η Ενετική κυβέρνησις αμοίβουσα τας υπηρεσίας του έδωσεν αυτώ 3 χιλιάδες φλωρίων και προσέτι επεδίκασεν αυτώ ετήσιον επιχορήγησιν εκ 500 φλωρίων μεταβιβαζόμενη και εις τους κληρονόμους του, πλέον δε τούτων εχορήγησεων αυτώ κ��ι τοις λοιποίς εν Κρήτη εβραίους διάφορα προνόμια…»Όσο για τον δεύτερο στην «Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ» (τόμος 14, σελ. 300 λ. «Νάζης») διαβάζομεν:«ΝΑΖΗΣ, δον Ιωσήφ, Διάσημος Εβραίος τραπεζί­της και οικονομικός παράγων της εποχής του, γεν­νηθείς το 1525 εις Πορτογαλίαν. Επεδόθη εις τραπε­ζιτικάς και άλλας επιχειρήσεις εις Βέλγιον, Ιταλίαν και Γαλλίαν και χάρις εις το επιχειρηματικόν του πνεύμα εσχημάτισε τεραστίαν περιουσίαν. Κατόρθωσε να προσελκύση την εύνοιαν των διαφόρων βα­σιλικών οίκων της Δύσεως και με την αύξησιν της ι­σχύος και της επιρροής του ήρχισε να καλλιεργή τολμηρά σιωνιστικά σχέδια. Ο Ναζής είχεν εκχριστιανισθή βιαίως, μη δυνάμενος όμως να υποκρίνε­ται τον χριστιανόν, μετέβη και εγκατεστάθη εις Κωνσταντινούπολιν, όπου, ως Ιουδαίος πλέον, χά­ρις εις την φιλίαν του σουλτάνου Σουλεϊμάν Β’ απέ­βη ταχέως ο ρυθμιστής της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Τουρκίας, ερχόμενος εις απ’ ευθείας επαφήν με τας ευρωπαϊκάς κυβερνήσεις και τους βασιλείς της Δύσεως.

Αφού απέτυχεν εις τας προσπάθειάς του να ιδρύση ιουδαϊκήν εστίαν εις την Παλαιστίνην, έλαβε παρά του σουλ­τάνου ως τιμάριον την Νάξον, Άνδρον, Μήλον και άλλας νήσους του Αιγαίου, με τον τίτλον του δουκός. Κατά το διάστημα της δεκατριετούς ηγεμονίας του ουδέποτε επεσκέφθη τας νήσους του, αλλ’ εκυβέρνα αυτός από το μεγα­λοπρεπές δουκικόν παλάτιόν του, του Περάν της Κωνσταντινουπόλεως, όπου έζη με ηγεμονικήν εθιμοτυπίαν, εξερχόμενος πάντοτε συνοδεία ενόπλων. Την τοπικήν διοίκησιν του τιμαρίου του ήσκει ο τοποτηρητής του Φραγκίσκος Κορονέλλος.Ο Νάζης εμηχανορράφει διαρκώς εις την Κωνσταντινούπολιν κατά της Βενετίας και επέτυχε να εξωθήση τον σουλτάνον εις την κατάκτησιν της Κύπρου. Ο Νάζης, η δύναμις του οποίου είχε μειωθή από του θανάτου του Σελίμ (1574), απέθανε το 1579, το δε δουκάτον του προσηρτήθη εις την Τουρκίαν».Θα συμπληρώσω και μερικά άλλα στοιχεία. Ο εβραίος Νάζης, μετέβαλε το όνομά του και στα έγγραφα της επο­χής αναφέρεται ως Φράνκ Μπέϋ Ογλού!

Όταν απέθανε την θέση του πήρε ένας άλλος εβραίος ονόματι Σολομών Νάθαν Ασκενάζι, που μετονομάσθηκε σε Αλαμάν Ογλού!

Το 1985 το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού κυκλοφόρησε το βιβλίο του ΡΑUL COLES: «Οι Οθωμα­νοί στην Ευρώπη» (έκδ. ΔΕΚ/ΓΕΣ Αρ. 106, σελ. 215,218) όπου διαβάζομεν τα εξής:«Ο Ιωσήφ Νάζι τους συνήντησε εκεί το 1554 και αμέσως απεκάλυψε ότι ανήκε στην ιουδαϊκή πίστη. Κατά τα επόμενα χρόνια έγινε διάσημος ως έμπορος ειδικευμένος στο εμπόριο των κρασιών και ως έμπι­στος διπλωματικός σύμβουλος της οθωμανικής κυ­βερνήσεως και ως γενναιόδωρος προστάτης των ε­βραϊκών φιλολογικών κύκλων της Κωνσ��αντινουπόλεως και της Θεσσαλονίκης. Τουρκικά έγγραφα της εποχής τον αναφέρουν ως Φρανκ Μπέϋ Ογλού· για τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως ήταν απλώς Ο «Μέγας Εβραίος». Μια περίοδος σημαντι­κής επιρροής και ισχύος άρχισε με την ανάρρηση στο θρόνο του φίλου και προστάτου του Σελίμ του II, το 1566. Ο Σελίμ τον ωνόμασε δούκα της Νάξου, ένα τιμάριο που περιλάμβανε μια δωδεκάδα νησιών του Αιγαίου με σημαντική εμπορική και κάποια στρατη­γική σημασία. Δημιούργησε ένα δίκτυ διπλωματι­κών και εμπορικών επαφών στην Πολωνία, στη Μολδαβία και στη Βλαχία. Αργότερα ο Σελίμ του παραχώρησε το μονοπώλιο της εισαγωγής κρασιών στην Κωνσταντινούπολη. Στην αυλή ήταν εξέχον μέλος του φιλοπόλεμου κόμματος, που διατηρούσε την παράδοση του Χαϊρεδίν Βαρβαρόσσα, κηρύσ­σοντας αδιάκοπες εχθροπραξίες εναντίον όλων των καθολικών μεσογειακών δυνάμεων. Απέβλεπε στο θρόνο της Κύπρου, όταν οι οθωμανικές δυνάμεις ει­σέβαλαν στη νήσο το 1570.

Η επιρροή του Ιωσήφ Ναζί έπεσε μετά τη σύνα­ψη ειρήνης με τη Βενετία το 1573, και το θάνατο τον Σελίμ, το 1574, οπότε αποτραβήχτηκε σ’ ένα βίο, τον οποίο ο βιογράφος του Σέσιλ Ροθ αποκαλεί «χρυσω­μένη αφάνεια», στο παλάτι του στο Μπελβεντέρε, απάνω στο Βόσπορο. Το ρόλο του ως αυλικού, επιχειρηματία και συμβούλου για την εξωτερική πολι­τική ανέλαβε αμέσως ένας άλλος Εβραίος, ένας πρόσφυγας γερμανικής καταγωγής, ο Σολομών Νάθαν Ασκενάζι, ο Αλαμάν Ογλού για τους Τούρ­κους χρονικογράφους».Ο «Μέγας Εβραίος» λοιπόν χάρις στους Τούρκους ηγεμόνευσε στο Αιγαίο και ήθελε τον Θρόνο της Κύπρου!!!

Το ιστορικώς βεβαιότατον είναι ότι οι εβραίοι δεν θέλα­νε την Ελληνική Επανάστασι και καταπολεμούσανε με δόλια μέσα, κάθε απόπειρα επαναστάσεως. Προσφιλής τους τακτική ήταν να επι��ημαίνουν τους επαναστάτες και να τους προδίνουν στις Τουρκικές αρχές. Έτσι αυξάνανε την ευγνωμοσύνη των Τούρκων και εισπράττανε χρηματι­κές αμοιβές.

Για να μη μακρυγορώ υπενθυμίζω την περίπτωσι του φλογερού πατριώτου, του Επισκόπου Τρίκκης Διονυσίου, του επονομαζομένου Σκυλοσόφου. Αυτός όταν καθαιρέθηκε για τις επαναστατικές του ενέργειες, εταξίδευσε στην Ευρώπη και συνωμότησε με βασιλείς (Κάρολος Β’, Ερ­ρίκος Δ’) κατά των Τούρκων. Τελικά μόνος του κατώρθωσε να παρασύρη σ’ επανάσταση τους Ηπειρώτες χωρικούς της Πίνδου. Η ενέργεια του Διονυσίου υπήρξε μια υπέρ-τολμηρή πράξη παλληκαριάς. Δεν είχε καμμιά ελπίδα επι­τυχίας κι όμως έγινε. Η αξία της από την άποψη της τονώσεως του ηθικού των σκλαβωμένων υπήρξε ανυπολόγι­στος, διότι οι «ραγιάδες» είδαν ότι, αν και άοπλοι μπορούσαν έστω για λίγο, να επιβληθούν. Μετά την καταστο­λή του κινήματος ο Διονύσιος κρύφθηκε, αλλά τον προδώσανε οι εβραίοι. Τα γεγονότα συνοπτικά εξελίχθησαν ως εξής:«Την νύκταν λοιπόν της 10ης προς την 11ην Σεπτεμβρίου 1611 επί κεφαλής 800 χωρικών αόπλων επί το πλείστον … επέδραμε κατά των Ιωαννίνων, προέβη εις σφαγάς των εν αυτοίς ανύποπτων Τούρκων και επυρπόλησε το κτίριον του τοπάρχου Οσμάν Πασά. Οι Τούρκοι έ­νοπλοι όντες, αν και κατ’ αρχάς κατεθορυθήθησαν τους έ­τρεψαν εις φυγήν και εφόνευσαν πολλούς, όχι μόνον από τους επαναστάτας αλλά και από τους Χριστιανούς κατοί­κους των Ιωαννίνων. Ο Διονύσιος απομείνας μόνος κα­τέφυγε εις το κάτωθεν του ναού του Αγίου Ιωάννου σπήλαιον. Και σήμερον «τρύπα του σκυλοσόφου» καλούμενον ίνα κρυβή. Τη προδοσία όμως των εβραίων το χρονικόν αναγράφει και η παράδοσις διασώζει συλληφθείς εξεδάρει ζων, το δε δέρμα του «γεμίσαντες άχυρον το περιέφε­ραν από πόλιν εις πόλιν και τέλος εις αυτήν την Κωνσταντινούπολιν…» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «ΠΥΡΣΟΣ» τόμος Θ’, σελ. 406 λ. «Διονύσιος ο σκυλόσοφος»).

Μετά την καταστολή της επαναστάσεως του Διονυσίου οι εβραίοι προδώσανε ή κατηγορήσανε πολλούς ιερείς που βρήκαν βασανιστικό θάνατο. Τραγική ήταν η περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Φαναριού και Νεοχωρίου Ιερομάρτυρος Σεραφείμ. Του έκοψαν την μύτη «εσουβλίσθη και μετά ταύτα απεκόπη η κεφαλή αυτού υπό των δημίων» («Λεξικόν των Νεομαρτύρων», «εκκλησιαστικοί εκδό­σεις» Άθ. 1972, τόμος 3ος, σελ. 450).Διαφορετικός από τον Διονύσιο ήταν ο Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779) ο οποίος προετοίμαζε την επανάστασιν δια της παιδείας των Ελλήνων. Οι εβραίοι που παρακολουθούσανε την δράση του, που ίδρυε παντού σχολεία ανη­συχούσαν. Ο ίδιος δε ο Κοσμάς, ο οποίος εγνώριζε το ποιόν των Ιουδαίων «παρήνει τους Χριστιανούς να απέχωσι πάσης κοινωνίας και συναλλαγής προς τους Ιου­δαίους» (Σπ. Αραβαντινός: «Ιστορία Αλή Πασά» έκδ. «Πυρρός» τόμος 1ος Αθ. 1895 σελ. 30). Μετά πολλά και «ένεκα διαβολών ισραηλιτών» (ενθ. ανωτ.) οι Τούρκοι (Κουρτ Πασάς) αφού πληρωθήκανε από τους εβραίους εθανάτωσαν τον Κοσμά. Το ότι οι Τούρκοι δεν επιθυμού­σαν τον φόνο του Ιεράρχου φαίνεται κι από την αντίδραση του Αλή Πασά, ο οποίος αγανάκτησε όταν επληροφορήθη ότι σκοτώσανε τον Κοσμά και έκτισε Εκκλησία εις μνήμη του, ακριβώς όπου τον απαγχονίσανε.Ο Κοσμάς στις 2 Μαρτίου 1779 τελείωνε επιστολή, προς τον αδελφόν του Χρύσανθο με τα ακόλουθα λόγια:«Δέκα χιλιάδες Χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μι­σεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες εβραίοι θέλουν τον θάνατον μου και ένας όχι.

Ο σος αδελφός Κοσμάς ιερομόναχος»(Χ. Κοντού: «Εφημ. των φιλομαθών» τομ. ΙΕ, 1867, σελ. 1413 και εις Φ. Μιχαλόπουλο: «Κοσμάς ο Αιτωλός» σελ. 110).Στη βιογραφία του, που προανάφερα διαβάζετε συχνά φράσεις, όπως «οι εβραίοι τον έβλεπαν μ’ εχθρότητα και μίσος» (σελ. 86), «ο φανατισμός και το μίσος των εβραίων» (σελ. 103). Αλλά κι ο Κοσμάς δεν υποχώρησε.

Στα κηρύγματά του υπήρξε κεραυνός εναντίον των Ιου­δαίων»«Τώρα έχω μάτια να βλέπω τον Εβραίον. Ένας άν­θρωπος να με υβρίζη, να φονεύση τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλη, έχω χρέος ωσάν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίζει όμως τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου δεν θέλω να τον βλέπω. Και η ευγένειά σας πως σας βαστά η καρδιά να κάνετε πραγματείας με τους Εβραίους; Εκείνος, όπου συναναστρέφεται με τους Εβραίους, αγοράζει και πωλεί, τι φανερώνει; Φανερώνει και λέει πως καλά έκα­μαν οι Εβραίοι και εθανάτωσαν τους προφήτας και όλους τους καλούς. Καλά έκαμαν και κάμουν να υ­βρίζουν τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας. Κα­λά κάνουν και μας μαγαρίζουν. Λοιπόν μην αγοράζε­τε τίποτε από αυτούς. Ταύτα διατί σας τα είπα χρι­στιανοί μου; Όχι δια να φονεύετε τους Εβραίους και να τους κατατρέχετε, αλλά να τους κλαίετε». («Διδαχαί Κοσμά» έκδ. «Αποστολιά» 1897 σελ. 63).

Τελικά «οι εβραίοι επήγαν εις τον Κουρτ-Πασάν και του έδωσαν πολλά πουγγιά για να τον θανατώση» («Βίος Κοσμά» Βενετία 1814, σελ. 28). Συγκεκριμένα οι Ιουδαίοι πλήρωσαν ��ον Τούρκο δολοφόνο με 20.000 γρόσια. Το πτώμα του απαγχονισθέντος Αγίου ρίξανε σ’ ένα ποτάμι με μια πέτρα δεμένη στο λαιμό, όπως αργότερα κάνανε στον πατριάρχη Γρηγόριο Ε’. Ένας ευσεβής Έλλην το ανέσυρε και τον θάψανε στον νάρθηκα της εκκλησίας τις Θεοτόκου στο χωριό Καλικόντασι.Τα χρόνια της δουλείας των Ελλήνων οι εβραίοι θριαμ­βεύουν και φυσικά θησαυρίζουν. Μαζεύονταν γύρω από τους ισχυρούς Πασάδες και με γλοιώδες κολακείες εξα­σφάλιζαν την εύνοιά τους. Όποιο βιβλίο ιστορίας διαβά­σετε για Τούρκους θα συναντήσετε δίπλα τους και τους ε­βραίους. «Εβραϊκές οικογένειες, είχαν από πολύ καιρό ασπασθεί το Ισλάμ και κατείχαν την εποχή του Σουλτάνου υψηλές θέσεις…» γράφει ο καθηγητής Πανεπιστημίου Φ. Βέμπερ στην εργασία του «Ο επιτήδειος ουδέτερος» (έκδ. Γ.Ε.Σ. Άθ. 1985 σελ. 50). Βέβαια αν και παρίσταναν τον μουσουλμάνο, οι εβραίοι παρέμεναν πάντοτε εβραίοι. Χάριν του κέρδους προσεποιούντο ότι αλλαξοπίστησαν.

Ο Αραβαντινός στην «Ιστορία του Αλή Πασά» συχνά μνημονεύει τους Ιουδαίους που τον περιτριγύριζαν π.χ. «Μωσάκης ο Εβραίος (τόμος Β, σελ. 472 όπ. 4) «Ραφαήλ Κοέν» (τόμος Β, σελ. 367) μάλιστα αυτός έπαιξε χαρτιά με τον Αλή έχασε και δεν είχε να τον πλήρωση! Ο ιστορικός αναφέρει επίσης (τόμος Β, σελ. 375, υπ. Ι) και για τον ερωτικό δεσμό μιας Οθωμανίδος μ’ έναν Έλληνα και απο­καλύπτει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του εβραίου, ο οποίος πρώτα τους διευκόλυνε και κατόπιν τους πρόδωσε με συνέπεια να συλληφθούν και να θανατωθούν με λιθοβο­λισμό: «Αι συνεντεύξεις των δύο εραστών διηυκολύνοντο υπότινος Εβραίου όστις, άξιος όντως απόγονος του Ισκαριώτου πρόδωσεν αυτούς».Οι Τούρκοι ούτε ήσαν, ούτε είναι τόσο αφελείς όσο τους νομίζουν. Άλλως τε η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν μπορεί να θεωρηθή έργον αφελών. Συμφωνώ απόλυτα ότι με τον πολιτισμό δε�� έχουν σχέσιν, αλλά κουτοί δεν είναι.

Ξέρανε λοιπόν ότι οι εβραίοι υποκρίνονται, αλλά τους εχρειάζοντο, διότι τους μετεχειρίζοντο. Αναγνωρίζω προς τιμήν των Τούρκων, ότι επανειλημμένα διέσωσαν Έλλη­νες από το εβραϊκό μίσος, όπως και μερικές φορές δεν αντέχανε τον εβραϊσμό και ξεσπάθωναν εναντίον του. Πολ­λές φορές, ιδίως οι Γενίτσαροι, λεηλατούσαν τα εβραϊκά καταστήματα.Η κήρυξη της επαναστάσεως του 1821 αποδεικνύει πλέον και στον κακοπροαίρετα δύσπιστο την στάσι των εβραίων έναντι των Ελλήνων. Τώρα πια οι εβραίοι δεν εί­ναι κατάσκοποι, φοροεισπράκτορες, προδότες, δολοφό­νοι, όπως ήταν πριν. Τώρα δρουν ομαδικά σαν εβραίοι και σφάζουν τους Έλληνες. Για το ολοκαύτωμα των Ελλή­νων από τους εβραίους το 1821 δυστυχώς δεν γραφήκανε βιβλία.

Ότι γνωρίζουμε το ξέρουμε από τα αξιόπιστα απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821. Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές, που διέπραξαν οι Τούρκοι. Για τα εγκλήματα των εβραίων δεν τους λέγουν τίποτε. Παραδείγματος χάριν, από τα απομνημονεύματα του Λ. Κουτσονίκα («Άπομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος σελ. 91) μαθαίνουμε για την εισβολή των εβραίων στη Νάουσα:«οι δε θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιου­δαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως εγένοντο δήμιοι, σφάζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν δια τας τρομερωτάτας ανοσιουργίας αυτών, και εν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου».Επί του αυτού θέματος διαβάζομεν αλλού (Χ. Στασινόπουλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι») ότι:«Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Ε­βραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, αποτελέσανε πραγματικό σώμα δη­μίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έ­καναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως».

Μια περιοχή της Ελλάδος που είχε επισύρει το έξαλλο μίσος των εβραίων ήταν η ηρωϊκή Χίος. Είναι ιστορικώς βέβαιον, ότι οι Ιουδαίοι προκαλέσανε την καταστροφή της από τους Τούρκους για να λεηλατήσουν τον πλούτο των πολυαρίθμων Χιακών εργαστηρίων. Επί πλέον συ��­μετείχαν και οι ίδιοι με τον φρικτότερο τρόπο στις σφαγές. Ο αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και μετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας (1801-1884) έχει περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αιμοσταγή εβραϊκά εγκλήματα.Η μανία των εβραίων κατά των Ελλήνων βεβαιώνει «ήτο απερίγραπτος» παρακάτω λέγει, ότι δεν μπορεί να εκ­φράση τον τρόπο με τον οποίο οι Ιουδαίοι μετεχειρίζονται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων. Αξιοσημείωτον είναι ότι αποκαλεί τους εβραίους «μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον» και κατόπιν αναφέρει ότι οι εβραίοι δεν συνεκινούντο προ των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλ­λά τους κατεκομμάτιαζαν ως κρέας εν μακέλλω» (σφαγείον).

Η περιγραφή είναι πραγματικά ανατριχιαστική και μπορείτε να την διαβάσετε στο «Χιακόν Αρχείον» που επεμελήθη ο Ιω. Βλαχογιάννης (τόμος 1ος, έκδ. «Αρ­χείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315).

Οι σύγχρονοι «ιστορι­κοί» παραλείπουν να αναφέρουν ότι μαζί με τους Τούρ­κους έφθασαν στην Χίον εβραίοι από την Σμύρνη και από άλλα μέρη ένοπλοι, για να συμβάλουν στο ολοκαύτωμα των Χίων. Ο Μάμουκας που έζησε τα γεγονότα (ηχμαλωτίσθη και εδραπέτευσε) καταγγέλλει τους εβραίους, το «Χριστιανόμαχον τούτο έθνος» που με «άσπονδον μίσος» ώρμησε στην Χίον δια να «κουρσεύση και να λεηλατήση και να καταστρέψη ότι δυνηθή…»! (ενθ. ανωτ. σελ. 307).Πιστεύω ότι κάθε Έλλην οφείλει, να γνωρίζη λεπτομε­ρώς την τραγωδία του Εθνομάρτυρα Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε’ όπου οι εβραίοι δείξανε τα πραγματικά τους αισθήματα, προς τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.Η εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος σελ. 676, λ. «Γρηγόριος») διεκτραγωδεί τα γεγονότα ως εξής:«Αποβιβασθείς εγονυπέτυσε και αφού προσηυχήθη έτεινε τον τράχηλον εις τον δήμιον, νομίζων ότι εκεί έμελλε ν’ αποκεφαλισθή. Αλλά δια λακτι­σμάτων και ύβρεων εξηναγκάσθη να σηκωθή οδηγη­θείς εις παρακείμενον καφενείον, όπου ανέμενε περί την ημίσειαν ώραν μέχρις ου ο δήμιος μεταβή εις ανεύρεσιν σχοινιού. Μετά ταύτα υποβασταζόμενος υπό Τούρκων στρατιωτών, ο γέρων πρωθιεράρχης ωδηγήθη υπό τους αγροίκους προπηλακισμούς Τούρκων και Εβραίων προς την μεσημβρινήν πύλην των Πατριαρχείων, εκ της οποίας εδέθη η αγχό­νη. Ο πατριάρχης παρηκολούθει όλην ��υτήν την διαδικασίαν προσευχόμενος. Ακολούθησε ο δή­μιος, αφού του αφήρεσε το εγκόλπιον, το εξωτερικόν ράσον, το κομβολόγιον και ό,τι εύρεν επ’ αυτού, διέταξε ρωμαλέον αχθοφόρον να τον σήκωση επί των ώμων του, ο ίδιος δε αναβάς επί κλίμακας περιέ­βαλε τον τράχηλον του πατριάρχου δια βρόχου και αφήκεν αυτόν μετέωρον. Μετ’ ολίγας στιγμάς περί την 3ην μ.μ. παρέδιδε το πνεύμα ο εθνομάρτυς πατριάρχης, άγων το 76ον έτος της ηλικίας του.

Οι παριστάμενοι Τούρκοι και Εβραίοι ελιθοβόλουν το αιωρούμενον λείψανον προ του οποίου διήλθαν όχι μόνον ο μέγας βεζύρης αλλά και ο ίδιος ο σουλτάνος Μαχμούτ, κατά διαταγήν του οποίου το λείψανον έμεινεν εκεί επί τρεις ημέρας κρεμάμενον και φέρον επί του στήθους το φιρμάνιον περί της εις θάνατον καταδίκης. Κατά το φιρμάνιον αυτό ο πατριάρχης Γρηγόριος εθεωρήθη καθ’ όλα τα φαινόμενα συμμέτοχος της Επαναστάσεως, διότι κατήγετο εκ Πελοποννήσου, όπου αυτή εξερράγη».Ταυτοχρόνως ο σουλτάνος διέτασσε τον φόνον και άλλων αρχιερέων, των οποίων υπωπτεύετο την δράσιν. Ο διαδεχθείς τον Γρηγόριον εις τον οικουμενικόν θρόνον Ευγένιος εις μάτην προσεπάθησε να εξαγοράση και θάψη το λείψανον του εθνομάρτυ­ρας.

Την 13 Απριλίου το λείψανον παρεδίδετο αντί 800 γροσίων εις Εβραίους, οι οποίοι χαιρεκακούντες έσυρον αυτό δια των οδών της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι της παραλίας του Κερατίου κόλπου, όπου το έρριψαν εις την θάλασσαν αφού του προσέδεσαν ογκώδη λίθον. Αποκοπέντος όμως του κρατούντος τον λίθον σχοινιού, το λείψανον επέπλευσε και γενόμενον αντιληπτόν υπό του Κεφαλλήνος Μαρίνου Σκλάβου, πλοιάρχου του υπό ρωσσικήν σημαίαν πλοίου «Άγιος Νικόλαος», ανεσύρθη την 16ην Α­πριλίου».Η τραγωδία έκλεισε με την επονείδιστη εβραϊκή πράξη της αγοράς του πτώματος του Πατριάρχου. Σημειώστε ότι για το ανοσιούργημα συνεστήθη εικοσαμελής εβραϊκή επιτροπή! η οποία κατώρθωσε να πάρη αυτή το πτώμα του Πατριάρχου κι όχι ο Πατριάρχης Ευγένιος, που πλήρωσε για να το θάψη.Η ίδια τύχη περίμενε τον Αρχιεπίσκοπο Αίμου Κύριλλον, τον Αρχιεπίσκοπον Εφέσσου Ευγένιον, τον Αρχιεπίσκοπον Ανδριανουπόλεως Δωρόθεον, εκατόν ογδοήκοντα πέντε εξάρχους και ηγουμένους και άγνωστος αριθ­μός ιερέων εδολοφονήθησαν, εξ αίτιας των εβ��αίων.Και ενώ όλες οι ιστορίες περιγράφουν το φρικιαστικό τέλος του Πατριάρχου επαναλαμβάνω ότι μόνο στα Ελλη­νικά σχολεία δεν διδάσκεται η αλήθεια.

Για παράδειγμα στην «Ελληνική Ιστορία των νεωτέρων χρόνων» (έκδ. «Οργανισμού Εκδόσεως Σχολικών βιβλίων» της ΣΤ’ δημοτικού, σελ. 69) «ιστορικοί συγγραφείς» Ν. Διαμαντόπουλου και Α. Κυριαζόπουλου, χωρίς ντροπή αποσιωπούν τελείως τον ρόλο των εβραίων. Γιατί; Παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο γράφουν ότι «η λαϊκή μούσα θρηνώντας το θά­νατο του Πατριάρχη μοιρολογάει» και παραθέτουν το λαϊ­κό μοιρολόϊ με τους στίχους «Εκεί που ελειτούργαε κι ευλόγαε το γένος – πλακώνουν οι Γενίτσαροι και οι Οβρηοί αντάμα»!Οι ιστορικοί και η λαϊκή μούσα μιλούν για «Οβρηούς», αλλά τα σχολικά βιβλία τους έχουν δώσει συγχωροχάρτι. Γιατί;

Αναρίθμητοι ήσαν οι Ιεράρχες της Ορθοδοξίας για τον φόνο των οποίων ευθύνονται οι Ιουδαίοι. Επώνυμοι και ανώνυμοι Έλληνες ιερείς σκοτώθηκαν από τους εβραίους, με βασανιστήρια φριχτά.

Ακόμη και επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι Ιουδαίοι όταν τους δινότανε η ευκαι­ρία σφάζανε τους ιερείς μας και κατόπιν που οι Αυτοκρά­τορες τους τιμωρούσαν παρεπονούντο, ότι τάχα τους κα­ταδιώκουν. Φέρνω για παράδειγμα τον Πατριάρχη Αντι­οχείας Αναστάσιον (609). Οι εβραίοι τον έπιασαν και α­κούστε τι του έκαναν, όπως το περιγράφει η Εγκυκλο­παίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 2ος, σελ. 720, λ. «Αναστάσιος»):«απέκοψαν πρώτον τα απόκρυφα μέλη του και αφού τα έ­θεσαν εις το στόμα του τον κατέκαυσαν ζώντα ακόμη»!!!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *


Διαβάστε επίσης