Κρίνοντας τους δικαστές.

Κατά τον Πλάτωνα ο δικαστής θα πρέπει « ουχί υπέρ τους νόμους, ή εκτός των νόμων ή περί των νόμων αλλά κατά τους νόμους να δικάζει».
Για να τιμήσει στην πράξη την εντολή αυτή του Πλάτωνα ο δικαστής, δηλαδή για να δικάζει «κατά τους νόμους» θα πρέπει να έχει πολλά ψυχικά και πνευματικά εφόδια: να είναι έντιμος, ακέραιος, ευθύς, αταλάντευτος, αποφασιστικός, ανυποχώρητος, υπομονετικός, ατρόμητος, απρόσβλητος, γενναίος, να έχει ικανότητες ψυχολογικής και ηθικής αξιολόγησης των ανθρώπων και συνάμα να είναι επιστημονικά, ακαδημαϊκά, φιλοσοφικά, φιλολογικά, ιστορικά αλλά και εγκυκλοπαιδικά υψηλά καταρτισμένος. Και ασφαλέστατα δίκαιος.

Ο δικαστής είναι και πρέπει πάντα να είναι ένα ζωντανό, δυνατό και ανεπηρέαστο κύτταρο της κοινωνίας με πανίσχυρή ηθική αυτοδυναμία.
Ο Οράτιος στην προς τον Αύγουστον ωδήν του αναφέρει ότι: « ο δικαστής δεν πρέπει να κάμπτεται πρό των ισχυρών του πλούτου ούτε και να ρίπτει την συνείδησιν του στην λάσπη του φατριασμού και της συναλλαγής, αλλά με αποφασιστικότητα να προτιμά τον θάνατον παρά να υποχώρηση στην πίεση».
Αν με απλή εμβάθυνση κοιτάξουμε πέρα και πάνω από την επιφανειακή θεώρηση των πραγμάτων καταλήγουμε ότι ο δικαστής – όπως εξ άλλου και κάθε άνθρωπος – στην ουσία δεν κρίνει αλλά κρίνεται. Κάθε λεπτό ελέγχεται από την κοινωνία η οποία μέσα από τα αλάνθαστα της φίλτρα με προσοχή διϋλίζει την προσφορά του και πολύ αυστηρά αξιολογεί το επίπεδο και ποιότητα του.
Για να καταξιωθεί στα μάτια και στην συνείδηση και για να περάσει με επιτυχία τους ελέγχους της αλάνθαστης κρίσης της κοινωνίας την οποία ο δικαστής ως ταπεινός και σεμνός της Θέμιδας λειτουργός υπηρετεί, θα πρέπει χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη τις απόλυτες αρετές της εντιμότητας, ευσυνειδησίας και ακεραιότητας να κτίσει στην ψυχή του έναν αδιαπέραστο από έξωθεν επεμβάσεις και συνάμα ηθικά ατσάλινο χαρακτήρα ο οποίος θα κοσμείται από την αυτονόητη μεν προσήλωση στους νόμους αλλά πάνω από όλα την προσήλωση στους ιερούς εντολείς του, την κοινωνία. Ο δικαστής αν και διορισμένος αλλά και εργοδοτούμενος από την κρατική υπηρεσία ώς μέρος της κυβερνητικής λειτουργίας ποτέ δεν πρέπει να αντιλαμβάνεται θεωρεί τον εαυτό του με κοντόφθαλμη θεώρηση ώς «υπάλληλο» της κυβέρνησης.
Ο δικαστής δεν αποτελεί μέρος της εν πολλοίς τομείς εν συσκοτίσει ευρισκομένης και φαύλης κυβερνητικής μηχανής. Ο δικαστής δεν είναι αυτό που κατά θεωρητικό και τετριμμένο φιλολογικό σχήμα επιπόλαια λέγεται ως ένα δηλαδή απλό απάρτιο της δικαστικής εξουσίας. Ο δικαστής ως εντολοδόχος και θεματοφύλακας της τήρησης των νόμων που στην σοφία της εκδίδει η κοινωνία δεν είναι καθ΄εαυτώ εξουσία αλλά κάτι πολύ ανώτερο: ασκεί την λαϊκή εξουσία. Ο όρος «άσκηση λαϊκής εξουσίας» έχει κρυστάλλινη όψη η οποία εκπηγάζει από το βάθος της προέλευσης των αλάνθαστων οδηγιών του καθήκοντος.
Ο Αναστάσιος Πολυζωίδης και ο Γεώργιος Τερτσέτης ήταν υπεράξιοι εντολοδόχοι της κοινωνίας δικαστές. Ηταν οι δικαστές εκείνοι οι οποίοι συγκέντρωναν όλα και ακόμη περισσότερα από τα ωραία εκείνα χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να κυριαρχούν στην ψυχή και αυστηρά να ελέγχουν τον χαρακτήρα του δικαστού.
Είναι δύο λαμπρά ονόματα που ως εκθαμβωτικοί αδάμαντες μεγαλόπρεπα κοσμούν το στέμμα της θεάς της δικαιοσύνης αποτελώντας συνάμα για τον κάθε νομικό (και μή νομικό) που μιλά Ελληνικά, τον οδοδείκτη της δικαστικής εντιμότητας και το ύψιστο παράδειγμα της ηθικής ακεραιότητας, αλλά και το σύμβολο της ψυχικής γενναιότητας. Αποτελούν πλέον στις σελίδες της Ελληνικής ιστορίας τον καταφώτεινο φάρο που σταθερά και με ασφάλεια θα καθοδηγεί εσαεί τους νομικούς που μέσα από τα γεμάτα Σκύλλες και Χάρυβδες φουρτουνιασμένα πελάγη αγωνίζονται να φτάσουν στο ασφαλές και γαλήνιο λιμάνι του υψηλού τους καθήκοντος.
Ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης ήταν οι αταλάντευτοι γίγαντες της δικαιοσύνης, οι γρανίτες ηθικής ακεραιότητας, οι ανυποχώρητοι δικαστές μέλη του εκτάκτου στρατοδικείου Ναυπλίου οι οποίοι το 1834 αρνήθηκαν να υπογράψουν την θανατική καταδίκη των ηρώων της Ελληνικής επανάστασης Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα μέλη του δικαστηρίου.
Το ιστορικό της δίωξης Κολοκοτρώνη.
Ο βασιλιάς της Ελλάδος Οθωνας το 1833 ήταν ανήλικος και γι΄αυτό ασκούσαν την εξουσία του βασιλιά των Ελλήνων, οι αντιβασιλείς του βασιλείου της Ελλάδος οι εκ Βαυαρίας Αρμανσπεργκ, Μάουερ και Αβελ. Οι αντιβασιλείς στις 7 Σεπτεμβρίου του 1833 διέταξαν την σύλληψη του Κολοκοτρώνη και των οπλαρχηγών Δ. Πλαπούτα και Θ. Γρίβα. Ο μεν Γρίβας και Πλαπούτας τέθηκαν υπό κατ΄οίκον περιορισμό. Οι Βαυαροί αντιβασιλείς εκδικητικά διέταξαν τον εγκλεισμό του Κολοκοτρώνη στις φυλακές Ακροναυπλίας σε αυστηρά απομόνωση και αυτό παρά την πολύ προχωρημένη του για την εποχή ηλικία (63 ετών) αφού 12 ολόκληρα χρόνια πριν(1821) ήταν ο θρυλικός καπετάνιος ήρωας της Ελληνικής ιστορίας «γέρος του Μωριά». Μετά από πολύμηνη φυλάκιση ο Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας παραπέμφθηκαν τον Απρίλη του 1834 ενώπιον του έκτακτου στρατοδικείου Ναυπλίου. Το κατηγορητήριο το οποίο απήγγειλε κάποιος Εγγλέζος εισαγγελέας ονόματι Μασόν ήταν το εξής:
«Κατ΄Αύγουστον και Σεπτέμβριον του 1833 προς παράλυσιν της βασιλικής ��ξουσίας και προπαρασκευήν εμφυλίου πολέμου, παρεκίνησαν εις ληστείας διάφορους αρχιληστάς και διότι διά των εν διαφόροις επαρχίες γνωστών φίλων αυτών, επροσπάθησαν να καταφέρουν εις εμφύλιον πόλεμον υπηκόους της Α.Μ. και προδίδοντες την εθνικήν ανεξαρτησίαν υπέγραψαν και παρεκίνησαν άλλους να υπογράψουν παράκλησιν προς ξένην δύναμιν επί σκοπώ καταργήσεως της Υψηλής αντιβασιλείας ήγουν επί σκοπώ καταργήσεως του καθεστώτος πολιτεύματος».
Ο Κολοκοτρώνης απάντησε στις κατηγορίες: «Εγώ κρατώ στο σολντάτο 49 χρόνια και πολεμώ για την πατρίδα».
Η καταδικαστική απόφαση της ολομέλειας του δικαστηρίου ήταν έκδηλα άδικη μή έχουσα στην ουσία νομική βάση. Ενα υποβολιμαίο φτηνό κατασκεύασμα, δυστυχώς όμως σαφέστατο στο διατακτικό του λεκτικό: ομόφωνη εις θάνατον καταδίκη των οπλαρχηγών Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, πλήν των αρνητικών αθωωτικών ψήφων του προέδρου του δικαστηρίου Αναστάσιου Πολυζωίδη και του δικαστού Γεώργιου Τερτσέτη. Η καταδικαστική απόφαση ήταν ουσιαστικά μια ξεδιάντροπη «πολιτική απόφαση» προϊόν των εκδικητικών κελευσμάτων και υποχθόνιων εντολών των Βαυαρών αντιβασιλέων και του Ελληνα υπουργού δικαιοσύνης Σχινά προς το δικαστήριο, ενώ τα αίτια του μίσους προς αυτόν ξεκάθαρα – ο Κολοκοτρώνης ήταν με το «Ρωσσικό κόμμα» εξ άλλου το κατηγορητήριο μίλησε ξεκάθαρα για «ξένην δύναμιν.»
Αν και η συντριπτική πλειονοψηφία των δικαστών του εκτάκτου στρατοδικείου Ναυπλίου ετάχθη υπέρ της εις θάνατον καταδίκης Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα εν τούτοις οι δύο ήρωες δικαστές δεν ενέδωσαν στις ασεβέστατες προς τον άνθρωπο που ελευθέρωσε την Ελλάδα αλλά και προς την έννοια της δικαιοσύνης προσταγές των δόλιων Βαυαρών για προσυπογραφή της καταδικαστικής απόφασης για τους ήρωες οπλαρχηγούς. Ούτε και όταν ο υπουργός δικαιοσύνης Σχινάς διέταξε τους στρατιώτες του να λογχίσουν τους μειοψηφήσαντες δικαστές οι δύο αυτοί γίγαντες ενέδωσαν, αλλά με τόλμη και περηφάνεια, σε αντίθεση με τους υποταγμένους υπόλοιπους δικαστές που αποτελούσαν το δικαστήριο, δεν έκαμψαν ούτε τον νομικό ούτε τον της συνείδησης τους αλλά ούτε και τον βιολογικό τους όσφυ – στάθηκαν ολόρθοι, είπαν όχι στο άδικο, είπαν όχι στην κρατική παρα��ομία. Η ιστορία πλέον μιλά με θαυμασμό γι΄αυτούς.
Ο Τερτσέτης και ο Πολυζωϊδης μειοψήφησαν σε απόλυτους αριθμούς όμως χάρισαν την νίκη στην δικαιοσύνη.
Η καταδικαστική απόφαση των δύο ηρώων της Ελληνικής επανάστασης είχε ληφθεί με συντριπτική πλειοψηφία συνεπώς ήταν νομικά ισχυρή. Παρ΄όλα αυτά η θέση αυτή των δύο δικαστών αν και μειοψηφούσα επέφερε τα ποθητά για την δικαιοσύνη αποτελέσματα: η δύναμη των Τερτσέτη και Πολυζωίδη αφού κατεξευτέλισε πρώτα από όλα την ηθική διάσταση της καταδικαστικής απόφασης του έκτακτου στρατοδικείου Ναυπλίου αμφισβήτησε και λύγισε συνάμα και το νομικό της κύρος καθιστώντας την στην πράξη ανενεργό και μή εκτελεστή αφού τόσο μεγάλη ήταν η αναστάτωση της Ελληνικής κοινωνίας και τόσο μεγάλος προβληματισμός και διστακτικότητα κατακυρίευσε τους αντιβασιλείς του βασιλείου της Ελλάδος ώστε διέταξαν την αναστολή της εκτέλεσης της καταδικαστικής απόφασης.
Οι δικαστές Τερτσέτης και Πολυζωϊδης έκαναν τις στοιχειώδεις εκείνες ενέργειες που πρέπει κάθε δικαστής κάθε στιγμή να κάνει: κάλυψαν και το τελευταίο κύτταρο της ψυχής τους με την ατσαλένια και απρόσβλητη ασπίδα της ηθικής ακεραιότητας, σφράγισαν όπως του ναύτες του Οδυσσέα τα βιολογικά τους αυτιά, μα κυρίως τα αυτιά της ψυχής τους με το ηχητικά αδιαπέραστο κερί της όχι επιφανειακής αλλά της αληθινής αξίας της δικαιοσύνης και έτσι δεν άκουσαν και δεν υπάκουσαν οι ψυχές τους στις σειρήνες της εξουσίας. Δεν πειθάρχησαν στα άδικα κελεύσματα των Βαυαρών εξουσιαστών. Τίμησαν την δικαιοσύνη και την ιστορία των Ελλήνων με απλοχεριά παραδίδοντας τόσο στους σύγχρονους τους όσο και στους εσαεί απογόνους τους λαμπρά σύμβολα δικαστικής εντιμότητας και ανθρώπινων αληθινών ηθικών αξιών.
Εντεκα μήνες μετά την εις θάνατο καταδίκη των οπλαρχηγών ο Οθωνας ενηλικιώθηκε. Τότε για δεύτερη φορά η πράξη των ηρώων δικαστών τιμήθηκε και καταξιώθηκε στα μάτια της Ελληνικής κοινωνίας η οποία ασφαλώς δεν ζητούσε να καταδικαστεί ο Κολοκοτρώνης αλλά να τιμηθεί: ο Οθωνας ως ο νόμιμος πλέον βασιλιάς της Ελλάδος όχι μόνο απένειμε χάρη στον μεγάλο ήρωα της Ελληνικής επανάστασης Κολοκοτρώνη αλλά και του αναγνώρισε επίσημα τον βαθμό του στρατηγού και τον διόρισε μάλιστα σύμβουλο της επικρατείας.
Το καθήκον το οποίο επιτέλεσε ο Τερτσέτης και ο Π��λυζωϊδης είναι δημόσιο ενδιαφέρει την κοινωνία, αφορά την πατρίδα και δικαιωματικά το έργο τους ανήκει πλέον στην ιστορία.
0 Τερτσέτης και ο Πολυζωϊδης χάρισαν μια μεγάλη νίκη στην δικαιοσύνη.
Σημερινές αναλογίες.
178 χρόνια μετά.Κύπρος 30/9/2011.
Στις 11 Ιουλίου 2011 στην βάση του πολεμικού ναυτικού Κύπρου εξερράγησαν τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών παραγωγής πυρομαχικών τηλεβόλων. Τραγική πρωτιά: αυτές οι εκρηκτικές ύλες ήταν συγκεντρωμένες σε εμπορευματοκιβώτια μέσα στην βάση σε τεράστια συνολική ποσότητα σε βαθμό που ποτέ δεν ξανασυγκεντρώθηκε τόσο μεγάλος όγκος εκρηκτικών πρώτων υλών παραγωγής πυρομαχικών σε ενιαίο χώρο. Αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσουν την μεγαλύτερη συμβατική έκρηξη που έγινε ποτέ στον πλανήτη.
Νομίμως συσταθείσα εξεταστική επιτροπή διερευνά τα αίτια, συνθήκες και ευθύνες για τον άδικο χαμό πολλών ανθρώπων.
Της εξεταστικής επιτροπής προεδρεύει με προεδρικό διορισμό ο εκ Λευκωσίας δικηγόρος Πόλυς Πολυβίου.
Η εξεταστική αυτή επιτροπή, δεν είναι απολύτου εννοίας δικαστικό σώμα. Υπό τις περιστάσεις όμως και συνθήκες σύστασης της και κυρίως ένεκα του σκοπού σύστασης της, στα μάτια της κοινωνίας θεωρείται ως όργανο ασκών δικαστικό καθήκον και/ή οιονεί δικαστικό ρόλο.
Η διαδικασία ήταν επίπονη και εντατική.
Φάση κρίσης (α).
Στην επ’ ακροατηρίω συζήτηση ο γιός του αδικοχαμένου διοικητού του πολεμικού ναυτικού κατά την έκρηξη, παρών στην συνεδρίαση εξυβρίζει τον πρόεδρο της δημοκρατίας ο οποίος προσήλθε για κατάθεση στην επιτροπή.
Ο πρόεδρος διατάζει την σύλληψη του νεαρού.
Όμως ο πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής Πόλυς Πολυβίου επεμβαίνει άμεσα και ακυρώνει την διαταγή του προέδρου τονίζοντας του ότι νομικά στον συγκεκριμένο χώρο αυτός «διατάζει».
Η Θέμιδα είναι υπερήφανη για τους υπηρέτες της.
Ο Πόλυς Πολυβίου αποδεικνύεται αντάξιος της θέσης και του καθήκοντος που εκτελούσε. Δεν δείλιασε, δεν υποχώρησε και δεν έσκυψε το κεφάλι στον αρχηγό του κράτους, ούτε και «ψάρωσε» απέν��ντι στην ισχύ του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα. Με τόλμη του ανέφερε ότι εκείνος ασκούσε θεσμική εξουσία διεύθυνσης/ ελέγχου στον συγκεκριμένο χώρο μή επιτρέποντας του να εισέρχεται στις αρμοδιότητες του. Ο Πολυβίου είχε δίκαιο, και χωρίς να σκέφτεται με ποιόν έχει να κάνει και χωρίς να ζυγίζει το «βάρος» του αντιπάλου την συγκεκριμένη στιγμή, εξωτερίκευσε θαρραλέα την περί δικαίου ιδέα του, ανατρέποντας την εντολή του προέδρου.
Σημείωση: Ο γράφων προβαίνει σε ιστορικονομική αναφορά ακαδημαϊκής μορφής καταθέτοντας τα γεγονότα για τα οποία έχει πλέον λόγο η ιστορία χωρίς να υποστηρίζει εξύβριση του θεσμού του αρχηγού του κράτους.
Φάση κρίσης (β).
Η απόφαση/πόρισμα του Πόλυ Πολυβίου εδόθη στην κοινωνία στις 30/9/2011 φέροντας πολλά χαρακτηριστικά:
ακλόνητη και νομικά τεκμηριωμένη, αληθής και «σκληρή» συνάμα δίκαιη, καυστική και ηθικά ορθή, οξεία και καταπελτική, όμως αρμόζουσα κατά του αρχηγού του κράτους. Ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας εκ Δικώμου Κερύνειας κατατροπώθηκε από την επιτροπή. Οι ευθύνες του για την τρομακτική έκρηξη στην ναυτική βάση καταγράφονται χωρίς περιστροφές. Είναι ξεκάθαρες και χωρίς Πυθιακές ταλαντεύσεις που σκαρφίζονται επιτήδειοι νομικοί.
Στην απόφαση της η επιτροπή αποδίδει προσωπικές και θεσμικές ευθύνες στον πρόεδρο της δημοκρατίας, με καταληκτικό δικανικό συλλογισμό: «η κύρια ευθύνη για την τραγωδία και τα συνεπακόλουθα της βαρύνει τον πρόεδρο της δημοκρατίας».
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δυστυχώς δεν αποδέκτηκε το πόρισμα ως όφειλε, ένας λόγος περισσότερο που ο ίδιος διόρισε επί τούτω τον Πόλυ Πολυβίου. Τα πράγματα στην πορεία εκτραχύνθηκαν σε βαθμό που ο Πολυβίου δήλωσε για τον πρόεδρο ότι : «με την πολιτική και τις ενέργειες του ανατίναξε την ναυτική βάση Κύπρου».
Το «Ελληνικό κέντρο ελέγχου όπλων» αμφισβήτησε έντονα την απόφαση Πόλυ Πολυβίου με αιχμή του δόρατος του την αμφισβήτηση της τεχνοκρατικής μαρτυρίας πυροτεχνουργού που έλαβε υπ΄όψιν της η επιτροπή. Οι επιστημονικές θέσεις του Ελληνικού κέντρου ελέγχου όπλων, το οποίο κατέχει ��ολύ υψηλή θέση διεθνώς, είναι όντως μια ουσιώδης πτυχή του θέματος την οποία δεν παραβλέπουμε. Αν και σεμ��υόμαστε να πούμε ότι με βάση τις στρατιωτικές μας γνώσεις έχουμε σχηματίσει ισχυρή άποψη για την τευτονική έκρηξη στην βάση του πολεμικού μας ναυτικού, τα τεχνικά, νομικά και ηθικά της αίτια – πολλώ μάλιστα μετά και από επί τόπου «αυτοψία» και μελέτη που κάναμε – εν τούτοις δεν θα μπούμε στο βάθος της κριτικής αξιολόγησης της απόφασης σε επίπεδο τεχνικών θεμάτων. Και δεν θα το κάνουμε διότι δεν είναι αυτό το θέμα που ερευνούμε. Εμείς θα δούμε την απόφαση αυτή σε σχέση με το θέμα που εξετάζουμε όχι μέσα από την στρατιωτική/τεχνοκρατική της πτυχή αλλά από την οπτική που το βλέπουν οι δύο δίδυμες αδελφές: η νομική και η ηθική. Με γνώμονα λοιπόν την νομική πλευρά της απόφασης και με συνοδηγό τις ηθικές αξίες που προβάλλουν από αυτήν αβίαστα καταλήγουμε ότι η απόφαση αυτή ναι, βρίσκεται σε ανώτερες διαστάσεις: ένας νομικός, ένας «προς τούτο» εντεταλμένος «δικαστής» είπε την αλήθεια ως αρμόζει σε ένα δικαστή, έκανε στο ακέραιο το καθήκον του και με θάρρος τα έβαλε με το σύστημα και την δύναμη του κατεστημένου, δεν «κάλυψε» κανέναν: αυτήν την πλευρά επαινούμε.
Η ιστορία κατέγραψε στις δέλτους της χωρίς πολλά εγκωμιαστικά λόγια και φράσεις που περιττεύουν, με απλά λόγια: η αξία της απόφασης «Πολυβίου» υψηλή και ο εκδότης της άξιος απόγονος των δικαστών Τερτσέτη και Πολυζωϊδη. Πλήρης επιβεβαίωση ότι στα γονίδια των Ελλήνων της Κύπρου ρέει χωρίς σταματημό η συνείδηση δικαιοσύνης.
Το καθήκον το οποίο επιτέλεσε ο Πολύς Πολυβίου είναι δημόσιο, ενδιαφέρει την κοινωνία, αφορά την πατρίδα και δικαιωματικά το έργο του ανήκει πλέον στην ιστορία.
Το 2011 ο δικηγόρος Πολύς Πολυβίου χάρισε μια μεγάλη νίκη στην δικαιοσύνη.
182 χρόνια μετά. Ελλάδα 2015.
Το 2015 στην Αθήνα το συμβούλιο εφετών με το 215/15 βούλευμα παρέπεμψε σε δίκη ενώπιον του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων, μέλη και στελέχη της Χρυσής Αυγής με όλη την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος αποτελούμενη από 18 βουλευτές για τα αδικήματα της εγκληματικής οργάνωσης και της διακεκριμένης οπλοκατοχής.
Όμως η απόφαση αυτή δεν ήταν ομόφωνη: στο τριμελές συμβούλιο εφετών ο δικαστής Νίκος Σαλ��τας μειοψήφησε. Μέσα από την 32σέλιδη απόφαση του ο Νίκος Σαλάτας διαφώνησε για την παραπομπή των ως άνω, αναφέροντας καταληκτικά:
α) «Θα πρέπει να εκπέσει η κατηγορία ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης διότι για να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία σύμφωνα με την συνθήκη του Παλέρμο θα πρέπει να έχει εντοπιστεί οικονομικό όφελος.» (Σημ. η υπογράμμιση είναι του γράφοντος).
β) «Από την στιγμή που δεν στοιχειοθετείται το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης οι κατηγορούμενοι δεν πρέπει να διώκονται ούτε και για την πράξη της διακεκριμένης οπλοκατοχής οποία εξαρτάται από το κακούργημα της εγκληματικής οργάνωσης. Αντίθετα το αδίκημα πρέπει να μετατραπεί σε απλή οπλοκατοχή σε βαθμό πλημμελήματος.»
Η συνείδηση δικαιοσύνης «δουλεύει» απόλυτα στην ψυχή του Νίκου Σαλάτα και βρίσκεται σε άριστη σχέση με την ατομική του συνείδηση. Ακέραιος άνθρωπος, υψηλά καταρτισμένος νομικός, έντιμος και συνειδητός υπηρέτης της θεάς που λάτρεψαν πριν από τρείς χιλιάδες χρόνια οι Αθηναίοι πρόγονοι του. Η Θέμιδα είναι περιχαρής και υπερήφανη γι΄αυτόν.
Ο εφέτης Νίκος Σαλάτας από την Αθήνα, ενήργησε σαν καλός απόγονος του Τερτσέτη και του Πολυζωϊδη.
Πιστός στο καθήκον δεν άκουσε κανέναν πολιτειακό υποβολέα. Δίδοντας την δική του ξεχωριστή απόφαση έβαλε το δικό του έντιμο λιθάρι συμβάλλοντας να καταστούν ακόμη πιό στέρεα, ακόμη πιό ισχυρά και ακόμη πιο τιμημένα τα θεμέλια του μελάθρου της Θέμιδας. Η μειοψηφική του απόφαση (ένα προς δύο) γίγαντας ηθικού μεγέθους, θρίαμβος της δικαιοσύνης, ένα περίλαμπρο και απαστράπτον κόσμημα δόξας στο στέμμα της δικαιοσύνης. Η Ελλάδα είναι υπερήφανη, η αξία της δικαιοσύνης ναι, υπάρχει και αποδίδεται.
Τιμή και περηφάνια του γράφοντα το γεγονός ότι είναι πολύ καλός φίλος με τον Νίκο Σαλάτα, από τότε που ήταν συμφοιτητές στην νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών.
Το καθήκον το οποίο επιτέλεσε ο Νίκος Σαλάτας είναι δημόσιο, ενδιαφέρει την κοινωνία, αφορά την πατρίδα και δικαιωματικά το έργο του ανήκει πλέον στην ιστορία.
Ο δικαστής Νίκος Σαλάτας μειοψήφησε σε απόλυτους αριθμούς όμως χάρισε μια μεγάλη νίκη στην δικαιοσύνη.
Τελικό φιλοσοφικό πόρισμα του γράφοντος: ο δικαστής δεν κρίνει αλλά κρίνεται.
Χρίστος Π. Σάββα είναι Δικηγόρος/Στρατιωτικός μελετητής/Ιστορικός αναλυτής/συγγραφέας.