ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ Μ’ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ…… βρισκόμουν στο Port Kamsar της Γουινέας στη Δυτική Αφρική.

ΑΦΡΙΚΗ! Η χωματερή του πλανήτη.
Φορτώναμε βωξίτη.
Ένας Έλληνας, ο Θωμάς Π. – καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται – που εργάζονταν εκεί, με ξενάγησε στην περιοχή πέρα από το λιμάνι.
Το σοκ ασύλληπτο.
Πέρα από το λιμάνι, τις εγκαταστάσεις φόρτωσης του βωξίτη και των σπιτιών των ντόπιων που εργάζονται στο εργοστάσιο, το νερό, το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, τα σπίτια όπως τα ξέρουμε εμείς, δρόμοι και γενικά κάθε έννοια υποδομής είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ στην κυριολεξία.
Μετά τη δύση του ηλίου όλη η περιοχή βυθίζεται στο σκοτάδι. Ρεύμα; Ας γελάσω!
Το νερό; επικίνδυνο! Το τηλέφωνο; Εδώ γελάμε πάλι και πολύ μάλιστα!
Τα σπίτια μοιάζουν με στάνες για πρόβατα. Πάντως εγώ θα προτιμούσα να μένω σε Ελληνική στάνη παρά σε σπίτι στη Γουινέα.
Οι δρόμοι; Χωματόδρομοι με τεράστιες λακούβες γεμάτες βρώμικο νερό. Όποιος δεν έχει αυτοκίνητο σε μερικά σημεία χρειάζεται να γνωρίζει κολύμπι. Κι επειδή εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι μόνο εγώ με τον Θωμά βρισκόμασταν σε αυτοκίνητο μάλλον όλοι οι άλλοι κατά διαστήματα κολυμπούσαν.
Η πορνεία στο φόρτε. Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για μουσουλμανική χώρα.
Το καρτέλ της αλουμίνας κάνει κουμάντο. Ο βωξίτης εκεί δεν βγαίνει από τα ορυχεία. Βρίσκεται στην επιφάνεια. Τα αποθέματα ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Κόστος εξόρυξης σχεδόν μηδενικό. Τα κέρδη αμύθητα Σκάβουν και φορτώνουν.
Πλούσια Χώρα.
Κάτοικοι εξαθλιωμένοι, κάτοικοι πεινασμένοι. Ξυπόλυτοι, άρρωστοι, ζωντανοί νεκροί, χωρίς ελπίδα.
Ανεβαίνουν στο πλοίο για να ζητιανέψουν άδεια βαρέλια από ορυκτέλαια. Τα χρησιμοποιούν για να κάνουν μπάνιο.
Ανεβαίνουν στο πλοίο για να ζητιανέψουν καμιά κούτα τσιγάρα. Ο Security Officer του λιμανιού, ένας ξυπόλυτος φουκαράς όπως και οι υπόλοιποι που γνώριζα από προηγούμενο ταξίδι, όταν του έδωσα τσιγάρα μου τα έδωσε πίσω και μου είπε: -Μήπως γίνεται να μου δώσεις ένα λίτρο γάλα; Του έδωσα δύο λίτρα. Το θέμα είναι ότι όσο καλή διάθεση κι αν έχεις δεν μπορείς να λύσεις το ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Θωμάς κάποτε το εργοστάσιο αποφάσισε να απολυμαίνει το νερό της περιοχής με χλώριο σε σκόνη κι έγινε “επανάσταση”.
Ο λόγος;
Γιατί έτσι έπαψαν να υπάρχουν τα άδεια μπουκάλια του υγρού χλωρίου τα οποία χρησιμοποιούσαν για να κλέβουν από το εργοστάσιο πετρέλαιο και να το πωλούν νόμιμα σε πάγκους στην πόλη. Εν γνώση του εργοστασίου όλα αυτά, επανήλθαν στη προτέρα κατάσταση και όλα ηρέμησαν.
Η λέξη ΜΕΛΛΟΝ δεν έχει νόημα γι’ αυτούς. Το ΣΗΜΕΡΑ ή μάλλον καλύτερα το ΤΩΡΑ έχει σημασία. Πως θα μπορούσε να ισχύει κάτι άλλο όταν ο μέσος όρος ηλικίας είναι λιγότερο από 40 χρόνια.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ Μ’ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ…
… δύο μέρες μετά την αναχώρηση από τη Γουινέα ο Σεργκέι, ο Ουκρανός υποπλοίαρχος, με ενημέρωσε ότι στο πλοίο υπάρχει λαθρεπιβάτης.
Θύμωσα, στενοχωρήθηκα, έβρισα, πήγα να σκάσω.
Τελικά πήγα και τον είδα.
Αφρικανός. Mονόφθαλμος, αποστεωμένος, βρώμικος. Το ντύσιμό του; Το σλιπ του και μια μακό καφέ μπλούζα. Στα χέρια του κρατούσε ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά – προφανώς για να κρύβει το χαλασμένο μάτι του – και έναν αναπτήρα.
ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.
Τον πλύναμε, του δώσαμε ρούχα, φαγητό και τον κλείσαμε σε μια καθαρή καμπίνα με καθαρά σεντόνια.
Ένας σκοπός – μέλος του πληρώματος – για μόνιμη φύλαξη έξω από την πόρτα του μέχρι το επόμενο λιμάνι που ήταν το Stade της Γερμανίας (στον ποταμό Έλβα κοντά στο Αμβούργο).
Το όνειρο της ζωής του φαίνονταν γι’ αυτόν να είναι σε καλό δρόμο.
Ήταν οκτώ μέρες μακριά από τον “παράδεισό του”.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ Μ’ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ… … μέσα στον π��ταμό Έλβα με προορισμό το Stade της Γερμανίας. Το πλοίο υπό πλοήγηση.
Είμαι στη γέφυρα.
Μεταξύ άλλων ρωτάω τον Γερμανό πλοηγό: – Πως είναι ζωή στην Γερμανία; Γυρνάει με κοιτάει και μου λέει κουνώντας το κεφάλι θλιμμένος, βαθιά απογοητευμένος: – Κάπταιν, αν δεν το ξέρεις σε πληροφορώ ότι η Γερμανία είναι ΜΠΑΝΑΝΙΑ.
Έμεινα στήλη άλατος.
Τι θα του απαντούσε άραγε ο λαθρεπιβάτης αν τον άκουγε;
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ Μ’ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ… … στο Stade της Γερμανίας συνειδητοποίησα ξανά ότι η Γερμανία τελικά δεν είναι… ΜΠΑΝΑΝΙΑ.
Απλώς ο Γερμανός πλοηγός ήταν αχάριστος με αυτά που του πρόσφερε η χώρα του. Θα μπορούσε να είμαστε όλοι οι υπόλοιποι ΜΠΑΝΑΝΙΑ αλλά όχι η Γερμανία.
Αστραπιαία με την άφιξη του πλοίου, οι ενημερωμένες, από μένα εδώ και μέρες αρχές, επιβιβάστηκαν στο πλοίο και με συνοπτικές διαδικασίες ο φουκαράς λαθρεπιβάτης βρέθηκε σε ένα αεροπλάνο για την επιστροφή του στην Γουινέα.
Η τύχη δεν του είχε κλείσει το μάτι.
Γύριζε στην πατρίδα του για να συνεχίσει την αργή πορεία του προς το θάνατο δίχως ελπίδα, δίχως όνειρα.
Από την άλλη ο Γερμανός πλοηγός θα συνεχίζει να πιστεύει ότι η χώρα του είναι ΜΠΑΝΑΝΙΑ.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ Μ’ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ… … έχω ξυπνήσει πρωί και πίνω τον καφέ μου στο γραφείο μου ενώ ασχολούμαι με τη δουλειά μου.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Φιλιππίνος καμαρώτος για να ασχοληθεί με το ημερήσιο καθιερωμένο συγύρισμα και καθαριότητα της καμπίνας μου. Εκείνο το πρωί είχα όρεξη για κουβέντα. Τον ρώτησα διάφορα για τη χώρα του, την οικογένειά του. Μου έδινε απαντήσεις σε ότι τον ρωτούσα.
Κάποια στιγμή ζήτησα περισσότερες πληροφορίες για το επίπεδο ζωής στις Φιλιππίνες. – Σε ποια τάξη πιστεύεις ότι ανήκει η οικογένειά σου; – Μπορώ να πω ότι ανήκουμ�� στην μεσαία τάξη, μου είπε. – Τι εννοείς μεσαία τάξη; ξαναρώτησα. – Εννοώ ότι έχουμε τη δυνατότητα να τρώμε τρεις φορές την ημέρα, μου είπε και με άφησε σύξυλο.
Κατά τα άλλα ο Γερμανός πλοηγός μάλλον ακόμη και τώρα θα συνεχίζει πιστεύει ότι η χώρα του είναι ΜΠΑΝΑΝΙΑ.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ… … σκέπτομαι, προβληματίζομαι, προσπαθώ να δώσω εξηγήσεις, να δικαιολογήσω καταστάσεις, αναρωτιέμαι:
Ποιος φταίει για την συνεχιζόμενη καταστροφή της Αφρικής;
Ποιος φταίει για την πείνα σ’ αυτον τον κόσμο;
Γιατί οι χώρες της Αφρικής πρέπει να έχουν διαφθαρμένους ηγέτες;
Γιατί να υπάρχει τόσος πόνος, τόση αναλγησία;
Γιατί οι άνθρωποι να μην έχουν ίσες ευκαιρίες στο όνειρό, στην ελπίδα;
Γιατί οι άνθρωποι να είναι τόσο αχάριστοι; https://captain-christos.blogspot.gr