Προδότες και αντίποινα.

Για τους προδότες δεν υπήρχε έλεος। Τους εκτελούσαν, αφού πρώτα τους βασάνιζαν φρικτά। Στις 24 Οκτωβρίου 1822 πιάστηκε ένας παπάς, κατάσκοπος των Τούρκων। Βρήκαν επάνω του γράμματα του Ομέρ Βρυωνη, που τα έστελνε στους πολιορκημένους Τούρκους της Ακροκορίνθου, με τα οποία τους ενημέρωνε ότι ετοιμάζεται εκστρατεία για την άρση της πολιορκίας। Ο παπάς πρόλαβε και πέταξε στη θάλασσα και άλλα γράμματα। Αρνήθηκε όμως να ομολογήσει την πράξη του και τον βασάνισαν άγρια। Πρώτα του έσπασαν τα δάχτυλα και του έκαψαν τα νύχια με πυρωμένο σίδερο। Ύστερα τον περιέλουσαν με βραστό νερό και αφού τον έχτισαν ζωντανό μέχρι τον λαιμό, του άλειψαν το πρόσωπο με μέλι για να τον φάνε οι μύγες।
Έναν Εβραίο πάλι που είχε αλλαξοπιστήσει και είχε γίνει μουσουλμάνος, τον έπιασαν με γράμμα που αποκάλυπτε ότι είχε αναλάβει να δολοφονήσει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, με αμοιβή 3.००० γρόσια। Τον γύμνωσαν εντελώς, τον γύρισαν έτσι μέσα στην πόλη, του έκοψαν τα γεννητικά όργανα και, αφού τον μαχαίρωσαν παντού, τον κρέμασαν σε ένα δένδρο। Στη Χαλκίδα πάλι, κρέμασαν δύο Έλληνες, αφού πρώτα τους βασάνισαν άγρια, γιατί τους έπιασαν να αγοράζουν ζώα για λογαριασμό των Τούρκων।
Και ο Κολοκοτρώνης έχτισε ζωντανό έναν Τριπολιτσιώτη κατάσκοπο των Τούρκων κοντά στο Χρυσοβίτσι και έκοψε τη γλώσσα ενός άλλου από τα Τσιπιανά Ηλείας, γράφει ο αυτόπτης αγωνιστής Ρηγόπουλος στο Ημερολόγιό του। Η σκληρότητα αυτή ήταν απαραίτητη για την επιτυχία του Αγώνα। Αλίμονο εάν οι Τούρκοι μάθαιναν για τις κινήσεις των εξεγερμένων Ελλήνων। ”Εάν οι αρχηγοί δεν μετεχειρίζοντο τοιαύτα μέτρα, ούτε στρατόν ήδύνατο να συγκροτήσουν ούτε πειθαρχίαν να τηρήσουν, καθόσον δεν υπήρχαν ούτε νόμος ούτε δικαστήρια.