Έχουν ξανάρθει οι Βάρβαροι στην Ελλάδα.

Το έτος 279 π.Χ. ο Βρέννος έπεισε τους Κέλτες να εκστρατεύσουν κατά της Νοτίου Ελλάδας, αφού είπε σε αυτούς ότι είναι αδύναμοι οι Έλληνες να τους αντιμετωπίσουν και ότι εύκολα θα λεηλατούσαν τα ελληνικά ιερά και ιδίως των Δελφών, όπου υπήρχαν άπειρα χρυσά και αργυρά αναθήματα. Κατά την κάθοδό τους διασχίζοντας τον Ελλαδικό χώρο έπραξαν κακουργήματα … και ο Παυσανίας μας λέει : ‹‹Έσφαξαν κάθε άτομο αρσενικού γένους, χωρίς να κάνουν διάκριση γερόντων ή νηπίων πάνω στους μαστούς των μητέρων τους, όσα από τα νήπια είχαν γίνει με το μητρικό γάλα παχύτερα οι Γαλάτες τα φόνευαν, έπιναν το αίμα τους και έτρωγαν από το κρέας τους. Οι γυναίκες, ιδίως από τις παρθένες, όσες ήταν σε ώριμη ηλικία, αν είχαν κάποιο φιλότιμο έσπευδαν να αυτοκ��ονήσουν μόλις εκυρ��εύθη η πόλις, Κάλλιον. Όσες τις εύρισκαν οι Γαλάτες τις εξευτέλιζαν παντοιοτρόπως χρησιμοποιώντας ασυνήθη βία, αφού αυτοί δεν ένιωθαν καμία συμπόνια, αλλά ούτε και έρωτα. Όσες γυναίκες εύρισκαν τα μαχαίρια των Γαλάτων αυτοκτονούσαν με αυτά, τις άλλες δεν αργούσε να τις βρει το μοιραίο από την ασιτία και την αϋπνία, γιατί οι ασελγείς βάρβαροι ασχημονούσαν διαρκώς ο ένας μετά τον άλλο, συνευρίσκονταν ακόμα και με τις γυναίκες που ξεψυχούσαν, αλλά και με εκείνες που ήταν ήδη νεκρές . Κατά του Βρέννου και του στρατού του αντετάχθηκαν όσοι από τους ‘Έλληνες είχαν συγκεντρωθεί στους Δελφούς και ο Θεός έδειξε κατά των Βαρβάρων κακούς οιωνούς, και γρήγορα αλλά και περισσότερο σαφείς από όλους όσους μας είναι γνωστοί και σεισμοί δηλαδή δυνατοί και πολλές φορές την ημέρα γίνονταν σε όλη την περιοχή που κατείχε ο στρατός των Γαλατών και βροντές ακούγονταν και κεραυνοί συνεχώς έπεφταν. Οι βροντές τρόμαζαν τους Κέλτες και τους εμπόδιζαν να ακούσουν τις διαταγές ενώ οι κεραυνοί έκαιγαν όχι μόνο όποιο κτυπούσαν αλλά και τους πλαϊνούς, τους ανθρώπους και τα όπλα τους. Παρουσιάστηκαν στους Γαλάτες και τα φαντάσματα των ηρώων Υπερόχου, Λαοδόκου και Πύρρου άλλοι αναφέρουν και τέταρτο τον Φύλακο, ένα ντόπιο ήρωα, από τους Δελφούς. Τέτοια πάθαιναν οι βάρβαροι όλη την ημέρα και από τέτοιο φόβο κατέχονταν. Την νύχτα όμως επρόκειτο να τους βρουν οδυνηρότερα παθήματα, συνέβη ένα ισχυρό ψύχος και χιονόπτωση μαζί με το κρύο, και πέτρες μεγάλες κυλούσαν από τον Παρνασσό και βράχοι αποσπώντο που είχαν για στόχο τους τους βαρβάρους και εχάνοντο από αυτούς από τους βράχους κτυπημένοι όχι ένας ‘η δύο αλλά τριάντα μαζί και ακόμη περισσότεροι, όσοι τύχαινε να βρίσκονται μαζί στο ίδιο μέρος και να φρουρούν ή να αναπαύονται. Με την ανατολή του ηλίου οι Έλληνες έκαναν επίθεση εναντίον των από τους Δελφούς, οι άλλοι απευθείας κατά του εχθρικού στρατεύματος, οι Φωκείς όμως που γνώριζαν καλά τον τόπο κατέβηκαν μέσα στα χιόνια από τα απόκρημνα μέρη του Παρνασσού και χωρίς να τους αντιληφθούν οι Κέλτες ευρέθησαν στα νώτα τους και άρχισαν να ρίχνουν εναντίων τους ακόντια και να τοξεύουν χωρίς καθόλο�� να φοβούνται τους Βαρβάρους. Εκείνοι, προ παντός περί τον Βρέννο, οι οποίοι ήσαν ψηλοί και δυνατοί, στην αρχή της μάχης είχαν πολύ κουράγιο και βαστούσαν, αν και από παντού βάλλονταν και υπέφεραν και από το κρύο όχι λιγότερο μάλιστα οι τραυματίες. Όταν όμως τραυματίστηκε ο Βρέννος, τον ίδιο τον έβγαλαν έξω από τη μάχη λιπόθυμο, και, επειδή οι Έλληνες έκαναν από παντού επιθέσεις οι βάρβαροι αναγκάζονταν να υποχωρούν και φόνευαν τους τραυματισμένους δικούς τους και εξασθενημένους, που δεν μπορούσαν να ακολουθούν. Στρατοπέδευσαν εκεί όπου, κατά την υποχώρησή τους, τους έπιασε η νύχτα. Την νύχτα όμως τους κατέλαβε ο φόβος του Θεού Πάνα (πανικός)- γιατί οι αναίτιοι φόβοι λένε ότι προέρχονται από τον θεό αυτόν. Η ταραχή έπεσε στο στράτευμα σε προχωρημένη εσπερινή ώρα, και στην αρχή λίγοι ήσαν εκείνοι που έπαθαν διανοητική παράκρουση και νόμιζαν ότι ακούουν θόρυβο ιππικού που κάνει επέλαση, και έφοδο εχθρών. Δεν άργησε όμως να απλωθεί σε όλους η σκοτοδίνη του μυαλού του, άρπαξαν τα όπλα, χωρίσθηκαν σε δύο μέρη και άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται χωρίς ούτε την γλώσσα τους να καταλαβαίνουν, ούτε την μορφή τους, ούτε τα σχήματα των ασπίδων να αναγνωρίζουν. Και στα δύο μέρη εφαίνοντο, εξ’ αιτίας του συσκοτισμού του μυαλού, ότι οι άντρες οι οποίοι τους αντιστεκόταν ήταν Έλληνες και τα όπλα ελληνικά και η γλώσσα τους ελληνική, η μανιακή κατάσταση που τους έριξε ο θεός προκάλεσε στους Γαλάτες μεγάλο φονικό. Οι δύο λευκές κόρες που εμφανίστηκαν στους Δελφούς θεωρήθηκαν από τους απλούς ανθρώπους ότι ήταν οι δύο μοίρες, των οποίων τα αγάλματα ίσταντο στο μεγάλο ναό του Απόλλωνος και πλησίον αυτών Ο Ζεύς Μοιραγέτης και ο Απόλλων Μοιραγέτης. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι από τους δύο ναούς της Αθηνάς και της Αρτέμιδος , δεν αντίκρισαν μόνο να τρέχει υπερμεγέθης νέος εκπάγλου ωραιότητος και να τον ακολουθούν δύο ένοπλες παρθένες, αλλά ακούσθηκε και το σφύριγμα των τόξων και η κλάγγη των όπλων. Όταν δε άρχισε η μάχη, εμφανίσθηκαν οι ήρωες οπλίτες- οι Υπέροχος, Αμαδόκος ή Λαοδόκος, που είχαν έρθει από την χώρα των Υπερβορείων, καθώς και ο τοπικός ήρωας των Δελφών Φύλακος, επίσης δεν και ο Πύρρος, υιός του Αχιλλέως, γνωστός ��αι ως Νεοπτόλεμος. Οι Κέλτες που φονεύθηκαν από την επίθεση στους Δελφούς ανήρχοντο περίπου σε 6.000 άνδρες. Εκείνοι όμως οι οποίοι χάθηκαν κατά την νυχτερινή κακοκαιρία και τον προκληθέντα πανικό ήταν περισσότεροι από 10.000 άνδρες.