Αλλοίμονον αν μιλήση ο λαός. Άς μην εξαντλούν την υπομονήν του.

Η ΠΑΧΥΔΕΡΜΙΑ

ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΜΑΣ

Επικεφαλίδα και άρθρο της εφημερίδος 1941।ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ

Η υπερμεγέθης λοβιτούρα γύρω από το ζήτημα των τροφίμων, επροκάλεσε χθές ασυνήθως δριμείας Πρωθυπουργικάς δηλώσεις τά οποίας, δημοσιεύομεν είς άλλην θέσιν.

Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως ηναγκάσθη να γίνη ο ίδιος Εισαγγελεύς επί ενός θέματος, το οποίον κατ’ επανάληψιν έθιξεν η «Ακρόπολις».

Τούτο δείχνει την έκτασιν και την σοβαρότηταν, την οποίαν προσέλαβε το πράγμα.

Περί τίνος πρόκειται;

Υπάρχει έλλειψις τροφίμων οφειλομένη είς πολλούς και γνωστούς λόγους, τους οποίους δεν χρειάζεται να αριθμήσωμεν εδώ.

Έν τούτοις με τάς υπάρχουσας ποσότητας θα ημπορούσε να εξοικονομήται όλος ο κόσμος από λίγο, αν…..

Αν όλοι ηρκούντο είς ίσας λογικάς και καθημερινάς μερίδας.

Τούτο δεν συμβαίνει δυστυχώς. Διατί; Διότι παρεμβάλλονται οι πλούσιοι.

Ο εργάτης ή ο φτωχός νοικοκύρης αναγκάζεται να αφήση την δουλειά του, να κάμη ώρες ουρά εδώ και εκεί διά να προμηθευθή με «άχ και βάχ» το ψωμί, το λάδι, το προσφάγι της ημέρας.

Συγχρόνως διάφοροι μεταπράται πολλαπλασιασθέντες τελευταίως ως η άμμος της θαλάσσης, τρυπώνουν κρυφά με μυστηριώδη δέματα είς τάς πολυκατοικίας και τά ιδιωτικά μέγαρα.

Κρέατα, ψάρια λαχταριστά, τυριά εκλεκτά, άλλα είδη πάσης κατηγορίας, ανταλλάσσονται ακαριαίως και χωρίς συζητήσεις με κολλαριστά χιλιάρικα.

Ύστερα πληροφορείσθε ότι μπαρμπούνια επωλήθησαν προς 300 ΔΡΑΧΜΑΣ την οκάν, κρέας προς 200, τυριά εγχώρια προς 250 και πλέον ξένα προς 500. Τά ηλεκτρικά ψυγεία και αι αποθήκαι των πολυκατοικιών στενάζουν από το βάρος των σφαγίων, των ψαριών, των γαλακτοκομικών ειδών, οι ηλεκτρικές κουζίνες ετοιμάζουν λουκούλεια γεύματα, ενώ τά τσιγκέλια των κρεοπωλείων κρέμονται αδειανά, οι πάγκοι των ψαράδων απλώνονται έ��ημοι και από ίχνη μαρίδας και ο φτωχός οικογενειάρχης εξακολουθεί να περιμένη υπό τον ήλιον την σειρά του, διά να εξασφαλίση τις ξεβλαστωμένες αγγινάρες του.

Αποτέλεσμα.

Πρώτον αί τιμαί ανεβαίνουν είς τά ύψη.

Δεύτερον τά λιγοστά τρόφιμα εξαφανίζονται εντελώς.

Είς τά ευαγγέλια υπάρχει η εύγλωττος και αιωνία εκείνη παραβολή του πλουσίου, του ευωχούμενου πλουσίου, που αρνείται ένα ψιχίον της πολυτελούς του τραπέζης είς τον βασανιζόμενον από την πείναν Λάζαρον.

Σήμερον οι πλούσιοι δεν αρκούνται να μην δίδουν τά ψιχία τους εις τους φτωχούς.

Είς επίμετρον φαίνεται να έχουν, πολλοί εξ’ αυτών, καταληφθή από μίαν αληθινήν ψύχωσιν λαιμαργίας, υπό την παρόρμησιν της οποίας σπεύδουν να αγοράζουν τρόφιμα πολύ πέραν των πραγματικών καθημερινών αναγκών των, ερημώνοντες την αγοράν καταδικάζοντες τον άλλον κοσμάκην είς λιμόν.

Και έτσι απαντούν οι πλούσιοί μας είς την έκκλησιν περί εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, έτσι αντιλαμβάνονται το καθήκον των ως πατριωτών Ελλήνων, ως ανθρώπων, ως χριστιανών.

Είδατε δα και τους καταλόγους του εράνου.

Εκτός από 4 – 5 ονόματα, πάντοτε τά ίδια, που σημειώνονται με ευπροσώπους εισφοράς, τά άλλα είναι ονόματα υπαλλήλων πού δίδουν τά χιλιαρικάκια των – το αίμα των – και άλλου κοσμάκη.

Δίνουν οι πτωχοί! Οι πλούσιοι αμπαρώνονται.

Κρύβονται μέσα είς τά σιδηρόφρακτα φρούρια του μικροχαρούς εγωισμού των – και ξεκοκκαλίζουν τά κρέατα και τά ψάρια και τά άλλα τρόφιμα, από τά οποία η βουλιμία των γυμνώνει την αγοράν.

Τόσον λοιπόν ετυφλώθησαν;

Τόσον αναισθητούν πρό της πραγματικότητος;

Φαντάζονται, ότι όλη αυτή η εθνική τραγωδία, οι νεκροί, οι τραυματίαι, τά κομμένα χέρια, τά κομμένα πόδια, αί χαλασμέναι πόλεις, οι κεραυνοβολημένοι τόποι, τά δημιουργηθέντα σκληρά προβλήματα, η αγωνιώδης πάλη των μαζών διά να ζήσουν – αυτά όλα συνέβησαν και συμβαίνουν, διά να μην ενοχληθούν αυτοί είς τίποτα, να μην χάσουν ούτε μόριον από τά περιττά των και όχι μόνον αυτό, αλλά και να επιδεινώνουν μέχρις απελπισίας την γενικήν δυσχέρειαν, με την αρπακτικήν των ψύχωσιν;

Ή φαντάζονται ότι μόνον από τάς απειλάς του ευαγγελίου έχουν να κινδυνεύσουν.

Άς διαβάσουν την Πρωθυπουργικήν δήλωσιν.

Θα ίδουν ότι οι κίνδυνοι ευρίσκονται γύρω των είς την ζώσαν πραγματικότητα.

Άς ακούσουν την βοήν του λαού.

Αλλοίμονον αν μιλήση ο λαός. Άς μην εξαντλούν την υπομονήν του.