Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;

Δεν υπάρχει έντιμη και ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Υπάρχουν μόνον έντιμοι και για αυτό πραγματικά ανεξάρτητοι δικαστέ��. Η δικαιοσύνη ως μία από

τις τρεις εξουσίες του κράτους μας δεν μπορεί παρά να είναι ως ένα βαθμό κατευθυνόμενη, υπό την έννοια ότι εφαρμόζει νόμους και νομολογίες χωρίς όμως τον κοινό νου, και θεωρητικά και δυνητικά ελεγχόμενη από τις άλλες δύο, τη νομοθετική και την εκτελεστική. Η δικονομία πρέπει αρχικά να απλοποιηθεί κι ύστερα να αλλάξει ριζικά και εις βάθρων, αν θέλουμε να πάει μπροστά αυτός ο τόπος. Τα αδικήματα να μην παραγράφονται και άρα να μην παύει ποτέ για αυτά η δίωξη, οι ποινές να μην εξαγοράζονται ούτε να αναστέλλονται , και οι δίκες να μην αναβάλλονται, αλλά αν αυτό είναι αναγκαίο, τότε να διεξάγονται μέσα σε λίγες μέρες από την τέλεση του αδικήματος . Το δυστύχημα για την ευνομούμενη κατά τα άλλα πολιτεία μας είναι ότι οι πολιτικοί θέσπισαν για τον εαυτό τους την ασυλία και συνεπώς την ατιμωρησία, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να την καθιερώσουν ως παράδειγμα προς μίμηση και πρότυπο. Για τα δεινά του τόπου όμως φταίνε όχι μόνο ορισμένοι δικαστικοί, αλλά και ορισμένοι δικηγόροι. Παράδειγμα η χορήγηση πενθήμερης άδειας εξόδου από τις φυλακές καταδίκου σε δις ισόβια! Φυσικά ο κατάδικος εξαφανίστηκε. Δεν είχαν τον κοινό νου να φαντασθούν οι αρμόδιοι; Εν κατακλείδι πρέπει να γίνουν συνείδηση στον καθένα, ότι κράτος, στο οποίο δεν λειτουργεί σωστά η δικαιοσύνη δεν εκπληρώνει τον προορισμό προς τους πολίτες. Δεν μπορούμε να ζητάμε κατανόηση και θυσίες από το λαό, αφού δεν μπορεί να βρει το δίκιο στις αίθουσες των δικαστηρίων. Δεν μπορούμε να ζητάμε αγάπη από τους δυστυχισμένους, που είναι και οι περισσότεροι. Πως είναι δυνατόν άλλωστε να την διαθέτουν, όταν βιώνουν οι ίδιοι τόσο σκληρά την αναλγησία της εξουσίας, που δυστυχώς είναι και το πρώτο στοιχείο- αν όχι το μοναδικό που την προσδιορίζει; Άνθρωποι αίφνης που με τις παραλείψεις τους και τους ελλιπείς ελέγχους τους κρίθηκαν από τη δικαιοσύνη ως υπεύθυνοι του πνιγμού ανθρώπων, πάλι από την ίδια κρίθηκα ότι πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθεροι με αναστολή. Οι δικαστές μοιάζει να μην δικάζουν με βάση τα πραγματικά περιστατικά. Αλλά να δικάζουν με βάση την εικόνα που δίνουν για τα περιστατικά με τις περιγραφές τους οι προσερχόμενοι στα ακροατήρια των δικαστηρίων μάρτυρες. Και δεν εξετάζουν την ουσία αλλά την πρόθεση. Με άλλα λόγια:

Εσυκοφάντησες; Δηλώνεις ότι δεν είχες πρόθεση να θίξεις τον μηνυτή, τον οποίον σέβεσαι και τιμάς, κι έτσι πέφτεις στα μαλακά.

Προκαλείς το θάνατο με περίστροφο; Δηλώνεις ότι δεν είχες ανθρωποκτόνο πρόθεση αλλά το όπλο σου εκπυρσοκρότησε τυχαία και πάλι τη γλιτώνεις φτηνά.

Προκαλείς το θάνατο με μαχαίρι; Πάλι δηλώνεις ότι δεν είχες σκοπό να σκοτώσεις τον άλλο, παρά μόνο να τον εκφοβίσεις, αλλά εκείνος με μία αδέξια κίνησή του έπεσε κατά λάθος πάνω στο μαχαίρι και καρφώθηκε στο στήθος του.

Πας να βρεις το δίκιο σου στις ελεγκτικές υπηρεσίες του κράτους (Υπηρεσία Προστασίας Καταναλωτή του υπουργείου Ανάπτυξης, ΕΟΤ και ΣΔΟΕ) από ταξιδιωτικό πράκτορα που σε εξαπάτησε και σου πήρε προκαταβολή για ένα τριήμερο ταξίδι που μάλιστα σου το είχε υποσχεθεί και. δωρεάν στα πλαίσια διαφήμισης του γραφείου του, χωρίς να στο προσφέρει τελικά, αλλά τότε εκείνος σου κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση του στις υπηρεσίες. Περιμένεις δυόμισι χρόνια και εκδίδεται μεν απαλλακτικό βούλευμα για σένα, αλλά ο ξύπνιος τουριστικός πράκτορας όχι μόνον δεν υφίσταται κανέναν έλεγχο από το κράτος αλλά ούτε το συμβούλιο πλημμελειοδικών ασχολείται καθόλου με την ουσία και μάλιστα δεν του επιδικάζει ούτε καν τα δικαστικά έξοδα.

Φοροδιαφεύγεις και φοβάσαι μήπως ανακαλυφθείς; Μη φοβάσαι τίποτα. Ο εισαγγελέας που είχε αναλάβει το 1995 το φάκελο μίας φοροδιαφυγής ύψους ενός τρισεκατομμυρίου δραχμών και είχε στείλει εμπιστευτική αναφορά στον προϊστάμενό του εισαγγελέα Εφετών για να εκφράσει τους φόβους του ότι υπήρχε κίνδυνος να χαθούν παραστατικά έγγραφα, μου εξομολογήθηκε, όταν τον ρώτησα αν θα τα καταφέρει τελικά:<< Μόνο αν θέλει ο υπουργός μπορώ να τα καταφέρω!>> . Τόσο ανεξάρτητη είναι η δικαιοσύνη.

Κάνεις μήνυση κατ’ αγνώσ��ων εκπροσώπων της πολιτείας, πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων, γιατί επιτρέπουν τη διαφήμιση ως δήθεν κατοχυρωμένων επαγγελματικά σπουδών σε τεχνικά λύκεια και παραθέτεις αποκαλυπτική αλληλογραφία, περιμένοντας άσκηση δίωξης; Είσαι βαθιά νυχτωμένος. Η πταισματοδίκης στέλνει το φάκελο στο αρχείο. Προφορικά μάλιστα σε μαλώνει:<< Δεν μπορώ να καλέσω δέκα μάρτυρες από τους οποίους οι τέσσερις είναι υπουργοί και γενικοί γραμματείς. Δεν μπορώ εξάλλου να τα βάλω με τη δημόσια διοίκηση>> Κάλεσε πάντως τρεις μάρτυρες από τους προταθέντες. Οι δύο είπαν, ότι δεν γνωρίζουν τίποτα, αλλά ο τρίτος ήταν συγκεκριμένος:<< Δεν υπάρχουν νομοθετημένα επαγγελματικά δικαιώματα για την ειδικότητα αυτή και για πολλές άλλες ειδικότητες στην ίδια βαθμίδα και σε άλλες..> Κι όμως. Κάθε ��ρόνο 70.000 χιλιάδες υποψήφιοι δηλώνουν στο απογραφικό του υπουργείου Παιδείας μη κατοχυρωμένες επαγγελματικές ειδικότητες.

Πιστεύεις ότι θα βρεις το δίκιο σου αν προσφύγεις στο Συνήγορο του Πολίτη ή στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, ακόμη και στις Βρυξέλλες; Ξέχνα το.
Από το βιβλίο του Γιώργου Κόμη Ο Πειραιάς και οι Άνθρωποί του (1901-2001)