Αυστραλία, Εκκλησιαστικό: Κόρακες κράζουν (μετά θάνατον Στυλιανού)

Με ανάμικτα συναισθήματα παρακολουθήσαμε πρόσφατα την ειδησεογραφία σχετικά με τον θάνατο του μακαριστού Αρχιεπίσκοπου Αυστραλίας Στυλιανού. Πολλά μας εντυπωσίασαν, άλλα μας εξέπληξαν και άλλα μας δημιούργησαν μεγάλη απορία. Δεν θα ασχοληθούμε με τα βιογραφικά
στοιχεία του μακαριστού αρχιερέα. Θα υπογραμμίσουμε μόνο ότι φαίνεται νά ήταν άνθρωπος ξεχωριστός, θαρραλέος και ακέραιος, με σπάνιες ικανότητες και εξαιρετικές επιδόσεις, στον οποίο η Εκκλησία μας και το Έθνος οφείλουν πολλά.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κοιμήθηκε “εν Κυρίω” το πρωί της 25ης Μαρτίου και η σχετική είδηση μεταδόθηκε αμέσως στα ελληνικά ΜΜΕ και, βέβαια, εξαπλώθηκε αστραπιαία και στο διαδίκτυο. Στην Πόλη, σύμφωνα με τις ειδήσεις, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος το πληροφορήθηκε ενώ χοροστατούσε σε κάποιο ναό που εόρταζε. Μετά τη χοροστασία τέλεσε μάλιστα τρισάγιο για τον αείμνηστο Στυλιανό και στη συνέχεια, μιλώντας προς το εκκλησίασμα, αναφέρθηκε στην Εκκλησία της Αυστραλίας. Τι ακριβώς είπε; Μίλησε για το μέλλον της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας εξηγώντας ότι υπάρχει το ενδεχόμενο και αυτή η Αρχιεπισκοπή να κατατμηθεί όπως έγινε και στην Αμερική, όπου η άλλοτε ενιαία Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής διαιρέθηκε σε πολλαπλές μητροπόλεις. Αντί δηλαδή, σε μια τέτοια στιγμή -την ιερή στιγμή του θανάτου ενός εξέχοντα ιεράρχη του Θρόνου- να προσφέρει λίγα λεκτικά άνθη στη μνήμη του αποθανόντος, σκεφτόταν πως θα διαμελίσει -για να βολέψει πάλι διάφορους περιφερόμενους τιτουλάριους υποτακτικούς, διαιρετικούς και businessmen’s επισκόπους- την Αρχιεπισκοπή που για 40 τόσα χρόνια ποίμαινε ο αείμνηστος Στυλιανός. Πως λέγεται τώρα αυτό; Ασέβεια, απρέπεια ή κάτι άλλο;

Δεν είναι μυστικό ότι οι σχέσεις Βαρθολομαίου-Στυλιανού δεν ήταν καθόλου αρμονικές τα τελευταία 20 χρόνια, ιδίως μετά τον Αύγουστο του 1999, τότε που ο Βαρθολομαίος ενέπαιξε για δεύτερη φορά τον Στυλιανό στο θέμα διαδοχής του αρχιεπισκόπου Αμερικής. Αλλά και πιο πίσω να πάμε θα δούμε ότι στον Στυλιανό οφείλεται η όλη κίνηση για ανασυγκρότηση της Συνόδου στο Φανάρι μετά την συγκλονιστική αποκάλυψη ότι, παρ’ όλες τις επί δεκαετίες περί του αντιθέτου διακηρύξεις και διαβεβαιώσεις των Φαναριωτών, δεν υπήρχε στη πραγματικότητα “νομαρχιακό διάταγμα” ο περίφημος tezkere’ που απαγόρευε τη συμμετοχή των εκτός Τουρκίας ιεραρχών στη σύνοδο του Πατριαρχείου.

Είναι επίσης γνωστή η θαρραλέα στάση που κράτησε ο Στυλιανός και σε πολλά άλλα θέματα, έστω κι αν αυτή προκαλούσε τη δυσαρέσκεια των καρεκλοκένταυρων του σημερινού Φαναρίου. Αλλά εκείνο που πρέπει νάχε αποφασιστική σημασία για την τοποθέτηση του Στυλιανού έναντι της φαναριώτικης διοίκησης ήταν η προσπάθεια του Βαρθολομαίου να τον υποσκάψει και εκπαραθυρώσει με τη βοήθεια κάποιου οικονομικά ανεξάρτητου ταραχοποιού αρχιμανδρίτη Ιερόθεου Κουρτέση, γνωστού και ως “Καρλούτσου” της Αυστραλίας.

Ο Στυλιανός αντέδρασε τότε παλληκαρήσια, διαμηνύοντας επίσημα στον Βαρθολομαίο, ότι θα προστατέψει μέχρι τέλους το ποίμνιο του από πατριαρχικές αυθαιρεσίες και σατραπισμούς και δεν θα επιτρέψει να συμβούν και στην Αυστραλία όσα συνέβησαν στην Αμερική. Όλες τις αντιθέσεις και συγκρούσεις μεταξύ των δυο εκκλησιαστικών ανδρών ο θάνατος τις κατάταξε οριστικά στο παρελθόν.

Κάτω από το φως της νέας αυτής πραγματικότητας άρμοζε να ξεστομίσει ο Βαρθολομαίος έστω και δυο φτωχούς λόγους -κι ας μην είχαν εγκωμιαστικό χαρακτήρα- για το αξιόλογο έργο και τη μεγάλη προσφορά του Στυλιανού στην Εκκλησία. Αυτό επέβαλλε η ιερή στιγμή του θανάτου. Αλλά και σ’ αυτό δεν μπόρεσε ο Βαρθολομαίος να ξεπεράσει τον εαυτό του. Πάλι λίγος φάνηκε… Μικρόψυχος, χαιρέκακος και ουδόλως συγχωρητικός, έδειξε να ανακουφίζεται από την απώλεια του εκλιπόντος.

Άλλη εντύπωση δυσκολοπερίγραπτη προκάλεσε ένα κείμενο του μητροπολίτη Φιλαδελφείας Μελίτωνα (“Ανήρ αληθώς Μέγας κεκοίμηται εν Κυρίω – Οφειλετική αναφορά μνήμης Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος”) που εμφανίσθηκε σε δυο τουλάχιστον ιστότοπους λίγες μόλις ώρες μετά το θάνατο του αείμνηστου Στυλιανού. Αυτή η “Οφειλετική αναφορά μνήμης” είναι γεμάτη έπαινους ασυνήθιστους, αμέτρητα εγκώμια και εκθειαστικές υπερβολές για τον αποθανόντα ιεράρχη, υπερβολές που φθάνουν το όριο του γλοιώδους. Το περίεργο στην περίπτωση αυτή είναι ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο είχαν διαταραχθεί σοβαρά την τελευταία εικοσαετία εξαιτίας του ύποπτου ρόλου που έπαιξε ο Μελίτων στο θέμα της διαδοχής του αρχιεπισκόπου Αμερικής αλλά και στην προσπάθεια του Βαρθολομαίου να εισπηδήσει στην Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας.

Πως τώρα ο “κακός δαίμων της Εκκλησίας Φιλαδελφείας Μελίτων”, ο “αδίστακτος εν ραδιουργίαις” και “δολιότατος Μελίτων”, ο “παιδιόθεν διαβολικός εν εφευρετικότητι αλλά και κακότητι Φιλαδελφείας Μελίτων” -οι χαρακτηρισμοί είναι του ίδιου του Στυλιανού- έγραψε ένα τέτοιο κείμενο; Επιστρατεύθηκε μήπως να αναπληρώσει τα όσα μικρόψυχα αρνήθηκε να αναφέρει σχετικά ο κ. Βαρθολομαίος; Το έγραψε για να εξιλεωθεί, τουλάχιστον στα μάτια όσων μη Φαναριωτών, γνωρίζουν την πραγματικότητα; Δύσκολο πάντως να πεισθεί κανείς ότι το κείμενο του Μελίτωνα Καρρά δεν ήταν ήδη έτοιμο από καιρό και οπωσδήποτε πριν το θάνατο του Στυλιανού. Τι να σκεφτεί κανείς για όλα αυτά! Που να βρει κανείς λίγη γνησιότητα, ανυπόκριτη γνησιότητα, σε όλα τούτα!

Από την άλλη πλευρά πως να μην απορήσει κανείς με ένα Παναγιώτη Τελεβάντο ο οποίος στο ιστολόγιό του, αναφέρεται στον “ανεκδιήγητο Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κυρό Στυλιανό” επισημαίνοντας “τις αιρέσεις που διατύπωσε” και τις “οικουμενιστικές επιδόσεις του”. Ο συμπαθής ιστολογιολόγος, δεν παραλείπει βέβαια να σημειώσει πως “οι πάντες γνωρίζουν ποιες ρηγματώδεις καταστάσεις προκάλεσε με την διακονία του, ποιες αιρέσεις διατύπ��σε, ποιών οικουμενιστικών έκτροπων υπήρξε πρωταγωνιστής και ποια προβλήματα προκάλεσε στο Πατριαρχείο, στην δύστυνη Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας και στην Ορθόδοξη Εκκλησία εν γένει”. Πόσα λέγονται! Πόσα γράφονται και διαδίδονται! Δυο αλήθειες και δεκαδυό ψέμματα! Πάντως διαπιστώνουμε πως τα ιδεολογικά μίση -γιατί δεν πρόκειται για την πίστη εδώ- δεν παύουν ούτε μπροστά στο φέρετρο του νεκρού! Μίσος στο όνομα του Χριστού!

Σε άλλο, τέλος, διαδικτυακό ιστότοπο γνωστού γυρολόγου, αναφέρεται η βιογραφία του μακαριστού αρχιεπίσκοπου. Αυτός δεν κάνει επίθεση κατά μέτωπο. Το παίζει έξυπνα. Με αρκετή δόση κουτοπονηριάς ανακατεύει τα διάφορα στοιχεία από τη ζωή του αείμνηστου αρχιερέα φέρνοντας τά πάνω κάτω και τα κάτω πάνω. Κι αν πιαστεί, έτοιμη η δικαιολογία. Ένα μικρό λάθος έγινε, βρε αδελφέ, δε χάλασε ο κόσμος! Ζημιωμένος σε κάθε περίπτωση βέβαια ο περιγραφόμενος μεγάλος νεκρός.

Γενικά απογοητευθήκαμε από τις ειδήσεις και τη δημοσιολογία γύρω από το πρόσωπο ενός καταξιωμένου ιεράρχη και ταλαντούχου ποιητή, που αγωνίσθηκε σκληρά και σε όλα τα μέτωπα για να προωθήσει την υπόθεση της Εκκλησίας και τα συμφέροντα του Έθνους στην μακρινή ήπειρο της Ωκεανίας. Αιωνία του η μνήμη.

(Ο Ανυπόγραφος – 2 Απρ. ’19)

Πηγή