Δίοπος Κεφάλας.

Γεννήθηκε στην Τρ��ύμπα το 1919, αγνώστου πατρός, και μεγάλωσε στην Τρούμπα. Η μάνα του καθαρίστρια φτωχιά . Παλαιοί τον θυμούνται με το κασελάκι του λούστρου στην οδό Δευτέρας Μεραρχίας. Πήγε στο ναυτικό δίοπος και μέχρι ο στόλος μας να πάει στην Αλεξάνδρεια είχε μαζέψει τόσο πολύ φυλακή,
λόγω παραβατικής συμπεριφοράς που αν την έκανε κανονικά, θα υπηρετούσε μέχρι και σήμερα. Του τα έφερε όμως η τύχη έτσι που στη Μέση Ανατολή βρέθηκε στο γραφείο του Υδραίου Ναύαρχου τον οποίο ακολουθούσε 24 ώρες τον 24ωρο- κυριολεκτικά-. Φυσιογνωμικά ο Κεφάλας ήταν όνομα και πράγμα. Ήταν ψηλός, γύρω στο 1,85 με ένα τεράστιο κεφάλι, διπλάσιο του κανονικού ανθρώπου, τοποθετημένο πάνω σε στενούς ώμους. Τα χέρια του και τα πόδια του ήταν μακριά πέραν του κανονικού. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω ένα σκελετό, επενδεδυμένο με ελάχιστους μυς και μια μπάλα σφαιρική τεράστια για κεφαλή. Κάποια στιγμή διοργανώσανε οι σύμμαχοι αγώνες πυγμαχίας. Οι στοιχηματζήδες έδειχναν δυο ένα αυστραλό επαγγελματία μποξέρ και ένα σκωτσέζο, ο οποίος έριχνε μπουνιά σε τανκς και του βούλιαζε το θώρακα, με το ένα χέρι αναποδογύριζε τζιπ. Χρειάστηκαν 50 στρατονόμοι, για να τον βγάλουν έξω από το μαγαζί που χόρευε οριεντάλ η ξακουστή Λάμια. Από ελληνικής πλευράς δεν συμμετείχε κανένας Έλληνας στο τουρνουά μποξ. Η ηγεσία του πολεμικού μας ναυτικού, έπινε το καφεδάκι της στο γραφείο του ναυάρχου και όλοι συζητούσαν το γεγονός, απογοητευμένοι για την έλλειψη ελληνικής συμμετοχής. Μόλις έφυγαν ενώ μάζευε τα πιατάκια και τα φλιτζάνια του καφέ ο Κεφάλας, γυρνάει και λέει στον Ναύαρχο: Εγώ θα συμμετάσχω στους Αγώνες. Ο Ναύαρχος έμεινε με ανοιχτό το στόμα, έπαθε αποπληξία μισή ώρα έκανε να συνέρθει, ο αρχή-επιστολέας έλεγε ότι τον βάρεσε νταμπλάς.
Οι αντιρρήσεις του ναυάρχου δεν έκαναν το αυτί του να ιδρώσει και έτσι την επόμενη μέρα δηλώθηκε η ελληνική συμμετοχή. Οι σύμμαχοι προσπαθούσαν στα γυμναστήρια να ανακαλύψουν τον Έλληνα αθλητή αλλά δεν τον έβρισκαν πουθενά να γυμνάζεται . Την ημέρα της κλήρωσης, ο Κεφάλας κληρώθηκε με το Σκωτσέζικο τέρας. Η ελληνική πλευρά τα είχε βάψει μαύρα. Στα αποδυτήρια οι συμπατριώτες του πειραιώτες που πήγαν να τον ετοιμάσουν ήταν απελπισμένοι τελείως. Το σόρτς που τους δώσανε για να του φορέσουν του έφτανε μέχρι το στέρνο(τόσο αδύνατος ήταν), ενώ χρειάστηκε κορδόνι για να το περάσουν γύρω από τους καρπούς πολλές φορές για να μην του φύγουν τα γάντια του μποξ. Τον φίλησαν όλοι σταυρωτά, τον ρώτησαν αν θέλει να κοινωνήσει είπε όχι, του ευχηθήκαν καλό κατευόδιο και αυτός ανέβηκε στο ρινγκ. Ο διαιτητής και ο Σκωτσέζος τον κοιτούν με ανοιχτό το στόμα. Και κτυπάει το καμπανάκι! Ο Κεφάλας με τα μακριά χέρια του τρέχει και αγκαλιάζει σφικτά τον Σκοτσέζο όπου δεν περίμενε κάτι τέτοιο και με μία κίνηση ο δίοπος του δίνει μία κεφαλιά. Ο Σκοτσέζος ζαλίζεται, που να ξέρει από κεφαλιές και τρούμπα; Ο διαιτητής τους χωρίζει και ξαναρχίζουν. Ο Κεφάλας επαναλαμβάνει τις κινήσεις του και ο Σκοτσέζος ξαπλώνεται. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα, οι Έλληνες πανηγυρίζουν, όλοι οι σύμμαχοι είχαν μείνει άναυδοι δεν ήξεραν τι τους κτύπησε. Δεν περίμεναν ποτέ ότι θα έχαναν. Αυτή ήταν η ιστορία του Κεφάλα από την Τρούμπα , που μας τίμησε.
Την Ιστορία αυτή την διηγείτο συχνά και την έγραψε ο Ναύαρχος Σπορίδης.