ΔΟΛΟΠΛΟΚΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!

Το 1195 , ο Αλέξιος Γ΄ εκθρονίζει και τυφλώνει τον αδερφό του Ισαάκιο Β΄ Άγγελο . Έπειτα από αυτό , ο γιος του Ισαάκιου , ο Αλέξιος Δ΄ διαφεύγει στη Δύση.
Εκεί πείθει τους Δυτικούς να επιτεθούν στην Κωνσταντινούπολη , ενώ τους υπόσχεται υποταγή στον παπισμό και καταβολή σ’ αυτούς υπέρογκων χρηματικών ποσών .
Μόλις λοιπόν φτάνουν οι Δυτικοί στην Κωνσταντινούπολη , ο Αλέξιος Γ΄ δραπετεύει , ενώ παράλληλα παίρνει μαζί του όσους θησαυρούς μπόρεσε να αρπάξει. Στο θρόνο τότε ανεβαίνουν ο Αλέξιος Δ΄ και ο Ισαάκιος , οι οποίοι –πέραν όλων των άλλων- επιβάλλουν αβάσταχτη φορολογία στον λαό , στην προσπάθειά
τους να φανούν συνεπείς στις χρηματικές υποσχέσεις που είχαν δώσει στους Δυτικούς κυρίους τους. Παρ’ όλη τη φορολογική εξόντωση όμως , δεν μπορούν να καταβάλουν ούτε τα μισά από όσα είχαν υποσχεθεί . Παράλληλα , ο λαός επαναστατεί εναντίον τους , μην αντέχοντας τα οικονομικά βάρη, και τους εκθρονίζει . Ύστερα από αυτό , στο θρόνο ανεβαίνει ο Αλέξιος Ε΄ Δούκας Μούρτζουφλος , ο οποίος διώχνει τους προηγούμενους δυνάστες . Τότε οι ηγέτες των Σταυροφόρων, Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός και Ερρίκος Δάνδολος , δόγης της Βενετίας, αποφασίζουν έφοδο στην Κωνσταντινούπολη , στην οποία εισβάλλουν (1204) , διώχνοντας φυσικά τον Αλέξιο Ε΄ , και ιδρύουν τη Λατινική Αυτοκρατορία της Ανατολής . Αυτοκράτορας τότε γίνεται ο Βαλδουίνος Α΄ , ο οποίος στέφεται στην Αγία Σοφία στις 16 Μαΐου 1204 , από τον πρώτο Λατίνο πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης , τον Θωμά Μοροζίνη. Αφού διευθετήθηκαν αυτά – όχι εύκολα πρέπει να σημειώσουμε , αφού και στο δυτικό χώρο υπήρξαν συγκρούσεις και προ��ωπικές φιλοδοξίες – άρχισε και η μοιρασιά των εδαφών της αυτοκρατορίας , στους διάφορους Δυτικούς ηγεμόνες , με τις συνέπειες που αναφέραμε πιο πάνω και που οδήγησαν , αργά αλλά σταθερά , στην τελική άλωση της Πόλης από τους Τούρκους . Η Κωνσταντινούπολη τελικά ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 1261 από τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο , έπειτα από τις θετικές και φιλολαϊκές ανατροπές του Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη – που υπήρξε από τους σημαντικότερους ηγεμόνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας – κατά τα χρόνια του οποίου σταμάτησαν οι εμφύλιες διαμάχες που αποδυνάμωναν το κράτος . Είναι γενικά αποδεκτό ότι , αν οι Παλαιολόγοι ακολουθούσαν τα χνάρια της διακυβέρνησης του Ιωάννη Βατάτζη και δεν επιδίδονταν σε αδελφοκτονίες και εμφύλιους σπαραγμούς , ίσως τότε η αυτοκρατορία δεν θα έπεφτε στα χέρια των Τούρκων. Συμπερασματικά , μπορούμε να πούμε ότι οι πλουτοκρατικοί εγωισμοί κοντόφθαλμων ηγετών , με τις απαράδεκτες πράξεις τους και την αλληλοεξόντωσή τους , άνοιξαν καταρχήν το δρόμο για τη φραγκική σκλαβιά και το διαμελισμό του κράτους , που προκάλεσε τελικά την οριστική καταστροφή του .