Ησίοδος

Όταν πέθανε, χωρίς να αφήσει διαθήκη, ο πατέρας του Ησίοδου, εκείνος αναγκάστηκε να καταφύγει στα δικαστήρια διότι η διανομή που έκανε ο αδελφός του Πέρσης τον αδικούσε. Αλλά και κει ο Πέρσης κατάφερε δωροδοκώντας τους δικαστές να βγάλουν άδικη για τον Ησίοδο απόφαση. Όταν αργότερα ο Πέρσης σπατάλησε όλη την περιουσία του, ζήτησε τη βοήθεια του Ησίοδου, ο οποίος αντί να τον ενισχύσει, του έστειλε το περίφημο ποίημά του:<< Έργα και Ημέρες>> Μερικοί σύγχρονοι, κάνουν την υπόθεση ότι δεν αποκλείεται ο Ξέρξης να είναι πλάσμα της φαντασίας του ποιητή και ό��ι του απέδωσε, με αυτόν τον τρόπο, πολλά ελαττώματα και άδικες πράξεις για να πάρει αφορμή να δώσει συμβουλές και πρακτικές οδηγίες στους συμπατριώτες του για την εργατικότητα, την δικαιοσύνη και την γεωργία. Η παράδοση λέει για τον Ηρόδοτο, πως όταν νίκησε σε ποιητικό αγώνα στη Χαλκίδα και αφιέρωσε τον χάλκινο τρίποδα του βραβείου στις Ελικωνιάδες Μούσες, πήρε από τους Δελφούς το χρησμό ότι θα έπρεπε να φυλάγεται από το άλσος του Νέμειου Δία, διότι είναι γραφτό να πεθάνει εκεί. Ο Ησίοδος νόμιζε ότι ο χρησμός υπονοούσε τη Νεμέα και έτσι απέφυγε να πάει στην Πελοπόννησο και πήγε στην Οινόη της Λοκρίδας, όπου όμως υπήρχε <<Διός Νεμείου ιερόν>> Εκεί τον φιλοξένησε ο Φηγέας και σκοτώθηκε από τα παιδιά του Αφιφάνη και Γανύκτορα, γιατί είπαν ότι τους διέφθειρε την αδελφή τους Κτιμένη. Το σώμα του Ησίοδου το πέταξαν στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Λοκρίδας και Εύβοιας, αλλά ύστερα από τρεις μέρες, ένα κοπάδι δελφινιών μετέφεραν το σώμα του στην ξηρά, την ώρα που σε κείνο το μέρος γινόταν μία γιορτή. Οι πανηγυριώτες γνώρισαν το πτώμα του ποιητή και το έθαψαν με τιμές στην Νεμέα της Οινόης. Οι φονιάδες του φοβήθηκαν την αγανάκτηση των Λοκρών και μπαίνοντας σε ένα πλοιάριο, προσπάθησαν να φύγουν για την Κρήτη. Στο πέλαγος, όμως, ένας κεραυνός τους σκότωσε κατά την διάρκεια μίας μεγάλης θαλασσοταραχής. Άλλη έκδοση λέει ότι τους έρριξαν στη θάλασσα οι Λόκροι. Και η Τρίτη εκδοχή ότι τους έσφαξε ο μάντης Ευρυκλέας, θυσία στους ξένιους Θεούς.
Ο Ησίοδος στο έργο του <<Έργα και ημέρες>> (311) γράφει: << Έργον δ’ουδέν όνειδος, αεργίη δε τ’όνειδος>> δηλαδή η εργασία δεν είναι ντροπή, ενώ τουναντίον η αεργία είναι ντροπή ή καμμία εργασία δεν είναι ντροπή.