Η μη θεραπεία των Τροιζηνίων

Οι ευθυμότεροι χωρίς άλλο από τους αρχαίους Έλληνες ήταν οι Τροιζήνιοι, που τους έλεγαν φιλογέλωτες, γιατί δεν σταματούσαν να χωρατεύουν και να αστειεύονται, ακόμα και την ώρα των συνελεύσεων της Εκκλησίας του Δήμου. Και ναι μεν τα αστεία και τα πειράγματα προκαλούσαν άφθονα γέλια, εμπόδιζαν όμως την ομαλή λειτουργία των συνελεύσεων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να παίρνουν αποφάσεις σε σοβαρά ζητήματα. Τελικά κατέφυγαν στο Μαντείο των Δελφών, μήπως ο Απόλλων τους βρεί κάποια λύση. Η Πυθία τους συμβούλεψε πως τότε και μόνο θα θεραπευτούν αν καταφέρουν να θυσιάσουν στον Ποσειδώνα έναν ταύρο, χωρίς καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και της θυσίας να γελάσει έστω και ένας από τους συμμετέχοντες. Συμμορφώθηκαν με την εντολή του θεού, αλλά καλού κακού κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών της θυσίας έδιωξαν απο το χώρο όλα τα παιδιά, μήπως με τις αναπόφευκτες σκανταλιές τους δώσουν αφορμή στους μεγάλους να γελάσουν. Έτσι και έγινε, αλλά την ώρα ακριβώς της θυσίας οι ιεροθύτες ανακάλυψαν έναν πιτσιρικά, που παρακολουθούσε κρυμμένος τη διαδικασία. <<Φύγε από δω μικρέ>> του έβαλαν τις φωνές.

<<Γιατί, φοβάστε μη σας φάω τον ταύρο;>> απάντησε αυτός θαρρετά, προκαλώντας ακράτητα γέλια. Όπως ήταν επόμενο η θυσία ματαιώθηκε, γιατί οι Τροιζήνιοι κατάλαβαν πως ο θεός ήθελε να τους δείξει ότι η περίπτωση τους ήταν ανίατη.