Κατά μάνα, κατα κύρη, κατά γιο και θυγατέρα.

Το «παπατζής» καθιερώθηκε στην πολιτική ζωή επειδή ο λαός αποκαλούσε με αυτό τον τρόπο τον Γεώργιο Παπανδρέου, που πήγαινε όπου φυσούσε ο άνεμος. Είναι
κλασικό το «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν» που εκστόμισε στην απελευθερωμένη Αθήνα, και μερικά χρόνια αργότερα στο ίδιο ακριβώς σημείο, στις 3/3/1950, μιλούσε για «το συρφετό των αλητών του ΚΚΕ». Και καλά μπορεί κάποιος να μη συμφωνεί με το ΚΚΕ , αλλά ήταν αυτοί, που πάλεψαν το κατακτητή, ενώ ο ίδιος ήταν ασφαλής στη Μέση Ανατολή και ο γιος του Ανδρέας ακόμα πιο ασφαλής σε….
βοηθητική υπηρεσία στον Ειρηνικό.
«Παπανδρέου, παπατζή, μας επρόδωσες κι εσύ»

Παπανδρέου παπατζή χήτης ήσουν κι εσύ φώναξε ο αδούλωτος λαός της Αθήνας το 1944 στον Γεώργιο Παπανδρέου, όταν ο Σκόμπυ τον χρησιμοποιούσε σαν Πρωθυπουργό κι αφού έκανε τη δουλειά του τον έφτυσε και χάθηκε σχεδόν για μια δεκαετία, κουβαλώντας μαζί του το έγκλημα του εμφυλίου πολέμου.
Κάτι τέτοιο υποψιάζομαι συμβαίνει με τον εγγονό του. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο παππούς μας έσωσε από το κομουνισμό κι ο εγγονός θα μας σώσει από την καταστροφή. Βασικό στοιχείο είναι η μωροφιλοδοξία του και θέλω να σας ρωτήσω εάν το πιστεύετε στα αλήθεια. Εάν το πιστεύετε επιεικώς θα σας καταλογίσω ότι είστε αφελείς.