Κύμβαλα αλαλάζοντα

Καθώς πλησιάζει εκλογική αναμέτρηση και η «μιζέρια» σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο στην Ελλάδα εναγώνια απασχολούν τους σκεπτόμενους έστω πολίτες, σκέφτηκα να ανατρέξουμε σ” ένα μύθο που περιλαμβάνεται στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη. Αναφέρει λοιπόν ένα μύθο που ταιριάζει απόλυτα στη μυθολογία που «σκαρώνουν», για πολλές δεκαετίες, οι πολιτικοί και τα..
κόμματα σε τούτο τον τόπο. Κατατρεγμένος ο λαός και ορφανεμένος από βασιλιά, λέει ο Μακρυγιάννης, έψαχνε να βρει κάποιον καλό άνθρωπο, λιτό και συνετό, που να του εμπιστευτεί τους καημούς του, τα βάσανά του και τα οράματά του. Βρήκανε λοιπόν κάποιον δεσπότη που ήταν κάτι περισσότερο από ασκητής. Εβαζε το διάκο, κάθε φορά που βρισκόταν λίγο ψωμί, να απλώνει κάτω ένα δίχτυ και επάνω να ακουμπάει τη φτωχομπουκιά. Μια ζωή η ίδια ιστορία…Ολοι θεωρούσαν το δεσπότη υπόδειγμα λιτής και ευπρεπούς ζωής, έναν άνθρωπο του Θεού και με την καλοσύνη του να διαχέεται στον περιβάλλοντα χώρο.
Τον παρακάλεσαν να γίνει βασιλιάς τους. Το δέχθηκε ταπεινόφρονα για το καλό του λαού. Ο διάκος, κατά τη συνήθεια του δεσπότη, άπλωσε κάτω το δίχτυ όταν ήρθε η ώρα του πρώτου “βασιλικού» γεύματος, έβαλε επάνω το ψωμί και περίμενε σεμνά τον ποιμενάρχη του. Ο δεσπότης του λέει άγρια: Τι είναι αυτό ωρέ; Το δίχτυ και το ψωμί, δεσποτά μου, όπως πάντα, απαντά ο διάκος. Μάζεψέ τα ωρέ και φέρε τραπεζομάντιλο μεταξένιο, μαχαιροπήρουνα αργυρά και μαγέρεψε ωρέ βασιλικά!.. Μα δεσπότη μου,ψελλίζει ο διάκος…Αντε,ωρέ, μια ζωή άπλωνα το δίχτυ για να πιάσω το μεγάλο ψάρι, λέει οργίλος ο δεσπότης, και τώρα που το πιάσαμε, σκέτο ψωμί θα τρώμε; Ο διάκος έμεινε άναυδος…
Ετσι, την…πατάει κάθε φορά ο λαός. Μετά τις προεκλογικές υποσχέσεις περί «λαού στην εξουσία» και «ανάπτυξη» και «έξοδο από την κρίση», ακολουθούν τα ταξίδια με διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία και τα Λουκούλεια γεύματα των ιθυνόντων, που συνήθως τρώνε με χρυσά κουτάλια.