Μαδρίτη εναντίον Βαρκελώνης: Ζευγάρι ισπανών σε «ντιμπέιτ» για την υπόθεση της Καταλονίας

H Elsa Trujillo και ο Tomás Adame είναι ένα ζευγάρι ισπανών που ζουν και εργάζονται στην Ιρλανδία. Έφυγαν από την Ισπανία που δεν
μπήκε σε Μνημόνιο και έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στους νέους, για μια χώρα που μπήκε και βγήκε από το Μνημόνιο γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη.

Η Elsa γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μαδρίτη, ο Tomás στη Βαρκελώνη. Η υπόθεση του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, τούς έφερε απέναντι. Σε μικρότερο, πάντως, βαθμό από αυτόν που θα φανταζόταν κανείς. Η ταυτότητα του Καταλανού

Ο Tomás έμαθε καταλανικά σε μικρή ηλικία, αρχικά στο σπίτι και στη συνέχεια στο σχολείο. «Να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: τα καταλανικά είναι γλώσσα και όχι διάλεκτος, όπως ορισμένοι θέλουν να λένε. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα να μιλάω τη μία ή την άλλη γλώσσα. Δεν μου προκαλεί κάποιου είδους τραύμα. Είμαι Καταλανός και ζω στην Ισπανία, μια χώρα που αποτελείται ουσιαστικά από πολλές χώρες, κάθε μία με διαφορετική ιστορία, παραδόσεις ή γλώσσα όπως τα καταλανικά ή τα βασκικά. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποχρεώνουμε κανέναν να μιλά ή να μην μιλά μια γλώσσα. Αυτό γίνεται σεβαστό στην Καταλονία και το ξέρουν καλά όσοι την έχουν επισκεφθεί. Σαφέστατα υπάρχουν και ακραίοι, αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι.»

H Elsa δηλώνει για το θέμα: «Η γλώσσα και η κουλτούρα των Καταλανών προστατεύονται απόλυτα. Θυμάμαι από τα χρόνια που σπούδαζα στη Βρετανία, όλοι μα όλοι οι καταλανοί που είχα γνωρίσει μιλούσαν άψογα καταλανικά. Παλιά τα μάθαιναν στο σπίτι, τώρα διδάσκονται στο σχολείο. Έχω την εντύπωση ότι τα κόμματα της Καταλονίας κινδυνολογούν με τη γλώσσα ή την κουλτούρα τους, αλλά από κανέναν δεν απειλούνται. Έχουν όλα τα μέσα για να την συντηρήσουν και το κυριότερο, τις αρμοδιότητες. Επιπλέον, ας μην κοροϊδευόμαστε: όλο και λιγότερο πλέον συναντάς καταλανούς που δεν έχουν έναν Γκόμεθ, έναν Ντίαθ, έναν Μαρτίνεθ (επίθετα μη καταλανικά) στην πρώτη ή δεύτερη γενιά τους. Πώς ακριβώς θα ορίσουμε τους αυθεντικούς Καταλανούς;»

Η οικονομία στο επίκεντρο της διαμάχης

Ο Tomás θεωρεί ότι η οικονομία είναι το πρόβλημα που τελικά προκαλεί όλα τα άλλα προβλήματα. «Θα μιλάγαμε ώρες για την οικονομία, αλλά συνοψίζεται στο εξής: η Καταλονία είναι μία από τις βασικές ατμομηχανές της Ισπανίας. Προσφέρει στη χώρα περισσότερα από αυτά που λαμβάνει, τα οποία μετά πηγαίνουν αλλού, όχι με τον καλύτερο τρόπο. Υπάρχει βέβαια και το πρόβλημα με τις εταιρείες που φεύγουν, αναζητώντας πιο φθηνές αγορές για να στήσουν την έδρα τους, αλλά αυτό είναι πρόβλημα γενικότερα του δυτικού κόσμου.»

Η Elsa διαφωνεί σε μεγάλο βαθμό. «Διάβαζα πρόσφατα στην διαδικτυακή εφημερίδα Cinco Dias ότι η Καταλονία εισπράττει τα περισσότερα χρήματα από την κυβέρνηση για να πληρώσει τους δημόσιους υπαλλήλους της, δηλαδή δικά μου χρήματα, όταν πλήρωνα φόρους στη Μαδρίτη. Και το μήνυμα που περνούν τα κόμματα της ανεξαρτησίας στην κοινή γνώμη είναι ότι οι πολίτες πχ από την Ανδαλουσία ή την Εξτρεμαδούρα, τρώνε σε tapas bar τα λεφτά των Καταλανών. Το θεωρώ προσβλητικό. Η Καταλονία βρίσκεται στο καλύτερο σημείο της χώρας από άποψη κλίματος, γεωγραφίας, προσβασιμότητας κλπ και σίγουρα μέρος της ευημερίας της οφείλεται στους φτωχότερους από την Ανδαλουσία ή την Εξτρεμαδούρα που πήγαν εκεί να δουλέψουν, γιατί οι δικές τους περιοχές είναι άγονες και φτωχές.»

Το «αγκάθι» του δημοψηφίσματος

Ο Tomás δεν ταξίδεψε από το Δουβλίνο για να ψηφίσει στις 9 Νοεμβρίου. «Αν μπορούσα θα πήγαινα και θα ψήφιζα υπέρ της ανεξαρτησίας. Περισσότερο όμως για να διαμαρτυρηθώ που έγινε τόση φασαρία για το αν είναι νόμιμο κλπ. Ήταν μια πράξη δημοκρατίας, ο κόσμος έχει το δικαίωμα να πει τη γνώμη του, να δείξει ότι έχουμε ξεπεράσει τα τραύματα του παρελθόντος. Ήταν πολύ σπουδαίο αυτό που έγινε, αν σκεφτεί κανείς τι απειλές εκτόξευσαν από τη Μαδρίτη κατά του δημοψηφίσματος. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να κάνουν αυτό που έγινε στη Σκωτία. Να έρθουν εδώ από τη Μαδρίτη και να κάνουν εκστρατεία υπέρ του ΟΧΙ. Να εξηγήσουν στον κόσμο γιατί είναι λάθος η ανεξαρτησία. Προτίμησαν όμως να βάλουν εμπόδια.»

Η Elsa δεν θα μπορούσε να ψηφίσει. Το βλέπει όμως διαφορετικά: «Δεν γνωρίζω τις νομικές λεπτομέρειες, αλλά αυτό που έκαναν ήταν παράνομο. Δηλαδή αν αύριο στα περίχωρα της Μαδρίτης που ζει η μητέρα μου αποφασίσουν να κάνουν δημοψήφισμα για να ανήκουν στην Βαλένθ��α, θα τους επιτραπεί; Προφανώς έπρεπε να βρουν έναν τρόπο στη Βαρκελώνη να το κάνουν νόμιμα, όπως στη Βρετανία. Γιατί τώρα με τις απειλές, το μόνο που θα εισπράττουν από την κυβέρνηση Ραχόι είναι ‘όχι σε όλα’. Και είμαι η τελευταία που θα στήριζε τον Ραχόι.»

Θα έλυνε το πρόβλημα της Καταλονίας η ανεξαρτησία της;

Ο Tomás ομολογεί ότι στην εφηβεία του ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας. Τώρα στα 35 έχει διαφορετική άποψη. «Έχω πολλούς φίλους που είναι φανατικά υπέρ. Όμως το θέμα είναι να ενώσουμε δυνάμεις, δεν νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα. Το ζητούμενο είναι να έρθει νέο αίμα στην πολιτική ζωή, να δούμε τα πραγματικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που είναι κοινά σε όλη την Ισπανία. Μακάρι να είχαμε και στην Καταλονία ένα Podemos. Η πιο βολική λύση για την Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη είναι να συνεχίσει ο κόσμος να τσακώνεται για ανούσια πράγματα, για τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα, για τον Ρονάλντο και τον Μέσι. Και την ίδια ώρα οι νέοι να μην έχουν δουλειά ή να φεύγουν όπως εμείς. Ή να ζουν από τη σύνταξη του παππού.»

Η Elsa δηλώνει ότι ανέκαθεν αντιμετώπιζε με καχυποψία όσους μιλούσαν για πατρίδα ή ανέμιζαν σημαίες λαϊκισμού. «Εθνικισμοί ξεπερασμένοι που τελικά οδηγούν σε ξενοφοβία και συντηρητισμό. Σε έναν κόσμο που τα σύνορα πέφτουν, είναι το λιγότερο αστείο να φτιάχνουμε μικρές και κλειστές ζώνες. Και στην τελική, για να καταλάβω: οι Καταλανοί δεν θέλουν να είναι στην Ισπανία, ώστε να μην δίνουν τα χρήματά τους στους φτωχούς συγγενείς της Ισπανίας. Αλλά θέλουν να είναι στην ΕΕ όπου ενδεχομένως θα δίνουν χρήματα για να σώσουν τους φτωχούς εταίρους στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία ή την Ελλάδα. Δεν βλέπω πώς αυτό έχει νόημα.»

Και καταλήγει: «Απογοητεύομαι όταν σκέφτομαι πόσα χρήματα ξοδεύονται για να πολώσουν τον κόσμο».

πηγή