Οι απίθανοι ισχυρισμοί μιας Εβραίας των Ιωαννίνων περί διωγμών, Άουσβιτς, “ολοκαυτωμάτων” και φυσικά εναντίον των “κακών Ελλήνων”

Πριν από μερικές μέρες στην καθεστωτική “Καθημερινή” δημοσιεύτηκε μία δακρύβρεχτη συνέντευξη μιας Εβραίας των Ιωαννίνων, ονόματι Εσθήρ Κοέν, που ισχυρίζεται ότι επέζησε απ΄το “ολοκαύτωμα”. Στο διαδίκτυο μπορείτα να την βρείτε σε αυτήν την διεύθυνση: www.kathimerini.gr
Πέραν του δεδομένου σεβασμού στην προχωρημένη ηλικία της υπέργηρης κυρίας, ο απ��ός
αναγνώστης οφείλει να είναι λίγο επιφυλακτικός σε τέτοιες μαρτυρίες και να κρατάει μικρό καλάθι.
Ακόμα καλύτερο θα ήταν να προσπαθήσει να κάνει κάποια μικρή έρευνα επί του θέματος.
Π.χ. στην ιστοσελίδα του United States Holocaust Memorial Museum (όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας, δεν πρόκειται περί αντισημιτικής ή ναζιστικής ιστοσελίδας) υπάρχει μία αναφορά στα απομνημονεύματα κάποιας Εσθήρ Κοέν Μάτσα (Κοέν το πατρικό της, Μάτσα ήταν το επώνυμο του άντρα της) απ΄τα Ιωάννινα που μετά πήγε με τον άντρα της Λέων Μάτσα και τα δύο παιδιά τους στο Αγρίνιο:
collections.ushmm.org

Καταρχήν δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι πρόκειται για την γηραία κυρία που έδωσε την συνέντευξη στην Καθημερινή.
Πόσες Εβραίες με το όνομα Εσθήρ Κοέν απ΄τα Ιωάννινα υπήρχαν την εποχή εκείνη;

Όποιος ξέρει αγγλικά, μπορεί κάλλιστα να διαπιστώσει ότι οι βιογραφικές αναφορές για την κυρία Κοέν που βασίζονται στα απομνημονεύματά της, μία περίληψη των οποίων παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα του United States Holocaust Memorial Museum όπου παραπέμψαμε προηγουμένως, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με αυτά που λέει η ίδια στην πρόσφατη συνέντευξή της.

Για τον σύζυγό της Λέων Μάτσα και την δράση του (συνεργαζόταν με το ΕΑΜ… αλλά αυτό δεν προκαλεί έκπληξη….) www.epoxi.gr
όπου αναφέρεται και η σύζυγός του Εσθήρ Μάτσα (προφανώς πρόκειται για την Εσθήρ Κοέν που πήρε το επώνυμο Μάτσα μετά τον γάμο της):
“Τον Μάρτιο του 1944, μετά την εκτέλεση 200 συμπαθούντων την Αντίσταση στο Αγρίνιο, η Esther Matsas μόνη της αναζητούσε τροφή τρεις ημέρες αργότερα επέστρεψε καταπτοημένη και έμαθε ότι Εβραίοι της Ηπείρου (από τα Ιωάννινα, την Άρτα και την Πρέβεζα) είχαν συλληφθεί από τους Ναζί”

Σύμφωνα λοιπόν με τις παραπάνω πηγές η Εσθήρ Κοέν κατέφυγε με την οικογένειά της απ΄το Αγρίνιο στο ορεινό χωριό Ψηλόβραχος για να γλιτώσει τις γερμανικές διώξεις, κάτ�� που τελικά πέτυχε.
Καμία σχέση με το Άουσβιτς.



Πέραν όμως αυτών των στοιχείων που δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά, ας δούμε κάποια πράγματα για την συνέντευξη της κ.Εσθήρ Κοέν στην Καθημερινή.
Αρχικά η κ.Κοέν αναφέρεται ως ενενηντάχρονη (δηλαδή γεννηθείσα το 1924), μες στο άρθρο όμως ο δημοσιογράφος λέει ότι το 1944 ήταν 17 χρονών (άρα γεννηθείσα το 1927). Τι απ΄τα δύο ισχύει;
Λεπτομέρειες μεν, αλλά ενδεικτικές μίας αμφισβητούμενης σοβαρότητας.


Στην λογική ερώτηση του δημοσιογράφου:
«Σιωπήσατε πολλά χρόνια, γιατί;»
απαντάει:
«Γιατί φοβόμασταν. Δεν μας αγάπησε κανένας, το καταλαβαίνετε αυτό;», λέει δακρύζοντας.

Δηλαδή, η κ.Κοέν σιωπούσε επί 70 χρόνια γιατί φοβόταν, διότι δεν τους αγάπησε ποτέ κανείς, απ΄τους Έλληνες εννοείται.
Απορίες:
– Υπάρχει κάποιος παγκόσμιος διαχρονικός νόμος που να επιβάλλει στους ντόπιους λαούς, τους Έλληνες εν προκειμένω, να αγαπούν τους Εβραίους;
– Ας πούμε ότι όντως οι Έλληνες δεν τους αγαπούσαν. Μήπως γι’αυτό είχαν ευθύνη και οι ίδιοι οι Εβραίοι οι οποίοι με την γενικότερη στάση τους δεν κατέστησαν και οι πλέον συμπαθείς;
– Αφού η ίδια φοβόταν, γιατί δεν σηκώθηκε να πάει στο Ισραήλ; Συνιστά ακραίο μαζοχισμό το να κάθεσαι σε μία χώρα που ισχυρίζεσαι ότι δεν σε αγαπάει κανείς, ότι φοβάσαι, ότι σου έκλεψαν την περιουσία σου κτλ, και να μην μετοικείς στο κράτος του Ισραήλ η ίδρυση του οποίου ήταν ο διαχρονικός σκοπός της φυλής σου.
– Γιατί σώπαινε για 70 χρόνια; Επειδή φοβόταν; Τι και ποιους φοβόταν; Σε ένα ελλαδιστάν όπου το ΚΙΣ είναι πανίσχυρο και το ντόπιο κατεστημένο μόνο για αντισημιτισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί, είναι αστείο μια Εβραία να μιλάει για φόβο. Και στην τελική αν φοβόταν τόσο στην Ελλάδα, γιατί δεν πήγε στο Ισραήλ για να πει εκεί -όντας ασφαλής- για τις αναμνήσεις της;

Σε άλλο σημείο η κ.Κοέν λέει:
“Μία μέρα που μας κούρευε μια αιχμάλωτη, με ρώτησε τι απέγιναν οι γονείς μου. Της απάντησα πως δεν γνωρίζω και εκείνη μου είπε δείχνοντας τις φλόγες που έβγαιναν από τα κρεματόρια: να, εκεί καίγονται…’.

Προφανώς η αιχμάλωτη-κουρέας είχε μεταφυσικές/παραψυχολογικές ικανότητες, αφού ήξερε που και πως εκτελούνταν δύο παντελώς άγνωστοι σε αυτήν άνθρωποι…

Το ωραίο όμως έρχεται μετά:
“Η Εσθήρ θα γλιτώσει από καθαρή τύχη, καθώς μια εβρα��κής καταγωγής Γερμανίδα γιατρός και κάποιες νοσηλεύτριες την έκρυψαν στο αναρρωτήριο όταν οι Ες Ες πήραν όλους τους υπόλοιπους από τον θάλαμό της και τους οδήγησαν στους φούρνους.”

Μα καλά οι “τρισκατάρατοι αντισημίτες ναζί” δεν υποτίθεται ότι εξολόθρευαν τους Εβραίους;
Τώρα όμως έρχεται η κ.Κοέν και μας λέει ότι υπήρχαν εβραϊκής καταγωγής γιατροί στο Άουσβιτς που μαζί με νοσηλεύτριες πρόσεχαν τους κρατούμενους!!!!
Οι δε άντρες των Ες-Ες προφανώς ήταν τελείως μπούφοι αφού τους κοροϊδεψε μία γιατρός και κάποιες νοσηλεύτριες που έκρυψαν κρατούμενους όχι σε καμμιά ιδιαίτερη κρυψώνα αλλά στο αναρρωτήριο!!! Φυσικά εκεί δεν σκέφτηκαν να ψάξουν τα Ες-Ες…
Με όλο τον σεβασμό στην ηλικία της υπέργηρης Εβραίας αφηγήτριας, αλλά τα παραπάνω δεν κάνουν ούτε για σενάριο b-movie του εβραιοκρατούμενου Χόλιγουντ.

Μετά η κ.Κοέν περιλαμβάνει τους Έλληνες:
“Χτύπησα την πόρτα και άνοιξε ένας άγνωστος. “Τι θέλετε”, με ρώτησε; “Εδώ είναι το σπίτι μου”, του είπα. “Θυμάσαι αν είχε φούρνο το σπίτι;”, είπε. “Ναι, βέβαια ψήναμε το ψωμί και ωραίες πίτες”, συνέχισα όλο χαρά. “Ε, λοιπόν, εξαφανίσου. Γλίτωσες από τους φούρνους στη Γερμανία, θα σε ψήσω εδώ στον φούρνο του σπιτιού σου”, άκουσα με φρίκη να μου λέει”

Προφανώς η κ.Κοέν ξέχασε ότι η φιλολογία περί “φούρνων που έκαιγαν τους Εβραίους” ανεπτύχθη πολύ μετά τον πόλεμο, οπότε ήταν λίγο δύσκολο να ειπώθηκε κάτι τέτοιο στην προσφάτως απελευθερωθείσα Ελλάδα της εποχής εκείνης.

Μετά λέει:
“Εμαθα ότι τις δύο Singer ραπτομηχανές τις είχε πάρει ο μητροπολίτης. Πήγα και τις ζήτησα πίσω, αλλά μου είπαν ότι τις έδωσαν στη νομαρχία. Εκεί μου ζητούσαν τους αριθμούς πλαισίου των μηχανών μήπως και τις βρουν. Προφάσεις για να με ξεφορτωθούν.”

Είναι να απορεί κανείς. Τι της φάνηκε περίεργο; Ότι της ζήτησαν τους αριθμούς πλαισίου;
Πως αλλιώς θα μπορούσε να εξακριβωθεί ότι ή��αν όντως οι δικές της;

Και παρακάτω:

“Μια μέρα στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, ένας καθηγητής θεολογίας στο γυμνάσιο αποκάλεσε “παλιοεβραία” την κόρη μου, επειδή τη συνάντησε στον δρόμο μαζί μου, περασμένες εννιά το βράδυ, κάτι που απαγορευόταν. Δεν άντεξε την προσβολή. Με το που τελείωσε η χρονιά, έφυγε στο Ισραήλ. Εκτοτε δεν επέστρεψε”.

Τι απαγορευόταν; Η κυκλοφορία γυναικών με τα παιδιά τους μετά τις 9 το βράδυ; Υπήρχε ποτέ τέτοια απαγόρευση; Και αν ίσχυε αυτή η απαγόρευση, πως και δεν τις συνέλλαβαν;
Και η κόρη της σηκώθηκε και έφυγε απ΄την Ελλάδα επειδή ένας καθηγητής θεολογίας την είπε “παλιοεβραία”; Προφανώς ήταν πολύ εύθικτη, εν αντιθέσει με την μητέρα της που όπως είδαμε παρέμεινε εδώ παρά το ότι “φοβόταν και κανείς δεν τους αγαπούσε”…


Μετά από όλα αυτά, το μόνο που απομένει είναι να προσέλθει αυτοβούλως κάποιος “ευαίσθητος” αριστερός σκηνοθέτης να γυρίσει καμμιά σχετική ταινία…