Οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη μεγάλη διαφορά στις σχέσεις κράτους πολίτη

Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει μάθει να αιφνιδιάζεται από κάποια μέτρα αλλά σύντομα να συνηθίζει και να θεωρεί φυσιολογικό το ότι συμβαίνει και να καταναλώνει χωρίς αντίδραση εμφανή το κάθε επιβαλλόμενο στη βούληση της.

Και λες και είναι θεόσταλτα πράγματα που διαφωνεί η κυβέρνηση στη ρητορεία να τα εμφανίζουν σαν ιδέες οι εξωθεσμικοί
παράγοντες να κάνουν υποτυπώδη διάλογο και να γίνεται πειραματόζωο το κοινωνικό σώμα.


Φτάσαμε από το ποτέ τη Κυριακή στο κάθε Κυριακή ανοικτά τα μαγαζιά και από το κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη να συκοφαντούμε τη συμπεριφορά δανειοληπτών οφειλετών να μην δίνουμε μια γενική ρύθμιση με κίνητρα σε κάθε οφειλέτη αλλά να εμφανίζουμε περίπλοκα σχήματα με εξαιρέσεις ομάδων λόγω του ότι τα θεωρούμε στρώματα που δεν πλήρωσαν τους φόρους που τους αναλογούσαν και ας συμμετείχαν στην αύξηση του εισοδήματος της χώρας και στη λύση πάγιων θεμάτων με τις γνώσεις τους χωρίς ποτέ η πολιτεία να συν��ράμει με ένα ευρώ στη διαβίωση τους.


Καθαγιάζεται η κρατικοδίαιτη η συνεταιριστική τάξη και άλλα φαινόμενα που δημιούργησαν το θέμα που ζούμε γιατί δεν φοροδιέφευγε όμως όταν είσαι αναποτελεσματική σαν δημόσια διοίκηση σαν συλλέκτης φόρων πρέπει να συγκρίνεσαι με το τι ζημιά έχεις προκαλέσει στον ανταγωνισμό και την επιχειρηματικότητα και στην οργάνωση της κοινωνίας όπως και στη μη προσέλκυση επενδύσεων.


Δημιουργήσαμε λοιπόν μια Αρχή την ΑΑ ΔΕ η οποία διαχειρίζεται το θέμα των φόρων λειτουργεί όμως με το ποιό άδι��ο τρόπο έναντι των πολιτών τους οποίους μεταχειρίζεται λες και αυτοί δημιούργησαν όλο το σαθρό οικοδόμημα με τα ελλείμματα και το χρέος και τώρα και το τελευταίο ευρώ πρέπει να εισφέρουν για να λυθούν τα πολλαπλά θέματα.


Το να μην υπάρχει έκπτωση φόρου σε ολοσχερή καταβολή και να χρεώνεις προμήθεια στη συναλλαγή του πολίτη στο γκισέ της τράπεζας επειδή δεν θέλεις να κάνεις μια άλλη συμφωνία με τη τράπεζα είναι θράσος όπως και το να επιβάλλεις τα pos και να μην έχεις κάνει τον ακατάσχετο λογαριασμό των επιχειρήσεων για λειτουργικές ανάγκες είναι η συνταγή του ξαφνικού θανάτου για μια σειρά επιχειρήσεις.


Ο οφειλέτης ενώ έχει καταβάλλει μεγάλο μέρος του δανείου να μην έχει κανένα δικαίωμα στο περιουσιακό στοιχείο και να πωλείται το δάνειο σε ξένα η εγχώρια fund με ποσοστό 5%-15% για ενήμερα δάνεια είναι η συνέργεια στη κλοπή του πλούτου της χώρας από κερδοσκόπους και παράσιτα η δε στάση των συμβολαιογράφων ελέγχεται ως προς το ηθικό μέρος.


Είναι 21 τα μέτρα που πρότεινε το ΔΝΤ αποδέχθηκε και υιοθέτησε η πολιτεία με το πρωθυπουργό πρώτο αποδέκτη και η κοινωνία πρέπει να παραδοθεί στην αναλγησία και στη μοίρα της δεν μας είπαν τι αντιπρότειναν σε ότι ήρθε και πόσο αντιστάθηκαν.


Φτάσαμε να εξισώνουμε εμπορικές αξίες με αντικειμενικές για να διευκολυνθεί η ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων όλα υποταγμένα στο στόχο μόνο που ο στόχος δεν σώζει τη μνήμη της κοινωνίας τη συλλογική τύχη της αλλά έχει θύματα ούτε δίνει στους πολίτες αυτοπεποίθηση και αντοχή νοιώθουμε να κρατάμε τη χώρα για να μην καταρρεύσει αλλά η χώρα να μην νοιάζεται για τη δική μας τύχη.


Οι προφήτες και η εποχή τους έχει περάσει ανεπιστρεπτί όμως η υποτίμηση της νοημοσύνης μας λειτουργεί σε βάρος μας ένα σύστημα εξουσίας έχει επιβληθεί και με ρητορεία αλλά κυρίως με το να δίνει λύσεις σε ένα καινούργιο κατεστημένο και να λέει θεωρίες προς κατανάλωση σε εργαζόμενους που οι μισοί είναι με ελαστικές μορφές εργασίας.


Λεκτικές αντιπαραθέσεις πολιτικών σχηματισμών και άγρια φορολογία συνθέτουν αυτό που λέμε πλεονάσματα στην οικονομία και δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τα οφειλόμενα.


Η πρόωρη έξοδος στις αγορές είναι μια θεατρική κίνηση επαναγοράς ομολόγων με μικρή επίδραση στη ρευστότητα αλλά με σχετικό ρίσκο και κόστος περισσότερο από αυτό που είναι από το δανεισμό μας από τους θεσμούς.
Το αποτέλεσμα είτε δικαιώνει, είτ�� δείχνει το λάθος…
Άρθρο γνώμης του οικονομολόγου-φοροτεχνικού Γεωργίου Βασιλάκη
πηγη