Ο Κορίνθου Κύριλλος και ο Τριπόλεως Δανιήλ

Από τον Φεβρουάριο του 1821, η τουρκική διοίκηση της Πελοποννήσου, είχε πληροφορίες ότι κάτι γίνεται, κάτι ετοιμάζεται από τους ραγιάδες. Αρχές λοιπόν Μαρτίου καλεί στην Τρίπολη τους επιφανέστερους κοτζαμπάσηδες του Μοριά και όλους τους αρχιερείς για να συζητήσουν δήθεν φήμες περί επικείμενης επανάστασης, αλλά στην πραγματικότητα, για να τους χρησιμοποιήσει ως
ομήρους. Όντως, όσοι πήγαν, μετά από λίγο φυλακίστηκαν. Μεταξύ των φυλακισθέντων επτά-οκτώ αρχιερέων, ήταν και ο Δεσπότης Τριπόλεως Δανιήλ, καθώς και ο Κορίνθου Κύριλλος. Ο Κύριλλος έμεινε ελάχιστες μέρες στη φυλακή γιατί σε λίγο έφθασε στην Τρίπολη ο φίλος του, Κιαμήλ Μπέης από την Κόρινθο και τον ανέβασε επάνω στο σεράι ως φιλοξενούμενό του. Μεταξύ των κρατουμένων πολιτικών ήταν ο Αναστάσης Μαυρομιχάλης, ο Θεόδωρος Δεληγιάννης από τα Λαγκάδια, και ο Σωτηράκης Νοταράς από τα Τρίκαλα της Κορινθίας. Ο Νοταράς ήταν και αυτός επάνω, φιλοξενούμενος του Κιαμήλ, γιατί Κύριλλος και Νοταράς ήταν τα αγαπημένα στην Κορινθία καρντάσια του Μπέη. Οι άλλοι κάτω στο υπόγειο άρχισαν να πεινάνε, γιατί τους είχαν τελειώσει τα γρόσια που είχαν μασί τους.
<< Εξοδευθέντων των χρημάτων, όσα έκαστον είχεν εν τη φυλακή, δεν έμεινε πλέον ουδ’ οβολός εις ουδένα. Γνωρίζοντες ότι ο Κορίνθου είχεν εξ χιλιάδας γροσίων, τα οποία διεφύλαττε, μη αναγκαζόμενος να εξοδεύει, ως διατριβών παρά τω Κιαμήλμπέη, έπεμψαν προς αυτόν ζητούντες δάνειον χιλιών γροσιών, αλλ’ εκείνος απεκρίθει προς ποίον έστειλαν άνθρωπο ”Δεν έχω, που να τα εύρω” Δοθείσης λοιπόν ταύτης της απαντήσεως, ο απεσταλμένος εστράφη, ίν’ αναχωρήση, αλλά λέγει προς αυτό ο αρχιερεύς: ” Είπε τους να κάμουν μίαν ομολογίαν, ο Θεοδωράκης ο Δεληγιάννης, ο Τριπόλεως, ο Περρούκας και ο Ναυπλίου και τότε τους δανείζω πεντακόσια γρόσια” Αναχωρήσαν δε ο άνθρωπος επορεύθη εις την φυλακή και διηγήθει ό,τι είπε προς αυτόν ο Κορίνθου. Αλλ’ ο Δεληγιάννης θυμωθείς είπε: ”Να χαθή αυτός και τα γρόσια του, κι εγώ δανείζομαι από Τούρκους” Παραχρήμα δε προσεκάλεσε τον δεσμοφύλακα και εζήτησε παρ’ αυτού χάρτην και μελανοδοχείο, και αφού των έφερε, έγραψε μικρά τινά επιστολή προς τον Μπίνα Εμίνην, Τούρκο Κωνσταντινουπολίτην φίλον του ζητών παρ’ αυτού δάνειον. Ούτος δε ευθύς, άνευ ουδενός ομολόγου, τω έπεμψε χίλια γρόσια.>> Δύο μέρες μετά την φυλάκιση του Δεσπότη της Τρίπολης, οι Τούρκοι σφραγίζουν την αποθήκη της Μητρόπολης, όπου είναι συγκεντρωμένες, οι παντός είδους εισφορές του ποιμνίου (στάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, λάδι, τυριά, βούτυρο κλπ), τα <<κανονικά δικαιώματα>>, όπως τα λέει, παρακάτω, ο διάκος του.
Ο διάκος όμως ήταν πονηρός και κατάφερε να βγάλει έξω, αρκετές ποσότητες χωρίς να τον πάρουν είδηση οι Τούρκοι:
<< Δύο ημέρας ύστερον έλθων ο Βεκιλικάρτσης (φροντιστής) του Σεραγιού εις το δωμάτιον της φυλακής, προσκαλεί τον ιερομόναχον του επιτοπίου Αρχιερέως Ιωσήφ Ζαφειρόπουλον, ίνα πορευθεί μετ΄ αυτού και σφραγίσει την αποθήκη των γεννημάτων, τα οποία ο Αρχιερεύς ως κανονικά δικαιώματα αυτού είχε συναθροίσει από τους κατοίκους της επαρχίας του. Ελθών δ’ εκεί επέθηκε σφραγίδα, επί της οπής της θύρας, δι ης εισέρχεται η κλεις, μη ανοίξας, μηδέ ειδών τι εν τη αποθήκη περιείχετο, είτα ανεχώρησεν. Απολειφθείς είτα μόνος ο Ιωσής Ζαφειρόπουλος, εισήγαγεν εις την αποθήκην, δια τινός παραθύρου, τυχόντος αγαθή τύχη ανοιχτού, παιδίον τι, το οποίο έλξας έσωθεν τον σύρτην του κλείθρου, ήνοιξε την θύρα μη διαφθαρέντων έξωθεν μηδαμώς το σημείων του φροντιστού. Τότε είσηλθεν δια της θύρας ο ιεροδιάκονος, και εξήγαγε εντός σάκκων περί τας δύο χιλιάδας οκάδων σίτου, τα οποίας έκρυψεν υπό τα άχυρα εν τω αχυρώνι, οκτακοσίας οκάδας αραβόσιτου και πεντακοσίας σμίγου…>> Το περιστατικό αυτό καταγράφεται, όπως ακριβώς το διηγήται σε τρίτον, ο ίδιος ο ιερομόναχος Ιωσήφ, μόνο, που δεν μας λέει πόσες άλλες ποσότητες έμειναν μέσα στην αποθήκη! Σημειώνω μόνο για την ιστορία, ότι ο Δανιήλ, κατά κόσμον Παναγιωτόπουλος πριν γίνει δεσπότης Τριπόλεως ήταν στα Λαγκάδια δάσκαλος των παιδιών των Δεληγιάννηδων.