Ο ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ

Η περίπτωση του λόρδου Βύρωνα είναι μία άλλη απόδειξη της ομαδικής παράνοιας πού χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει ακόμη τους Νεοέλληνες από την Επανάσταση μέχρι τις ημέρες μας।Πρόκειται για μιά ομαδική αυθυποβολή σε ότι εκάστοτε
γυαλίζει που το λατρεύουν, το μυθοποιούν, το αναγάγουν σε ένα είδος φετίχ και το προσκυνούν।Μόνον με καθαρά ψυχιατρικούς και ψυχολογικούς όρους μπορεί να ερμηνευθεί η στάση αυτή του πλήθους,ή σωστότερα της πλειοψηφίας του πλήθους.
Ο Άγγλος λόρδος,δέν πέθανε μαχόμενος για την ελευθερία των Ελλήνων।Απλώς πέθανε , όπως τόσος κόσμος καθημερινά,από αρρώστια, κάποιος μάλιστα γιατρός είπε, ότι πέθανε από σύφιλη।Δεν τραυματίστηκε,ούτε καν συμμετείχε σε κάποια μάχη με τούς Τούρκους,δέν εμπόδισε ‘έστω κάποια κάποια εθνική καταστροφή , ούτε ουσιαστικά βοήθησε τον αγώνα με κάποιον άλλο τρόπο।Εκτός αν θεωρηθεί βοήθεια προς το αγωνιζόμενο έθνος, ότι δάνεισε στον Μαυροκορδάτο, με τόκο, τέσσερις χιλιάδες λίρες, που ο τελευταίος χρησιμοποίησε στο εμφύλιο πόλεμο,για να καταστείλει την ανταρσία του Μοριά।Το δάνειο αυτό το πλήρωσαν μέχρι τελευταία δεκάρα,οι Έλληνες από την τσέπη τους στους κληρονόμους του।
Υπάρχει όμως,και άλλο δάνειο για τρεις χιλιάδες ισπανικά τάλιρα, που πήρε πάλι ο Μαυροκορδάτος για να πληρώσει τους μισθοφόρους Σουλιώτες, για το οποίο γράφτηκε υποθήκη στις αλυκές Μεσολογγίου, μέχρι την εξόφληση του।
τα ψιλά Γράμματα της Ιστορίας
Θ Δημ Παναγόπουλος