Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν την αγνότητα των γυναικών το ίδιο και οι Θεοί τους. Μάλιστα η Ήρα για να ανανεώσει τον έρωτα του άντρα της του Δία, ξανάβρισκε την παρθενιά της κάθε φορά που λουζόταν στην πηγή του Κανάθου κοντά στο Άργος. Ήταν προνόμιο που μόνο αυτή είχε. Είχαν λοιπόν οι αρχαίοι πρόγονοί μας ιδιαίτερη εκτίμηση στις παρθένες και τις διάλεγαν από τις εστιάδες και δεν δέχονταν στους ναούς τους ως ιέρειες, κοπέλες που δεν ήταν παρθένες. Αυτές οι κοπέλες έμεναν για πάντα στους ναούς, είχαν το κεφάλι τους ξυρισμένο, δείγμα
αφιερώσεως ή δουλείας, και ντύνονταν με ένα λευκό συνήθως, χιτώνα σύμβολο αγνότητας. Αλλά…. Σε ορισμένους ναούς, που ήταν αφιερωμένη στη θεά Αφροδίτη, στη Θεά του Έρωτα, προσέφεραν την αγνότητά τους στους ξένους ναούς, αντί αμοιβής. Τα χρήματα αυτά ανήκαν….. στους ναούς. Μετά από αυτό γίνονταν ιερόδουλες αποκτώντας….. αγνότητα με ιεροτελεστίες καθάρσεως. Όπως βλέπετε ήταν μεγάλη η εκμετάλλευση των ιερέων της θρησκευτικής τύφλωσης των πιστών. Και όπως έλεγαν οι Καθολικοί του Μεσαίωνα: <<Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα>>. Έτσι μετά την κάθαρση, οι νέες μόλις χθες παρθένες, συνέχιζαν να δίνονται στους ξένους με αμοιβή, που ήταν το κύριο εισόδημα των ναών της Αφροδίτης, χωρίς να αισθάνονται ενοχή αφού ήταν αφιερωμένες στη Θεά του έρωτα…. Αυτό δεν συνέβαινε στην Αθήνα, μόνο στις άλλες ελληνικές πόλεις. Οι νέες της Αθήνας φυτοζωούσαν στα σπίτια τους περιμένοντας τον πολυπόθητο γάμο τους. Στην Ελλάδα γενικά και ιδίως στην Αθήνα, έπρεπε να νυμφεύονται οι νέοι, διότι οι έγγαμοι ετιμώντο από την κοινωνία και περισσότερο όσοι είχαν πολλά παιδιά, ενώ τους άγαμους τους περιφρονούσαν.
Αφήστε μια απάντηση