Σεραφείμ Κοτρώτσος: Εγχώρια βιομηχανία ή υπεργολαβικό φασόν στις γερμανικές επιχειρήσεις;

Την παρακάτω είδηση μετέδωσε προ ημερών το σερβικό πρακτορείο Ειδήσεων «Tanjug» επικαλούμενο δηλώσεις του Γενικού Διευθυντή της εταιρείας κατασκευής λεωφορείων Ikarbus Αλεξάνταρ Βίτσεντιντς:

<< Το πρώτο λεωφορείο που κατασκευάζεται στη Σερβία και φέρει το σήμα της «Mercedes-Benz«, θα βγει στις 13
Μαρτίου από τη γραμμή συναρμολόγησης του εργοστασίου «Ikarbus» στο Βελιγράδι.
Η «Ikarbus» και ο γερμανικός κολοσσός στο χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας αναμένεται να υπογράψουν μέχρι το τέλος Μαρτίου συμφωνία τεχνικής και επιχειρηματικής συνεργασίας. Η συμφωνία θεωρείται κρίσιμης σημασίας για την σερβική βιομηχανία που έχει ανάγκη από έναν στρατηγικό εταίρο.
Το νέο μοντέλο “IK 112 LE” θα παρουσιαστεί σε προσεχή έκθεση αυτοκινήτου, στο Βελιγράδι, διευκρίνισε ο κ.Βίτσεντιτς. “Είμαστε πεπεισμένοι ότι η συνεργασία με μία έγκριτη εταιρεία όπως η Mercedes, θα βελτιώσει την ποιότητα των προϊόντων και την τοποθέτησή τους, όχι μόνο στην εγχώρια αγορά, αλλά και στο εξωτερικό”, σημείωσε.
Ο κ.Βίτσεντιτς γνωστοποίησε ότι ήδη έχει εκδηλωθεί ζωηρό ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο μοντέλο λεωφορείου, τόσο στη χώρα όσο και την ευρύτερη περιοχή. Υπολογίζει ότι φέτος πρόκειται να πωληθούν περίπου 100 νέα λεωφορεία. Πρόσθεσε ακόμη ότι η παραγωγή του νέου λεωφορείου συνεπάγεται τη δημιουργ��α τουλάχιστον 150 νέων θέσεων εργασίας στο εργοστάσιο, που βρίσκεται στον Δήμο Ζεμούν του Βελιγραδίου. Σήμερα το εργοστάσιο απασχολεί 280 άτομα.
Το λεωφορείο, το οποίο προορίζεται να εκτελεί προαστιακά δρομολόγια και σε κακό οδόστρωμα, είναι φθηνότερο από τα μοντέλα χαμηλού αναβάθρου και θα πωλείται μεταξύ 130.000 και 140.000 ευρώ>>.

Η είδηση δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον εάν επρόκειτο για μία επιχειρηματική συνεργασία τοπικού ενδιαφέροντος. Το αντίθετο. Οι πληροφορίες θέλουν τη Mercedes να αξιοποιεί τη συμφωνία με την Ikarbus προκειμένου να δημιουργήσει στο Βελιγράδι μία κατασκευαστική μονάδα sub-contracting. Να κατασκευάζει, δηλαδή, στη σερβική πρωτεύουσα τμήματα λεωφορείων γερμανικής τεχνογνωσίας, τα οποία στη συνέχεια θα πωλο��νται σε άλλες χώρες.

Ποιος είναι ο λόγος που το «πετράδι του στέμματος» της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας επιλέγει να μετατρέψει σε έδρα του τη Σερβία; Πέραν της γιουγκοσλαβικής βιομηχανικής παράδοσης και του υψηλού επιπέδου εξειδικευμένων τεχνιτών και βιομηχανικών εργατών υπάρχει και μία άλλη, διόλου αμελητέα, εξήγηση.

Ένας βιομηχανικός εργάτης στη Σερβία πληρώνεται με 0,99 ευρώ την ώρα, ο δε κατώτατος μισθός είναι 167,25 ευρώ μέσα σε ένα καθεστώς εξαιρετικά ελαστικών εργασιακών συνθηκών [έχει αξία να διαβάσει κανείς έκθεση της Eurobank για την εργασιακή νομοθεσία στη Σερβία].

Πριν εξηγήσουμε τι σημαίνει γενικότερα αυτό, αξίζει, ίσως, να παραθέσει κανείς τα συγκριτικά στοιχεία [Eurostat] των κατώτατων μισθών στις χώρες της Ε.Ε:



– Ο μεγαλύτερος βασικός μισθός, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat του Ιουλίου του 2011, καταγράφεται στο Λουξεμβούργο με 1,757.56 ευρώ ανά μήνα και οι χαμηλότεροι μισθοί στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία με 158 και 123 ευρώ αντίστοιχα. Στα ίδια επίπεδα, κινούνται οι κατώτερες αμοιβές και στις άλλες χώρες που συνορεύουν με την Ελλάδα. Στην Αλβανία, ο βασικός μισθός είναι 143,69 ευρώ στην Τουρκία 263,28 ευρώ και στη Σερβία 167,25 ευρώ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Εργοδοτικών Οργανώσεων (FedEE), το 2011 οι μεικτές κατώτερες αμοιβές στον πυρήνα της Ευρωζώνης, διαμορφώθηκαν ως εξής:

Λουξεμβούργο: 1.757.56 ευρώ
Βέλγιο: 1.498.87 ευρώ
Ιρλανδία: 1.499.93 ευρώ
Ολλανδία: 1.424.40 ευρώ
Γαλλία: 1.365.00 ευρώ
Αυστρία: 1.000.00 ευρώ
Κύπρος: 909.00 ευρώ
Ελλάδα: 739.56 ευρώ [586 ευρώ η μεικτή αμοιβή εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα]
Μάλτα: 664.95 ευρώ
Ισπανία: 641.50 ευρώ
Σλοβενία: 530.00 ευρώ
Πορτογαλία: 485 ευρώ
Σλοβακία: 317.00 ευρώ
Εσθονία: 278.02 ευρώ

** Τα στοιχεία αφορούν έκθεση της Eurostat του 2012 τα οποία έχουν τροποποιηθεί επί τα χείρω…

Εάν λάβει κανείς υπόψη του το παράδειγμα της σύμπραξης Mercedes- Ikarbus θα κατανοήσει τη γενικότερη στροφή της γερμανικής βιομηχανίας προς την αναζήτηση «υπεργολάβων» όπου υπάρχουν χαμηλές αμοιβές και ικανό ανθρώπινο δυναμικό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη η γερμανική βιομηχανία έχει προχωρήσει σε τέτοιες συμπράξεις ακόμα και στο Μάντσεστερ, ενώ στην Ελλάδα ήδη υλοποιούνται τα πρώτα μεγάλα συμβόλαια στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας. Τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, η ΕΛΒΟ, η ΕΒΟ αλλά και η εξαιρετική ΜΕΤΚΑ του Ομίλου Μυτιληναίου είναι τέτοιες περιπτώσεις.

Το ερώτημα είναι εάν τέτοιου είδους επιχειρηματικές συνεργασίας μπορούν να αποβούν πραγματικά υπέρ της οικονομίας- υποδοχέα, όπως είναι η Ελλάδα. Όταν οι συμπράξεις απαιτούν χαμηλό μισθολογικό κόστος, αυτό οδηγεί στην συρρίκνωση του κατώτατου μισθού σε επίπεδο Σερβίας ή Βουλγαρίας ώστε να υπάρχει ανταγωνιστικότητα(…); Κι όταν η «υπεργολαβική» βιομηχανία λειτουργεί και η ίδια υπεργολαβικά με αναθέσεις σε τρίτους και χαμηλά μεροκάματα, μπορεί, τελικά, να αποφέρει ενίσχυση της κατανάλωσης και αύξηση του ΑΕΠ;

Όλα αυτά είναι ζητούμενο. Η τάση, πάντως, έχει καταγραφεί. Αυτός είναι ο σχεδιασμός της γερμανικής βιομηχανίας…