Σεραφείμ Κοτρώτσος: Εθνική συναίνεση δια της…σύγκρουσης

Τα τελευταία 24ωρα το Μέγαρο Μαξίμου εκπέμπει –ειλικρινώς ή όχι θα το δούμε- μηνύματα αποφασιστικότητας του πρωθυπουργού να μην διαπραγματευθεί ούτε κατ’ ελάχιστον τη δέσμευσή του να διανείμει με κοινωνικά κριτήρια το πρωτογενές πλεόνασμα.
Είναι γνωστό πως η τρόϊκα, αφού αμφισβήτησε το
ύψος του πλεονάσματος, επιδιώκει αυτό να λειτουργήσει ως «μαξιλάρι» για το δημοσιονομικό και το χρηματοδοτικό κενό που λέει πως θα προκύψουν μέχρι το 2016, ίσως και για να καλυφθούν κενά που ισχυρίζεται ότι υπάρχουν στις κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών.
Γι αυτό, άλλωστε, ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας δεν έλαβε την ποθούμενη δήλωση «επαρκούς προόδου» από το τελευταίο Eurogroup, ενώ ο ίδιος ο «πολύς» Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε απείλησε ότι δεν θα εκταμιευθεί η δόση εάν δεν εκπληρωθούν όλες οι δεσμεύσεις.
Είναι αλήθεια πως η σχέση της κυβέρνησης με την τρόϊκα κινείται σε ένα τεντωμένο σχοινί και είναι, ίσως, η πρώτη φορά που δεν μπορεί να πει κανείς ότι έχουμε μία «σκηνοθετημένη ένταση», όπως κατά κόρον συνέβαινε στο παρελθόν.
Βεβαίως, εν μέσω αυτών των νεφών, δεν γίνεται επαρκής συζήτηση για δύο φλέγοντα ζητήματα:
– Πως θα επιτευχθούν τα εκ της δανειακής σύμβασης πρωτογενή πλεονάσματα του 2014, 2015 και 2016 που είναι πολλαπλάσια εκείνου του προηγούμενου έτους. Δεδομένου ότι ανάπτυξη και παραγωγή πλούτου στην άκρη του τούνελ δεν φαίνονται και δεδομένου ότι η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί και η φοροδιαφυγή δεν πατάσσεται επαρκώς, ποιοί θα δημιουργήσουν τα πλεονάσματα των επομένων ετών; Οι «συνήθεις ύποπτοι» μέσοι φορολογούμενοι; Μα, είναι, πλέον, πασιφανές, πως νέα αφαίρεση εισοδήματος (που δεν υπάρχει) θα ενισχύσει την ύφεση και θα αυξήσει τα «λουκέτα» και την ανεργία.
– Τι θα γίνει με την αναδιάρθρωση του χρέους; Μέχρι το 2020 η χώρα πρέπει να πληρώσει περίπου 80 δις σε τόκους και χρεωλύσια. Αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν κι αν δεν υπάρξει βιώσιμο μοντέλο απομείωσης του χρέους η οικονομία θα παραμείνει βυθισμένη στην ύφεση.
Εάν λάβει κανείς υπόψη του τα παραπάνω και σε συνδυασμό με τους εκβιασμούς της τρόϊκας οδηγείται στο συμπέρασμα πως η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Αντώνης Σαμαράς είναι υποχρεωμένοι «να τραβήξουν το σχοινί».
Κάποιοι θα πουν πως αυτό επιβάλλεται και με όρους πολιτικής επιβίωσης της κυβέρνησης. Εάν η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ (Ελιά) συρθούν στις εκλογές δίχως «καλά νέα» η έκβαση είναι περίπου βέβαιη.
Όμως, πέραν των όποιων πολιτικών/επικοινωνιακών λόγων, υπάρχει και η ουσία.
Ο πρωθυπουργός έχει τώρα την μεγάλη ευκαιρία να βελτιώσει την αρνητική (αυτή τη στιγμή) θέση της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Απαιτούνται, κατά τη γνώμη μου, οι εξης κινήσεις:
– Αποφασιστικό μήνυμα στην τρόϊκα ότι η κυβέρνηση δεν συζητά ούτε τον τρόπο διανομής του πλεονάσματος, ούτε κανένα από τα μέτρα που άμεσα ή έμμεσα απαιτούν (ανταπεργία, μειώσεις μισθών στο Δημόσιο και εξίσωσή τους με τον κατώτατο του ιδιωτικού τομέα κ.ά).
– Αποσαφήνιση πως η χώρα δεν δέχεται τρίτο μνημόνιο, όπως κι αν αυτό ονομασθεί.
– Πρόσκληση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μία συνεννόηση για την αντιμετώπιση του θέματος του χρέους. Σαμαράς και Τσίπρας μπορούν, αν μη τι άλλο, να συζητήσουν και, ίσως, να βρουν έναν «οδικό χάρτη» χειρισμού και διαπραγμάτευσης, κρατώντας, φυσικά, τις όποιες διαφορετικές προσεγγίσεις τους. Κάποιοι προτείνουν ακόμα και σύγκλιση αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το θέμα αυτό. Προσωπικά, το θεωρώ εξαιρετικά παρακινδυνευμένο διότι θα σημειωθούν απουσίες που θα ναρκο��ετήσουν την προσπάθεια.
– Ανασχηματισμός, ώστε, ο κ. Σαμαράς να στείλει το μήνυμα «αλλαγής γραμμής πλεύσης». Είναι προφανές –και το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό στο Μαξίμου- πως υπάρχουν πρόσωπα στην κυβέρνηση που σηματοδοτούν «υπακοή» προς την τρόϊκα και δεν μπορούν να προβούν σε πολιτικού τύπου διαπραγμάτευση. Πολλώ δεν μάλλον σε «ελεγχόμενη σύγκρουση».
Γνωρίζω πως όλα τα παραπάνω είναι δύσκολο να γίνουν εν μέσω προεκλογικής πόλωσης. Όμως, για μεν τον πρωθυπουργό είναι, ίσως, η τελευταία ευκαιρία επανατοποθέτησης του «ελληνικού προβλήματος» μέσα στις γενικότερες ευρωπαϊκές διεργασίες (μην ξεχνά κανείς ότι τα οικονομικά στοιχεία για την Γαλλία, την Ιταλία και άλλες χώρες είναι εφιαλτικά και ως εκ τούτου δεν είμαστε μόνοι), για δε τον κ. Τσίπρα μία καλή αφορμή να αρθεί υπεράνω των μικρών ιδεολογικών στερεοτύπων και πολιτικών αδιεξόδων που εμφιλοχωρούν στη στρατηγική του κόμματός του.
Ίδωμεν…
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Παρασκήνιο