Συνέβαινε στον Κρατικό και ελεγκτικό μηχανισμό

Πάντα το κράτος και όλοι του οι μηχανισμοί έρχονταν αντίθετοι στους απλούς και ας μου επιτραπεί τίμιους πολίτες. Όλοι γνώριζαν ότι τις προηγούμενες δεκαετίες πριν και μετά την μεταπολίτευση (κανείς δεν εξαιρείται) ότι η έννοια του ρουσφετιού ήταν συνώνυμη με την έννοια της πολιτικής. Κάθε φορά που άλλαζε μία κυβέρνηση έπρεπε να γίνουν και τα ρουσφέτια των ψηφοφόρων του κόμματος και να αλλάξει φυσικά η ηγεσία και η μορφή του κρατικού μηχανισμού. Κατά βάση οι διορισμοί δίναν και έπαιρναν. Ιδιαίτερα για να διοριστεί κάποιος επικεφαλής σε εφορία πλήρωνε κιόλας. Οι ταρίφες από ότι ακουγόταν την εποχή εκείνη για τις κεντρικές εφορίες ήταν τα 500 εκατομμύρια ενώ για τις επαρχιακές 50 εκατομμύρια δραχμές. Φόβος και τρόμος για τους καταστηματάρχες ήταν όταν έβγαιναν για έλεγχο οι εφοριακοί. Δεν είχαν κάτι να κρύψουν οι άνθρωποι, αλλά οι εφοριακοί δεν έβγαιναν για να κάνουν την δουλειά τους αλλά για πλιάτσικο. Για να γλιτώσουν τους ανθρώπους από πρόστιμα άδικα και τεράστια που θα τους έβαζαν, έπρατταν κατά φάκελον. Μεταξύ τους οι εφοριακοί λειτουργούσαν σαν την Καμόρα. Αν κάποιος επιχειρηματίας τελικά αγανακτούσε και τους έκανε καταγγελία, μετά από λίγο καιρό είχε εξαφανιστεί από τον επιχειρηματικό χάρτη, ξεκληριζόταν. Συχνότατο το φαινόμενο όπου θα γινόταν έλεγχος σε μία επιχείρηση, θα καλούνταν ο ιδιοκτήτης για τα περαιτέρω στα γραφεία ενώ μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα εμφανιζόταν ο εφοριακός αλά μπρατζέτα μετά της συζύγου για να ψωνίσει από το κατάστημα. Αυτά ήταν τα καθημερινά πταίσματα. Τα Σάββατα ήταν ημέρες δακρύων, βγαίναν όλοι έξω. Και δεν έπρεπε μόνο να τα πάρουν, έπρεπε και να γράψουν. Δεν περιοριζόταν όμως η διαφθορά στους εφοριακούς. Όλος ο κρατικός μηχανισμός σάπιος ήταν. Περίφημη έχει μείνει απομάκρυνση του Υφυπουργού Οικονομικών που προσπάθησε να νουθετήσει τους τελωνιακούς περί του γρηγορόσημου…..
Μετά τη ληστεία του χρηματιστηρίου οι πωλήσεις μειώθηκαν κατά πολύ με αποτέλεσμα να μείνει στους εμπόρους τι άλλο παρά μόνο η ελπίδα. Μετά από αυτό ακολουθηθήκαν τα γνωστά βήματα από την κυβέρνηση, αυξήσεις φόρων, αυξήσεις σε ΔΕΚΟ, αυξήσεις σε εισφορές και γενικά αυξήσεις γενναιότατες. Όποιος ήταν αρκετά έξυπνος κατάλαβε ότι δεν έβγαζε πουθενά αυτή η κατάσταση και πήρε των ομματίων του και έφυγε. Επόμενη κίνηση ΜΑΤ: Λαθρομετανάστες. Βγαίναν στους δρόμους και τα προιόντα των καταστημάτων τα πωλούσαν στο 1/10 της τιμής. Τσάντες είδη ρουχισμού μέχρι και κολόνιες στην συλλογή τους. Εκεί άρχισαν να κλείνουν και άλλες επιχειρήσεις, εφόσον πλήρωναν το κράτος, το δήμο, αλλά δεν προστατεύονταν από πουθενά. Συνέχεια της επίθεσης: Ανοικτό λαθραίο εμπόριο χωρών του τρίτου κόσμου και απόκτηση China Town σε κάθε άλλο στενό. Πώς να συναγωνιστεί κανείς τις τιμές αυτών των καταστημάτων που ήταν χωρίς ταμειομηχανή; Και έτσι συνεχίστηκε το κλείσιμο των καταστημάτων. Το καταραμένο έτος 2009 ακούστηκε ένα λεφτά υπάρχουν και έξι μήνες μετά μπήκαμε στο μνημόνιο. Και έχουμε επανάληψη των αυξήσεων με γεωμετρική πρόοδο και συχνών επαναλήψεων τους για να τις εμπεδώσουμε. Το εμπόριο δεν πεθαίνει αρρωσταίνει τώρα μοιάζει στα τελευταία του αλλά τα πράγματα συνέχεια αλλάζουν. Δεν απέχουμε πολύ από τους Σικελικούς Εσπερινούς. Επανάσταση γίνεται πάντα και πάντα χύνεται αίμα. Μόνο που οι δικοί μας εσπερινοί θα έχουν πολύ μεγάλη διάρκεια. Το ή ταν ή επι τάς είναι επιβεβλημένο σε όποιον έχει να ζήσει οικογένεια.