“Τί μέλλει γενέσθαι με το Καστελόριζο;”;

Ο Γιώργος Παπανδρέου πήγε Καστελόριζο το 2010 για να ανακοινώσει για το ΔΝΤ και τα επακόλουθα ….
Ο Αβραμόπουλος επισκέφτηκε φυλάκεια σε Ρόδο και Καστελόριζο.2014 «Ως χώρα, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση με επιτυχία, δημιουργώντας ένα νέο κράτος»2014 Ποιο νέο κράτος εννοούσε;;;;
Δύο άρθρα ακολουθούν το ένα των ΝΕΩΝ του 2014 και ένα της
ΕΣΤΙΑΣ Ιαν 25, 2020 και συμπεράσματα δικά σας.
Γιατί όλοι πάνε Καστελλόριζο; – Οι συμβολισμοί πίσω από τις επισκέψεις στο νησί | tanea.gr
Λιαλιούτη Μυρτώ
17 Ιουνίου 2019

Για τη ΝΔ του 2012, το Καστελλόριζο ήταν το παράδειγμα προς αποφυγή, η πολιτική που δεν έπρεπε να ακολουθήσουν αν ήθελαν να κερδίσουν την εξουσία. Πολύ γρήγορα, όμως, έγινε αναγκαίο κακ��
|

Απρίλιος του 2010. Το σκηνικό ήταν γραφικό και ηλιόλουστο. Ο Γιώργος Παπανδρέου φορούσε μοβ γραβάτα. «Είναι ανάγκη εθνική και επιτακτική να ζητήσουμε και επισήμως από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση ενεργοποίηση του Μηχανισμού Στήριξης που από κοινού δημιουργήσαμε» – η φράση του άλλαξε για πάντα τη ζωή των ελλήνων πολιτών. Από εκείνη τη στιγμή το Καστελλόριζο σταμάτησε να είναι μια απλή, ακριτική κουκκίδα πάνω στον χάρτη. Εγινε σημείο τομής, έγινε σύμβολο. Ηταν το φόντο της μεγαλύτερης ελληνικής περιπέτειας του 21ου αιώνα.

Ο πρώην πρωθυπουργός το επέλεξε ως ακρωτήρι ελπίδας, μια πηγή δύναμης στη δύσκολη πορεία της Ελλάδας – και ως μια υπενθύμιση πως ένα μικρό νησί ή μια μικρή χώρα, ακόμα κι όταν όλα είναι εναντίον της, μπορεί να τα καταφέρει. Για το ΠΑΣΟΚ, όμως, το Καστελλόριζο ήταν η αρχή του Γολγοθά. Ταυτίστηκε με τη λήψη των πακέτων λιτότητας και συνέδεσε το όνομά του με τη σοσιαλιστική διακυβέρνηση τα πρώτα χρόνια της κρίσης.

Δημόσιο: Αυτά είναι τα νέα κριτήρια για την επιλογή προϊσταμένων
Για τη ΝΔ του 2012, το Καστελλόριζο ήταν το παράδειγμα προς αποφυγή, η πολιτική που δεν έπρεπε να ακολουθήσουν αν ήθελαν να κερδίσουν την εξουσία. Πολύ γρήγορα, όμως, έγινε αναγκαίο κακό, καθώς διαπίστωσαν πως δεν μπορούσαν να ξεμπλέξουν τόσο εύκολα από τον ESM. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, το Καστελλόριζο αποτέλεσε από την αρχή το κυρίαρχο σύμβολο στον αντιμνημονιακό αγώνα των στελεχών του. «Οχι άλλα Καστελλόριζα» έλεγαν – και συνέχιζαν να το λένε για έξι μήνες μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το Καστελλόριζο εξαφανίστηκε στο τέλος του 2015 όταν η συριζαϊκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία ψήφισε το πιο σκληρό Μνημόνιο που υπογράφηκε για την Ελλάδα.

Τι έμενε, λοιπόν, στον Αλέξη Τσίπρα; Να απομυθοποιήσει τον τόπο από όπου ξεκίνησαν όλα. Οκτώ χρόνια μετά το διάγγελμα Παπανδρέου, ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε κι αυτός το Καστελλόριζο. Αυτή τη φορά, για να εγκαινιάσει μια μονάδα αφαλάτωσης. Το ταξίδι στην Ιθάκη, από όπου εξήγγειλε πως η χώρα «βγαίνει από τα Μνημόνια», ήρθε λίγους μήνες μετά, με τον Τσίπρα να επιλέγει ένα νησί στην άλλη άκρη της Ελλάδας με σκοπό να μιλήσει για το τέλος της λιτότητας. Καστελλόριζο – Ιθάκη, οκτώ χρόνια δρόμος.

Εθνικά
Τίποτα, βέβαια, δεν είχε τελειώσει – ούτε οι συμβολισμοί για το Καστελλόριζο, που αποτελεί μήλον της Εριδος όχι μόνο για τα πολιτικά κόμματα, αλλά και για τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να ξεκινήσει από εκεί την προεκλογική περιοδεία του ως μήνυμα προς τους γείτονες. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Μητσοτάκη, η παρουσία του εκεί «δηλώνει την ενότητα του έθνους μας που αποτελεί ασπίδα για την ασφάλεια της πατρίδας». Καθόλου τυχαία, η απάντηση ήρθε από το κόμμα του Παπανδρέου: «Χρειάστηκαν 10 χρόνια για να καταλάβει η Ν�� και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τη σημασία του Καστελλόριζου και γιατί κάποιος θα το επέλεγε για να απευθυνθεί από εκεί στη διεθνή κοινότητα, σηματοδοτώντας όσα ανακάλυψε εσχάτως η ΝΔ». Μερικά πράγματα δεν ξεχνιούνται ποτέ.

Και όσο τα κόμματα ασχολούνται με ερμηνείες, στο Καστελλόριζο ασχολούνται με άλλα πράγματα: το Πολυδύναμο Ιατρείο του νησιού δεν επαρκεί για τις ανάγκες του πληθυσμού και οι ασθενείς ενίοτε αναγκάζονται, αντί να μεταβαίνουν στη Ρόδο, να προστρέχουν στην πιο κοντινή Τουρκία. Θυμίζοντας πως τα πρακτικά προβλήματα είναι τα ίδια, όποιον συμβολισμό κι αν διαλέξει κανείς.


Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ Βορείου Αἰγαίου Κώστας Μουτζούρης εἶναι παλαιός γνώριμος, τολμῶ νά πῶ καί φίλος


Ἀπό τόν καιρό τῆς Πρυτανείας του στό Ἐθνικό Μετσόβιο Πολυτ��χνεῖο. Ἄνθρωπος συναινετικός μέ ἀποδοχή ἀπό ὅλους τούς πολιτικούς χώρους –ἡ προηγούμενη κυβέρνηση τοῦ ἀνέθεσε νά ὀργανώσει τό Πανεπιστήμιο τῆς Δυτικῆς Ἀττικῆς– δέν διστάζει νά ρισκάρει, νά τολμᾶ, νά διεκδικεῖ καί νά μπαίνει στήν φωτιά. Δέν δίστασε νά ἐγκαταλείψει τήν ὡραία Κηφισιά ὅπου μένει γιά νά βρεθεῖ στήν πρώτη γραμμή τοῦ ἀγῶνα, στά νησιά τοῦ ἀκριτικοῦ μας Αἰγαίου. Φαινόμενο μᾶλλον σπάνιο στήν πατρίδα μας. Τόν συνάντησα χθές ἀξημέρωτα στά Kappa Studios, στόν τηλεοπτικό σταθμό «Ἀντέννα» στά Σπάτα, καί μέχρι νά μποῦμε στό στούντιο τῆς ἐκπομπῆς τοῦ Γιώργου Παπαδάκη, συζητήσαμε ἀναλυτικά γιά τήν κατάσταση πού ἐπικρατεῖ στά νησιά.

Ἦταν ἡ ἑπομένη τοῦ μεγάλου συλλαλητηρίου τῆς Μυτιλήνης, τό ὁποῖο μερικά συστημικά ΜΜΕ ἀπέκρυψαν ἀπό τούς πολῖτες. Ἔμοιαζε ψύχραιμος ἀλλά καί σέ ἀπόγνωση. Καί τοῦτο γιά δύο λόγους. Ὁ πρῶτος θά ἔπρεπε νά εἶναι κατανοητός ἀπό ὅλους ἐμᾶς τούς βολεμένους στήν Ἀθήνα, ἀλλά ἄν κρίνω ἀπό τά σχόλια τῆς «Αὐγῆς» πού κατηγόρησε τόν Μουτζούρη γιά συνωμοσιολογία, δέν εἶναι: τό μεταναστευτικό συνιστᾶ μείζονα ἀπειλή γιά τήν ἐθνική μας ἀσφάλεια. Ἄν στούς 90.000 κατοίκους τῆς Λέσβου ἀντιστοιχοῦν σήμερα 30.000 μουσουλμάνοι μετανάστες καί στούς 30.000 κατοίκους τῆς Σάμου ἀντιστοιχοῦν 10.000 μουσουλμάνοι μετανάστες, εὔλογα διερωτᾶται κανείς πῶς θά συμπεριφερθοῦν ὅλοι αὐτοί σέ ἐνδεχόμενο θερμό ἐπεισόδιο. Ὑπέρ ποίου θά ἐκδηλωθοῦν προκαλῶντας ἀναταραχές. Εὔλογα διερωτᾶται κανείς ἐπίσης πόσοι ἀπό ὅσους φθάνουν μέ τίς βάρκες στά νησιά εἶναι μετανάστες καί πόσοι πράκτορες τῆς ΜΙΤ. Καί τί προβοκάτσιες ὀργανώνουν στήν ἑλληνική ἐνδοχώρα οἱ πράκτορες τῆς ΜΙΤ πού δέν μεταφέρονται βεβαίως στά hot spots· ἁπλῶς ἐξαφανίζονται.

Ὁ δεύτερος λόγος γιά τόν ὁποῖο κτυπᾶ ἠχηρά τό καμπανάκι πρός τήν Κυβέρνηση, ὁ κ. Μουτζούρης ὁ ὁποῖος εἶχε χθές ἐνδιαφέρουσα συζήτηση μέ τόν ὑπουργό Ἐπικρατείας Γιῶργο Γεραπετρίτη στό Μαξίμου, εἶναι ὅτι οἱ μετανάστες ἔχουν διαλύσει τήν ζωή τῶν κατοίκων τοῦ Βορείου Αἰγαίου. Τό νοσοκομεῖο ἔχει στήν οὐσία καταληφθεῖ ἀπό τούς ἴδιους. Οἱ κλῖνες γεμᾶτες. Τό ΕΚΑΒ πάει κι ἔρχεται στήν Μόρια. ��ό βράδυ τῆς Πρωτοχρονιᾶς στίς ἐννέα γεννήσεις πού καταγράφηκαν οἱ ὀκτώ ἦταν ἀπό γυναῖκες μεταναστῶν καί ἡ μία μόνο ἀπό γυναῖκες χριστιανῶν. Τά ΑΤΜ στίς τράπεζες εἶναι γιά πολλές ὧρες τῆς ἡμέρας ἀπλησίαστα γιά τούς κατοίκους τῆς Μυτιλήνης. Τεράστιες οὐρές μεταναστῶν μέ τήν χρεωστική κάρτα πού τούς δίνουν οἱ ΜΚΟ στό χέρι, στέκονται μπροστά στά «διαβολομηχανήματα» γιά νά εἰσπράξουν τά 450 εὐρώ πού δικαιοῦνται, καί ἐμποδίζουν ἀντικειμενικά τήν πρόσβαση στούς ντόπιους. Τά στοιχεῖα γιά τήν ἐγκληματικότητα εἶναι ἀπογοητευτικά. Τό κόστος τῆς σίτισής τους τρεῖς φορές τήν ἡμέρα μέ διαγωνισμούς πού διεξάγει ἕνα τετραήμερο ὁ στρατός (γιά νά προσαρμόζεται τό κονδύλι στόν κυμαινόμενο ἀριθμό τους), φθάνει ἐτησίως τά 40-45 ἑκατομμύρια εὐρώ. Ὅλα αὐτά τά στοιχεῖα καί ἄλλα ἀκόμη καί τίς πιθανές συνέπειες πού ὑπάρχουν γιά τήν δημόσια ὑγεία, σκοπεύει νά παρουσιάσει ὁ Περιφερειάρχης σέ εἰδική συνέντευξη Τύπου τό προσεχέ�� διάστημα. Δέν διαλανθάνει βεβαίως τήν προσοχή του –αὐτό προέκυψε ἀπό τήν συζήτηση πού εἴχαμε– ὅτι ἕνα τμῆμα τῆς τοπικῆς κοινωνίας ἐπωφελεῖται ἀπό τήν παραμονή τῶν μεταναστῶν. Τά οὐζερί σφύζουν ἀπό ζωή. Μετανάστες, ἄνδρες τῶν περίεργων ΜΚΟ (στήν πλειονότητά τους Ἄραβες καί Ὁλλανδοί), ἄνδρες τῆς Frontex πίνουν κάθε ἀπόγευμα ἀμέριμνοι τό «Πλωμάρι» τους καί τόν «Βαρβαγιάννη» τους, ἐνῶ τά τουρκικά μαχητικά σφυρίζουν πάνω ἀπό τά κεφάλια τῶν κατοίκων τῆς Λέρου νοτιότερα. 3.000 δωμάτια ἔχουν ἐνοικιαστεῖ σέ ἄνδρες καί γυναῖκες τῶν ΜΚΟ, οἱ φοιτητές μας μέ δυσκολία βρίσκουν στέγη. Τά σοῦπερ μάρκετ, μέ πρῶτα τά γερμανικά, κάνουν χρυσές δουλειές. Ἡ γῆ στήν Μόρια μισθώνεται ἔναντι ἁδρᾶς ἀποζημίωσης πού ἐγκρίνουν οἱ ΜΚΟ στούς γηγενεῖς κατοίκους γιά νά ἁπλώνεται ἡ δομή φιλοξενίας.

Ὡστόσο, ὅλα αὐτά ἀφοροῦν τούς ὀλίγους. Ὁ Περιφερειάρχης γνωρίζει ἄριστα ὅτι οἱ πολλοί πλήττονται. Καταλαβαίνει ὅτι τά νησιά μας στόν εὐαίσθητο χῶρο τοῦ Βορείου Αἰγαίου τελοῦν ὑπό κατοχή. Ξέρουν πώς μιά προβοκάτσια ἀρκεῖ γιά νά πάρουν φωτιά. Ὁ Μουτζούρης δέν ἔχει ὕπνο ἔχοντας ὡς δεδομένο ὅτι μετανάστες ἀπό 77 διαφορετικές ἐθνικότητες στέκονται πάνω στά νησιά μας σήμερα. Μά καί ἐμεῖς γνωρίζουμε κάτι ἀκόμη: ὅτι ��ό μεταναστευτικό δέν εἶναι ζήτημα ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, μόνο. Εἶναι καί ζήτημα κοινωνικῆς συνοχῆς. Εἶναι καί ζήτημα ἐθνικῆς ἀσφαλείας. Εἶναι μακροπρόθεσμα καί ζήτημα ἐθνικῆς ταυτότητας. Ἀλλοίωσης τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας, κατά τό 58% τῶν Ἑλλήνων σύμφωνα μέ ἔρευνα τῆς διαΝΕΟσις.

Τό μεταναστευτικό, τέλος, ἱεραρχεῖται πλέον ὡς τό δεύτερο βασικό πρόβλημα τῆς χώρας ἀπό ἐκεῖ πού ἦταν ἕβδομο, πρίν ἀπό μερικούς μῆνες. Δέν χωροῦν πείσματα ἐδῶ, οὔτε ἰδεοληψίες. Ἡ Κυβέρνηση θά βρεθεῖ ἀργά ἤ γρήγορα ἀντιμέτωπη μέ ἕνα λαϊκό διακομματικό ποτάμι. Καλό εἶναι νά διαμορφώσει ἡ ἴδια τήν κατεύθυνση τῆς ροῆς τοῦ ποταμοῦ ἀπό τό νά κολυμπήσει κόντρα στόν ποταμό. Ὡραῖες οἱ πολυπολιτισμικές προσεγγίσεις, δέ λέω, ἀλλά αὐτές κάνουν γιά χῶρες πού δέν ἔχουν σύνορα μέ τήν Τουρκία. Ἐμεῖς ἔχουμε.