Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς στην Ελλάδα

Διαφορετικά εορτάζεται η Πρωτοχρονιά σε διάφορες περιοχές της χώρας. Τα ήθη και τα
έθιμα του κάθε τόπου «χρωματίζουν» τις γιορτινές αυτές μέρες και αποτελούν μια όαση
χαράς για μικρούς και μεγάλους.
Η 1η Ιανουαρίου ως αρχή του χρόνου επικράτησε να γιορτάζεται στη Ρώμη από το 48
π.Χ. και πήρε πολλά στοιχεία από τη ρωμαϊκή γιορτή Σατουρνάλια. Από τότε, την 1η
Ιανουαρίου δέχτηκαν ως Πρωτοχρονιά όλοι οι λατινογενείς και ρωμαιοκρατούμενοι λαοί.
Η ορθόδοξη όμως εκκλησία, της εποχής κυρίως του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επειδή

ήθελε να χωρίσει τους χριστιανούς από τους ειδωλολάτρες, απαγόρευε στους χριστιανούς
να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά όπως εκείνοι. Τα αποτελέσματα όμως της απαγόρευσης
αυτής ήταν πολύ μικρά. Απαλείφτηκαν μόνο τα στοιχεία εκείνα που έρχονταν σε ευθεία
αντίθεση προς τη χριστιανική ηθική. Η Πρωτοχρονιά, όπως αυτή διαμορφώθηκε κάτω
από την επίδραση της εκκλησίας και τη σύνδεσή της με τη γιορτή του Αγίου Βασιλείου,
διαιωνίστηκε μέχρι σήμερα ως λαϊκή γιορτή με έθιμα στις περιοχές όλης της Ελλάδας.
Έθιμα όμως της Πρωτοχρονιάς υπάρχουν και στον υπόλοιπο κόσμο, πολλά από αυτά έχουν
καθιερωθεί και στη χώρα μας. Για παράδειγμα, η γαλοπούλα ως βασικό φαγητό της ημέρα
της Πρωτοχρονιάς ήρθε στην Ελλάδα από τη Βόρεια Ευρώπη. Οι κάτοικοι εκεί αρχικά
μαγείρευαν μεγάλα πουλιά για το γιορτινό γεύμα. Προτιμούσαν τους φασιανούς, τις χήνες
και τα παγόνια. Όταν όμως δοκίμασαν τη γαλοπούλα, την καθιέρωσαν ως το κατεξοχήν
πρωτοχρονιάτικο γεύμα. Το έθιμο της γαλοπούλας έφτασε στην Ευρώπη από το Μεξικό το
1824 μ.Χ. Τα περισσότερα όμως έθιμα έχουν ελληνικές ρίζες, οι οποίες μάλιστα κρατούν
από τους αρχαίους και τους βυζαντινούς χρόνους. Το ποδαρικό είναι το πλέον διαδεδομένο
έθιμο της Πρωτοχρονιάς και τηρείται σε όλη τη χώρα. Πολλοί άνθρωποι είναι ιδιαίτερα
προσεκτικοί ακόμη και σήμερα ποιος θα κάνει ποδαρικό στο σπίτι τους. Έτσι από την
παραμονή λένε σε κάποιο δικό τους άνθρωπο, που τον θεωρούν καλότυχο και γουρλή,
να έρθει την Πρωτοχρονιά να τους κάνει ποδαρικό. Μόλις μπει στο σπίτι, τον βάζουν να
πατήσει ένα σίδερο για να είναι όλοι σιδερένιοι και γεροί μέσα στο σπίτι στη διάρκεια του
καινούργιου χρόνου. Η νοικοκυρά φιλεύει τον άνθρωπο που κάνει ποδαρικό για το καλό
του χρόνου. Συνήθως του δίνει μήλα ή καρύδια και μια κουταλιά γλυκό κυδώνι ή ό,τι άλλο
γλυκό έχει φτιάξει για τις γιορτές. Αν ανήμερα την Πρωτοχρονιά έχει λιακάδα, πιστεύουν
πως ο καιρός θα είναι ο ίδιος σαράντα μέρες. Λένε: “Τα ‘λιασε η αρκούδα τα αρκουδάκια
της, δεν θα ‘χουμε χειμώνα βαρύ”. Αν όμως ο καιρός είναι άσχημος την Πρωτοχρονιά, θα
συμβεί το αντίθετο, δηλαδή σαράντα μέρες θα έχουμε βαρυχειμωνιά.
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Ανήμερα την Πρωτοχρονιά οι ορθόδοξοι χριστιανοί γιορτάζουν τη μνήμη του Αγίου
Βασιλείου από την Καισαρεία. Βεβαίως, στις βιτρίνες των καταστημάτων βλέπουμε έναν
άλλο Άγιο Βασίλη, ο οποίος μας έρχεται από την παγωμένη Λαπωνία, γνωστός ως Santa
Claus. Ο άγιος αυτός δεν έχει καμιά σχέση με τον δικό μας και όπως γνωρίζουμε πρόκειται
για τον Άγιο Νικόλαο. Ο δικός μας Άγιος Βασίλειος έρχεται την ημέρα της Πρωτοχρονιάς
από την Καισαρεία με μαύρα γένια και σκούρο φτωχό ράσο για να ευλογήσει τα σπιτικά
μας και να πάρει το δικό του κομμάτι από τη βασιλόπιτα. Αυτός είναι ο Άγιος Βασίλειος,
ο φιλάνθρωπ��ς επίσκοπος του 4ου αιώνα μ.Χ., ο άνθρωπος των γραμμάτων, ο ταπεινός
και θαυματουργός (ένας από τους Τρεις Ιεράρχες) και όχι ο πονηρούλης Santa Claus, που
εισήχθη από την Αμερική για να διαφημίσει αναψυκτικά και την πραμάτεια των εμπό- ρων. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο ευρωπαϊκός Αϊ-Βασίλης επισκέπτεται τα σπίτια
τα Χριστούγεννα. Εμείς τον δεχόμαστε την Πρωτοχρονιά, γιατί είναι η μέρα της εορτής
του. Η μορφή του Santa Claus που ξέρουμε πλέον όλοι διαμορφώθηκε από τον αμερικανό
σκιτσογράφο Τόμας Ναστ το 1862, με βάση παλαιότερες ευρωπαϊκές παραδόσεις, ενώ το
κόκκινο χρώμα της στολής του το πήρε λόγω του κόκκινου χρώματος γνωστού αμερικάνι- κου αναψυκτικού που χρησιμοποίησε τη μορφή του σε διαφημίσεις. Αρχικά ήταν ντυμένος
στα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ
Η πίτα που φτιάχνουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και που κόβεται σε πανηγυ- ρική συγκέντρωση των μελών της οικογένειας ή και άλλων συγγενών και φίλων έχει τις
ρίζες της στα αρχαία ελληνορωμαϊκά έθιμα. Στα Κρόνια (εορτή του θεού Κ(Χ)ρόνου, που
λατρευόταν στην Ελλάδα) και στα Σατουρνάλια (saturnalia) της Ρώμης έφτιαχναν γλυκά
και πίτες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι ήταν ο
τυχερός της παρέας… Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το έθιμο με τη βασιλόπιτα. Και η
ιστορία της έχει ως εξής. Ο Μ. Βασίλειος, για να προστατεύσει την περιφέρειά του, την
Καισαρεία της Καππαδοκίας, από επιδρομή αλλοφύλων, έκανε έρανο και μάζεψε χρυσά
νομίσματα και άλλα τιμαλφή για να τα δώσει στους εχθρούς, ώστε να τους δελεάσει, για
να μη λεηλατήσουν την περιοχή του. Ο εχθρός, όμως, τελικά δεν κατόρθωσε να εισβάλει
στην Καισαρεία, και τα τιμαλφή έμειναν. Τότε, ο Μ. Βασίλειος είπε να φτιάξουν μικρές
πίττες – ψωμάκια, μέσα στις οποίες έβαζαν και ένα χρυσό νόμισμα, ή κάτι άλλο από όλα
τα πολύτιμα πράγματα που είχαν μαζευτεί. Οι πίτες αυτές μοιράστηκαν σε όλους και ο
καθένας κράταγε ό,τι του τύχαινε. Πάρα πολλά έτυχαν και στα παιδιά…
ΕΘΙΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Στην Χαλκιδική οι γυναίκες, εκτός από τη βασιλόπιτα, πρέπει την παραμονή της Πρω- τοχρονιάς να φτιάξουν “κλίκια” και “φταζμίτ’κα”, όπως και άλλα γλυκά για τους καλαντι- στές, τους επισκέπτες και τα μέλη της οικογένειας. Συνήθως τα γλυκά αυτά είναι: σαραγ��ί,
σουσαμόπιτα, μπακλαβάς, κανταΐφι κ.ά. Ειδικότερα στην Ορμύλια έκαναν κι ένα ειδικό
κουλούρι, σε σχήμα “οχτώ”, για τον Άγιο Βασίλειο. Το κουλούρι αυτό το έβαζαν στο
εικονοστάσι για το καλό του χρόνου. Επίσης, τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς στα χωριά της
Χαλκιδικής η βρύση του χωριού έπρεπε να είναι ανοιχτή, έτσι ώστε να τρέχει η τύχη όλη
τη χρονιά σαν το νερό. Στο Μυρτόφυτο του δήμου Ελευθερών στη δυτική ακτή του νομού
Καβάλας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς αναβιώνει ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην
Τουρκοκρατία. Τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες μέσα στη νέα χρονιά συγκεντρώνουν
μεγάλες στοίβες από ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή του νέου χρόνου ανάβουν μια
εντυπωσιακή φωτιά που ξεπερνά τα τρία μέτρα, ψάλλοντας τα κάλαντα. Στις δώδεκα ακρι- βώς, με το χτύπημα του ρολογιού της εκκλησίας, αρχίζει ένα παραδοσιακό γλέντι με τσί- πουρο και γλυκά. Στην πόλη της Καβάλας πολλοί κάτοικοι διατηρούν ακόμη κάποια από
τα έθιμα που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, όπως το σπάσιμο
του ροδιού μπροστά στην είσοδο του σπιτιού για καλή τύχη, αλλά και η μεταφορά μιας
πέτρας -συνήθως από το μικρότερο μέλος της οικογένειας- στο εσωτερικό του σπιτιού, για
να είναι στέρεο το σπίτι και γερή ολόκληρη η οικογένεια τη νέα χρονιά. Σε πολλές περι- οχές της Θράκης τραγουδούν τα κάλαντα όχι μόνο αποβραδίς, αλλά και το πρωί μετά την
εκκλησία. Πηγαίνοντας στα σπίτια τραγουδούν τον “Αγιβασίλη”, παίρνουν δώρα φρούτα,
χρήματα κτλ. Τα δώρα αυτά τα μαζεύουν όλα σ’ ένα μέρος για τα μοιράζονται κατόπιν.
Στην Κομοτηνή τα Χριστούγεννα δεν λένε κάλαντα αλλά την Πρωτοχρονιά. Αποβραδίς
γυρνούν με αναμμένα φανάρια στολισμένα με κορδέλες χάρτινες και ποικιλόχρωμες, με
βαπόρια και τραγουδούν τα κάλαντα από ένα τυπωμένο βιβλίο. Τα παιδιά κρατούν σφυριά
ξύλινα, βαμμένα με διάφορα χρώματα και με αυτά χτυπούν τις πόρτες και μαζεύουν στρα- γάλια, σύκα, ξυλοκέρατα, πορτοκάλια, καρύδια. ‘Όχι όμως και χρήματα. Η ποίηση των
ημερών αυτών στη Θράκη είναι χωρίς σχήματα, είναι αληθινή, γεμάτη έξαρση κι αρμονία.
Η λαϊκή μούσα τραγουδά τον “αγιοβασίλη” με χαρτί και καλαμάρι και τον καλεί να καθί- σει και να τραγουδήσει με το λαό μαζί.

Καρδίτσα
Την ημέρα της Πρωτοχρονιάς οι περισσότερες νοικοκυρές του Νομού φτιάχνουν την
βασιλόπιτα ή αετόπιτα στην οποία βάζει μέσα και ένα κέρμα. Αφού ο αφέντης του σπιτιού,
βγάλει από ένα κομμάτι για τον Χριστό, την Παναγία και τον ‘Αγιο Βασίλειο τα μέλη της
οικογένειας παίρνουν το δικό τους κομμάτι και αναζητούν σε αυτό το κέρμα.
Στις 5 Ιανουαρίου παραμονές των Θεοφανίων συναντάμε ακόμη και σήμερα τα Ρογκά- τσια ή Ρογκατσάρια. Ενα έθιμο που οι ρίζες του χάνονται στην αρχαιότητα. Οι συμμετέχο- ντες, ντυμένοι με προβιές ζώων και ζωσμένοι με κουδούνια, τριγυρίζουν το χωριό και λένε
τα κάλαντα, διαφορετικά για τον καθένα,με διάθεση πειράγματος και σατιρισμού. Πίσω
ακολουθούν «ο γαμπρός με τη νύφη» και στο τέλος έρχεται ο «παπάς» που διώχνει αυτούς
τους «καλικάντζαρους». Το έθιμο παραμένει ζωντανό στο Νεοχώρι, στο Μεσενικόλα, στο
Μορφοβούνι και στο Κρυονέρι.
Σάμος
Η «προβέντα» είναι ένα πιάτο με γλυκά που κρίνε�� πολλές φορές την νοικοκυροσύνη
της Σαμιώτισσας, καθώς συνοδεύεται συνήθως και με την βασιλόπιτα που έχουν φτιάξει.
Το ρόδι είναι απαραίτητο για κάθε σαμιώτικο σπιτικό, καθώς οι οικογένειες το πρωί της
Πρωτοχρονιάς μετά την εκκλησία θα το σπάσουν για να σκορπίσουν οι σπόροι του και να
«γεμίσει» το σπίτι ευτυχία και υγεία.
Όποιος κάνει το ποδαρικό πρέπει να πάρει «μπουλιστρίνα» (χρήματα), την οποία περι- μένουν τα παιδιά επίσης από παπούδες, γιαγιάδες, θείες που θα πλαισιώσουν το μεσημέρι
το τραπέζι.
Την παραμονή των Φώτων, παιδιά λένε τα κάλαντα, ενώ ανήμερα σε κάθε πόλη λειτουρ- γεί μια μόνο εκκλησία και μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας σχηματίζεται πομπή για
το λιμάνι που θα γίνει ο αγιασμός των υδάτων και ο Μητροπολίτης (στην πρωτεύουσα) ή
ο παπάς θα ρίξει τον σταυρό.
Ανατολική Μακεδονία
Τα ήθη και τα έθιμα ενός τόπου μαρτυρούν τις βαθύτερες ανησυχίες των ανθρώπων όπως
αυτές αποτυπώθηκαν στο πέρασμα των χρόνων. Στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής
Μακεδονίας οι κάτοικοι – η πλειονότητα των οποίων έχουν τις ρίζες τους στον Πόντο και
τη Μικρά Ασία – γνωρίζουν πώς να διατηρούν ζωντανές τις παραδόσεις κυρίως μέσα από
τη νέα γενιά.
Από ολόκληρη την ανατολική Μακεδονία ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πολιτιστι- κή παράδοση του νομού Δράμας, με την πλούσια λαογραφία, τα ήθη τα έθιμα, τις γιορτές
και τα διονυσιακά δρώμενα που πραγματοποιούνται όλες τις εποχές του χρόνου.
Οι Μωμόγεροι, ένα είδος λαϊκού παραδοσιακού θεάτρου, αναβιώνει στους Σιταγρούς και
τα Πλατανιά, χωριά όπου υπάρχουν πρόσφυγες από τον Πόντο. Η ονομασία Μωμόγεροι
προέρχεται από τις λέξεις μίμος και γέρος, από τις μιμητικές κινήσεις που κάνουν οι πρω- ταγωνιστές με μορφή γεροντικών προσώπων. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται όλο το
Δωδεκαήμερο (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Θεοφάνια).
Στο νησί της Θάσου οι οικογένειες κρατούν ένα πολύ παλιό έθιμο είναι το σπόρδισμα
των φύλλων και γίνεται ως εξής: Κάθονται όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν την
ανθρακιά προς τα έξω και ρίχνουν γύρω στ’ αναμμένα κάρβουνα, φύλλα ελιάς, βάζοντας
στο νου τους από μια ευχή, χωρίς όμως να την πουν στους άλλους. Όποιου το φύλλο γυρί- σει περισσότερο, εκείνου θα πραγματοποιηθεί και η ευχή του.
Στο Δημοτικό Διαμέρισμα Μυρτοφύτου του Δήμου Ελευθερών στη δυτική ακτή του
νομού Καβάλας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς αναβιώνει ένα έθιμο που έχει τις ρίζες
του στην Τουρκοκρατία. Τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες μέσα στη νέα χρονιά συ- γκεντρώνουν μεγάλες στοίβες από ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή του νέου χρόνου
θα ανάψουν μια εντυπωσιακή φωτιά ψέλνοντας τα κάλαντα. Στις δώδεκα ακριβώς, με το
χτύπημα του ρολογιού της εκκλησίας, ξεκινάει ένα παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και
γλυκά.
Στην πόλη της Καβάλας, πολλοί κάτοικοι διατηρούν ακόμα κάποια από τα έθιμα που
έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, όπως το σπάσιμο του ροδιού
μπροστά στην είσοδο του σπιτιού για καλή τύχη, αλλά και η μεταφορά μιας πέτρας – συ- νήθως από το μικρότερο μέλος της οικογένειας – στο εσωτερικό του σπιτιού για να είναι
στέρεο το σπίτι και γερή ολόκληρη η οικογένεια τη νέα χρονιά.
Στο Δημ. Διαμέρισμα Ποδοχωρίου του Δήμου Ορφανού στα δυτικά του νομού Καβάλας,
την πρώτη μέρα κάθε νέου χρόνου διατηρούν ακόμα αναλλοίωτο το έθιμο του «ποδαρι- κού», όπου τα πιο μικρά παιδιά επισκέπτονται όλα τα σπίτια του οικισμού μπαίνοντας
μέσα σε αυτά με το δεξί πόδι, λένε ευχές στους νοικοκύρηδες του σπιτιού και δέχονται
γλυκά και δώρα.
Τέλος, στα ‘Αβδηρα της Ξάνθης, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ορισμένες οικογένειες
δε ζυμώνουν βασιλόπιτα αλλά ανοίγουν φύλλο και παρασκευάζουν μια πίτα με πράσο,
κιμά και μπαχαρικό κύμινο. Μέσα στην πρασόπιτα βάζουν το φλουρί. Η πίτα ψήνεται σε
παραδοσιακό ταψί το σινί και τα παλιότερα χρόνια σερβίρονταν πάνω σε χαμηλό ξύλινο
τραπέζι, το σορβά.
Ηράκλειο
Πρόκειται για ένα έθιμο που διατηρείται χρόνια. Ο πρώτος άνθρωπος που θα πατήσει
με το πόδι του (ποδαρικό) στο σπίτι μετά την είσοδο του νέου χρόνου, πρέπει να είναι
τυχερός για να φέρει τύχη στο σπίτι και να πατήσει πρώτα με το δεξί του πόδι για να πάνε
όλα δεξιά δηλ. καλά.
Επίσης την ημέρα της Πρωτοχρονιάς μεταφέρουν νερό από τη βρύση στο σπίτι και ο
νοικοκύρης λέει : «Όπως τρέχει τούτο το νερό έτσι να τρέχουν και τα καλά στο σπίτι μου».
Ακόμη ο νοικοκύρης μεταφέρει μια πέτρα στο σπίτι λέγοντας: «Όπως είναι γερή τούτη
η πέτρα έτσι να είναι γερό και το σπίτι μου». Σε ορισμένα μέρη ��ου Ηρακλείου, την πρω- τοχρονιά συνηθίζεται η οικογένεια να πηγαίνει στην εκκλησία. Μαζί τους παίρνουν μια
εικόνα του σπιτιού, η οποία αφού λειτουργηθεί θα κάνει το ποδαρικό στο σπίτι.
Την πρωτοχρονιά οι παππούδες και οι στενοί συγγενείς δίνουν στα παιδιά την «καλή
χέρα», δηλαδή κάποιο χρηματικό ποσόν. Έθιμο που διατηρείται μέχρι και σήμερα.
Στο Ηράκλειο υπάρχει και το έθιμο της μπουγάτσας, όπου οι κάτοικοι καταναλώνουν
ανήμερα της Πρωτοχρονιάς μεγάλες ποσότητες μπουγάτσας, θέλοντας να είναι γλυκιά η
πρώτη τους γεύση. Μάλιστα σε όλους τους δρόμου του Ηρακλείου την παραμονή της Πρω- τοχρονιάς έχουν στηθεί υπαίθριοι πάγκοι για την διανομή μπουγάτσας .
ΟΙ ΚΟΛΟΝΙΕΣ – ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ:
Στην Κεφαλονιά αλλά και σε άλλα νησιά των Επτανήσων , το βράδυ της παραμονής της
Πρωτοχρονιάς, όλοι οι κάτοικοι με χαρά για τον ερχομό του νέου χρόνου, βγαίνουν στους
δρόμους κρατώντας μπουκάλια με κολόνια και ρίχνουν ο ένας στον άλλο ενώ τραγουδάνε:
«Ήρθαμε με ρόδα και ανθούς να σας ειπούμε χρόνους πολλούς!» Η τελευταία ευχή που
ανταλλάσσουν είναι «καλή αποκοπή» για να αποχωριστούν με το καλό τον παλιό χρόνο.
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς η μπάντα του δήμου περνάει απ’ όλες τις γειτονιές και τραγου- δάει καντάδες και παραδοσιακά κάλαντα.
Οι μωμόγεροι, έθιμο της Βόρειας Ελλάδας
Η λαϊκή φαντασία οργιάζει στην κυριολεξία σχετικά με τους Καλικάντζαρους, που
βρίσκουν την ευκαιρία να αλωνίσουν τον κόσμο από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα,
τότε δηλαδή που τα νερά είναι «αβάφτιστα». Η όψη τους τρομακτική, οι σκανδαλιές τους
απερίγραπτες και ο μεγάλος φόβος τους η φωτιά.
Στις περιοχές της Μακεδονίας, Θράκης και Θεσσαλίας εμφανίζεται το έθιμο των μεταμ- φιέσεων, που φαίνεται πως έχει σχέση με τους καλικάντζαρους. Οι μεταμφιεσμένοι, που
λέγονται Μωμόγεροι, Ρογκάτσια ή Ρογκατσάρια, φοράνε τομάρια ζώων (λύκων, τράγων
κλπ) ή ντύνονται με στολές ανθρώπων οπλισμένων με σπαθιά. Γυρίζουν στο χωριό τους
ή στα γειτονικά χωριά, τραγουδούν και μαζεύουν δώρα. Άμα συναντηθούν δυο παρέες,
κάνουν ψευτοπόλεμο μεταξύ τους, ώσπου η μία ομάδα να νικήσει και η άλλη να δηλώσει
υποταγή.
(Από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Παπάκι»)