ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ

Περιμένοντας την σειρά να με εξετάσει γιατρός στα επείγοντα του Τζανείου Νοσοκομείου μου ήρθαν θύμισες που με κυνηγούσαν από το 1948 μέχρι σήμερα. Δεκέμβριο του 2011.Με έχουν φέρει οι εγγόνες μου με το ζόρι όταν με είδαν να σκύβω από τον πόνο κρατώντας το στήθος μου . Ήταν μεσημέρι που ήρθαμε, σκοτείνιασε και ακόμη να έρθει η σειρά μου, και τότε πολύς κόσμος περίμενε όπως και τώρα το μόνο που έχει αλλάξει είναι το χρώμα στους τοίχους οι στολές και το σεκιούριτι που φωνάζει, έτσι και τότε ήταν πολυκοσμία , όταν βγήκε ο γιατρός και μου είπε να μου φέρεται αυτά τα φάρμακα δίνοντας μου την συνταγή, για να σωθεί ο πατέρας σας ,μέχρι αύριο το αργότερο, εμείς δεν τα διαθέτουμε . Έφυγα τότε και πήγα να βρω τον αδελφό μου που υπηρετούσε στο β αστυνομικό τμήμα την θητεία του. Δίπλα ακριβώς ήταν φαρμακείο που μάθαμε ότι οι ενέσεις κόστιζαν 1800 δρχμ το κουτί όλα μας τα χρήματα ήταν 70 δρχ, με πήραν τα κλάματα και δεν ήξερα από την απελπισία μου τι να κάνω. Ένας υπαστυνόμος που παρακολουθούσε μας πλησίασε και λέει στον αδελφό μου ,έλα μαζί να πάμε στον διοικητή να πάρουμε ένα χαρτί να πάει η αδελφή σου στην κυρία Δηλαβέρη που είναι ευεργέτιδα της αστυνομίας και να πάρετε τα φάρμακα, έτσι και έγινε . Πρωί πρωί ήμουν στο σπίτι της ,της εξήγησα τον λόγο της επισκέψεως μου δίνοντας το χαρτί του διοικητού και περίμενα με ανυπομονησία ρίχνοντας το βάρος μου πότε στο ένα πόδι και πότε στο άλλο . Αφού το διάβασε με ρωτά ,πόσο χρονών είναι ο μπαμπάς σου καλή μου,48 ετών απαντώ εγώ ,ααα, μεγάλος δεν μπορώ να κάνω τίποτα μου λέει αν ήταν ποιο μικρός θα σε βοηθούσα .Την άλλη μέρα ο πατέρας μου πέθανε.

Διαβάστε ��πίσης :https://www.aoristies.gr/2011/06/1941.html