Ανθρωπάκο σε περιφρονούν και εσύ φωνάζεις ζήτω» ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΪΧ:

Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αετός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας;Αρχικά ο αετός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αετός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αϊτοί. Μα που
τέτοιο πράγμα! Τελικά δεν βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αετός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα, πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αετόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο,ένα αετόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ’ ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής.Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αετό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν,και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσάει ένας αετός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ’ ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αετός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ότι φέρνει ο αετός στη φωλιά. Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αετό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ’όξω κροτάλιζε η βροχή και βροντούσαν οι καταιγίδες που ‘κείνος άντεχε δίχως καμιά προστασία. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν – έπρεπε να βρεθεί – ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό. Ο μοναχός αετός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι’ εξακολουθεί να κλωσάει κοτόπουλα.Δεν θέλεις να γίνεις αετός, Ανθρωπάκο.Γι’ αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αετούς κι’ έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλά σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεα σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αετούς, τους αετούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και νάσαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι. Σ’ έμαθαν και να ορύεσαι«Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!». Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι’ ακόμη φοβάσαι τους αετούς που κλωσάνε τα κοτόπουλα.