Ακου δημοσιυπαλληλάκο.

Το μόνο εύκολο ήταν να τελειώσεις το Λύκειο, να γλείψεις τον συγχωριανό υποψήφιο και να διοριστείς στο δημόσιο. Ακόμη και αν ήσουν έντιμος, αποφοιτούσες από μια σχολή και μέσω ΑΣΕΠ διοριζόσουν. Σταθερός και ισόβιος μισθός, έλλειψη αξιολογήσεως και ανυπαρξία κινήτρων κοινωνικής αναρριχήσεως. Μια ζωή χωρίς άγχος, χωρίς προσδοκίες, χωρίς ρίσκο. Σύμφωνα με τη δική μου κοσμοθεωρία, μια ζωή μετριότητας. Και έρχεται τώρα αυτός ο δημόσιος υπάλληλος, του οποίου το εύρος αντιλήψεως εκτείνεται από το σπίτι του μέχρι το μπακάλικο της γειτονιάς, να δαιμονοποιήσει το κεφάλαιο. Τολμά να καταδικάσει συλλήβδην τον επιχειρηματικό κόσμο ως διεφθαρμένους εγκληματίες που πίνουν το αίμα του λαού, αγνοώντας ότι αυτοί οι άνθρωποι παράγουν από το ψωμί που τρώει μέχρι το σπίτι που μένει και φυσικά πληρώνουν το μισθό του για να μπορεί να τους καταριέται. Αυτός ο δημόσιος υπάλληλος, που ξυπνά το πρωί χωρίς κανένα άγχος και θα πάει στη δουλειά του για να καπνίσει και να παίξει πασιέντζα, βλέπει μόνο το περιτύλιγμα. Σου λέει βίλα έχει ο άλλος, άρα είναι κλέφτης. Αυτός ο δημόσιος υπάλληλος, εκτός του ότι εμφορείται από άσβεστο ταξικό μίσος, στη ζωή του ουδέποτε ρίσκαρε. Όχι για να κερδίσει €1 παραπάνω, αλλά ούτε για να τα “ρίξει” στην καλλίπυγο γειτόνισσα. Δεν ξέρει τι σημαίνει να ξεκινά κάποιος από το μηδέν, να ξενυχτάει, να αγχώνεται για το πως θα πληρώσει εργαζομένους επειδή στραγγαλίζεται από τη φορολογία και συγχρόνως να σχεδιάζει την επόμενη επιχειρηματική κίνηση. Για τον δημόσιο υπάλληλο όλ�� είναι βατά και προδιαγεγραμμένα. Φυσικά, υπάρχουν και άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, που βγάζουν την δουλειά των υπολοίπων. Γράφω τα ανωτέρω με αφορμή τη συζήτηση που είχα πριν από λίγο με έναν δημόσιο υπάλληλο στο φούρνο. Αλήθεια, γιατί δεν είναι στη δουλειά του;
Ε Γαβαλάς.