Τα κακώς κείμενα.

Δύσκολα μπορεί να αποκτήσει αξιοπιστία απέναντι στους πολίτες του το ελληνικό κράτος. Δεν υπάρχει τομέας στον οποίο να έχει δείξει συνέπεια και σταθερότητα. Ψηφίζει νόμους που δεν δείχνει να έχει την πρόθεση να εφαρμόσει. Ενώ άλλους τους τροποποιεί λίγες μόνο ημέρες μετά την ψήφισή τους. Συνηθίζεται οι
όποιες ευθύνες αν ρίχνονται στην τρόικα, αν και είναι ολοφάνερο πως δράστης είναι η κυβέρνηση που αποφασίζει με προχειρότητα δίχως όραμα και προοπτική.
Πολλοί επιμένουν πως η χώρα διοικείται από το εξωτερικό. Αυτό όμως είναι κακόπιστο και ανακριβές. Σε πόσα σημεία που έχουμε συμφωνήσει με τους δανειστές μας τους κοροιδεύουμε, κάνουμε πίσω και αρνούμεθα να υλοποιήσουμε αυτά στα οποία έχουμε δεσμευθεί; Ποιές διαρθρωτικές αλλαγές έχουν γίνει; Πόσες ιδιωτικοποιήσεις έχουμε προχωρήσει; Ποιούς φορείς του δημοσίου έχουμε καταργήσει; Τι απολύσεις έχουν γίνει στον δημόσιο τομέα; Τι ακριβώς έχουμε εξορθολογήσει στις κρατικές επιχειρήσεις; Ποια τάξη ακριβώς έχει μπει στα δημόσια νοσοκομεία; Ποιες αλλαγές έχουν πραγματοποιηθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση; Σχεδόν πουθενά δεν είμαστε ειλικρινείς με τους δανειστές μας σε σχέση με μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα της οικονομίας.
Εκτός από την επιβολή φόρων και την διάλυση της ιδιωτικής οικονομίας και της αγο-ράς – εκεί η συνέπειά μας είναι εντυπωσιακή. Διότι προφανώς οι κυβερνώντες και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του δεν αισθάνεται πως απειλούνται οι ψηφοφόροι / πελάτες του – που έχουν στην ουσία χρεοκοπήσει το κράτος. Φροντίδα όλων είναι η με κάθε τρόπο προστασία του δημόσιου τομέα. Το σύστημα στο σύνολό του εκεί εξαντλεί τις δραστηριότητές και το ενδιαφέρον του. Από εκεί και πέρα νόμοι με ευκολία παραβιάζονται ενώ και η απλή λογική συχνότατα περιφρονείται.
Καθ’ όσον αφορά την ιδιοκτησία, εκεί έχουν εξαντληθεί όλα τα όρια εκδήλωσης κρατικής απατεωνιάς και διπλοπροσωπίας. Η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας επισημοποίησε το γεγονός της συμπεριφοράς του κράτους ως κοινού περίπου μαφιόζου. Παραδέχεται πως οι αντικειμενικές αξίες είναι ψεύτικες. Κατά παράβαση του νόμου, δεν έχουν προσαρμοσθεί στα πραγματικά τους επίπεδα. Η αιτιολογία, σύμφ��να με δηλώσεις του προηγούμενου Υπουργού των Οικονομικών, πρωτοφανής. Είναι ενδεχόμενο, μας είπε, οι πραγματικές αξίες να αυξήσουν τις τιμές σε περιοχές χαμηλών εισοδημάτων και να τις μειώσουν σε πλουσιότερες!! Ο νόμος δηλ και η πραγματικότητα δεν έχουν φαίνεται …σοσιαλδημοκρατικές ευαισθησίες. Σύμφωνα λοιπόν με την λογική αυτή παραβιάζουμε τον νόμο για να τον ευθυγραμμίσουμε με τον σοσιαλισμό. Από μια κυβέρνηση μάλιστα που θα επανέκαμπτε στις ρίζες της ..φιλελεύθερης ιδεολογίας της!!
Ο πολιτικός ακτιβισμός όμως του κράτους δεν εξαντλείται στην απατεωνιά. Επεκτείνεται και στον ευγενή στίβο της υποκρισίας. Αυτό παρατηρείται κυρίως στις συμπεριφορές εκπροσώπων της νομοθετικής εξουσίας. Βουλευτές της ΝΔ είχαν ξιφουλκί-σει με ορμή κατά των υπευθύνων της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Με σημαία την αντίθεσή τους κατά του περίφημου ΕΝΦΙΑ (φόρου ακινήτων), που είχαν βέβαια προηγουμένως υπερψηφίσει, ζητούσαν την τιμωρία των υπευθύνων κυβερνητικών παραγόντων. Τον αρμοδιότερο όλων βέβαια, τον Υπουργό των Οικονομικών, είχαν φροντίσει να τιμωρήσουν σκληρότατα – εξορίζοντάς τον στην θέση του… Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος!
Με παλινωδίες τώρα στο θέμα των δόσεων, καταφέρονται κατά του καινούργιου Υ-πουργού επειδή, εφαρμόζοντας την πολιτική της κυβέρνησης, φέρνει στην Βουλή αντιφατικές ρυθμίσεις. Τις οποίες βέβαια και ξαναψηφίζουν – βρίζοντας…
Απατεωνιές λοιπόν και υποκρισία. Το στίγμα της τρέχουσας πολιτικής σκηνής. Που ακολουθεί και η κοινωνία με συμπεριφορές συχνά ακατανόητες και προβληματικές. Φοιτητές (;) καταστρέφουν το στεφάνι του Πρύτανη στο Πολυτεχνείο. Ποιοί είναι αυτοί, και στο όνομα ποίου ακριβώς παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες; Σ’ αυτή την χώρα έχουμε γεμίσει αγωνιστές. Οι αγώνες πάντως δεν φαίνεται να καταλαβαίνει κανείς ποιοί ακριβώς είναι…
*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο. Έχει διδάξει σε ΗΠΑ, Ρωσία και Ελλάδα ενώ υπήρξε visiting scholar του Κολλεγίου St. Edmund’s του Πανεπιστημίου του Cambridge και δύο φορές εταίρος δημόσιας πολιτικής του μεγάλου ερευνητικού κέντρου Woodrow Wilson Center της Ουάσινγκτον. Διετέλεσε σύμβουλος της Ρωσικής Κυβέρνησης για ζητήματα Ανταγωνισμού και Απελευθέρωσης των Αγορών. Τώρα διευθύνει το Ινστιτούτο Διπλωματίας του Αμερικανικού Κολλεγίου της Ελλάδας (Deree) και διδάσκει Επικοινωνία και Ανάλυση Ρίσκου στον Πανεπιστήμιο του Καλίνινγκραντ (πρ. Konigsberg) στη Ρωσία.

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου