“Τα βλέπω όλα μαύρα”.

Τα γνώριμα λόγια της κατάθλιψης έγιναν κυριολεξία. Η αλληγορία έχασε την αλληγορία της. Ο μεταφορικός λόγος έχασε τη μεταφορικότητα του. Δεν είναι “σαν” να τα βλέπεις μαύρα. Eίναι μαύρα. Το μαύρο κάδρο στην οθόνη της ΕΡΤ δηλώνει το τέλος του μεταφορικού λόγου.

Ολα πλέον γίνανε δυνατά και ενδεχόμενα.
Σιωπή και Σκοτάδι. Στον παγκόσμιο χάρτηιδού οι νέες συντεταγμένες της χώρας μας.
Οι λέξεις χάσανε τα όρια και τη σημασία τους.
Η λέξη “εξυγίανση” μυρίζει αρρώστια, η “θεραπεία” γίνεται “ευθανασία” και η “ευθανασία” “αργός και βασανιστικός θάνατος”, ο “ορθολογισμός” ισοδυναμεί με παράνοια και παραλογισμό, η “αναδιάρθρωση” με αφανισμό, κι όσο για το “κοινό καλό” ποτέ άλλοτε δεν θύμιζε τόσο πολύ το “έκτακτο κακό”.
Όσοι επιχαίρουν, όσοι λένε “Μπράβο Σαμαρά, που βάζεις το μαχαίρι στο κόκαλο”, όσοι πανηγυρίζουν με την απόλυση των “άχρηστων” εργαζομένων, όσοι απολαμβάνουν τη διχοτόμηση της κοινωνίας σε άξιους εργαζόμενους και ανάξιους απολυμένους, πειραματίζονται με τηνεκκόλαψη ενός νέου είδους ανθρώπου.
Είναι ο νεοάνθρωπος της νέας εποχής: Mνησίκακος, ανάλγητος, εκδικητικός, απόλυτα ατομοκεντρικός και ικανός για όλα, προκειμένου να αντλήσει ψίχουλα μιας αβέβαιης επιβίωσης.
Επιχαίρει που ο άλλος στη θέση του καταστρέφεται.Διόλου δεν συλλογίζεται ότι σε απόσταση αναπνοής τον περιμένει και το δικό του τέλος. Και δεν θα είναι αναίμακτο.
Το μίσος είναι η αγάπη που αρρώστησε βαριά. Ζούμε στην εποχή της βαριάς νοσούσας αγάπης.

Μόνη μορφή επ��βίωσης η ανυπακοή στο θάνατο. Τώρα, και εδώ, στη χωρα αυτή. Είναι η στιγμή. Αν όχι τώρα πότε; Aν όχι εδώ, που;

Φωτεινή Τσαλίκογλου