Ποντιακή Γενοκτονία

Στις 19 Μαΐου του 1919 ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα. Η ημέρα αυτή αναγνωρίζεται ως ημέρα θύμησης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Κατά την περίοδο του κινήματος των Νεότουρκων από 1914-1923 εκτιμάται ότι χάθηκαν 213.000-368.000 χιλιάδες Ελλήνων. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο. Ο ιστορικός ο Αριστοκλής Ι. Αιγίδης στο βιβλίο του <<Η Ελλάς χωρίς τους πρόσφυγας>> (Αθήνα 1934) τονίζει ότι «1.200.000 ψυχές αποτελούν τον τραγικόν εις ανθρώπινας απώλειας απολογισμόν του αγώνος» Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 κι έπειτα. Στο προοίμιο αυτού του μνημονίου διαβάζουμε: «Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό … ότι πάνω από 500.000 ‘Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν…».

Το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργείται κατά την διάρκεια των δικών για τις γενοκτονίες είναι ότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχε ο όρος γενοκτονία αλλά <<Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας>> έτσι ισχύει ο νομικός όρος “nullum crimen nulla poena sine lege”, δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή. Το ποινικό δίκαιο δεν μπορεί να καταδικάσει αναδρομικά οπότε η καταδίκη τίθεται με ερωτηματικό. Η Γενοκτονία των Ποντίων αναγνωρίζεται επίσημα από το Ελληνικό και Αυστραλιανό κράτος
Το Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα:


«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»

Το Τουρκικό κράτος δεν αναγνωρίζει την γενοκτονία και δικαιολογεί τους θανάτους ως αποτέλεσμα των ιστορικών συνθηκών του πολέμου, του λιμού και άλλων κοινωνικών αναταραχών.