Διεξήγετο πόλεμος μεταξύ Αθηναίων και Λακεδαιμονίων. Ο Θεός χρησμοδότησε, ότι θα νικήσουν οι Αθηναίοι, αν ο βασιλιάς τους σκοτωθεί από χέρι Πελοποννήσιου στρατιώτη. Βασιλιάς των Αθηναίων ήταν ο Κόδρος.
Μόλις οι εμπόλεμοι έμαθαν τον χρησμό, ζήτησαν και οι δύο από τον Κόδρο να μην μετάσχει στη μάχη, ώστε αυτή να κριθεί από την ικανότητα των αντιμαχόμενων και μόνο. Ένα βράδυ όμως ο Κόδρος ντύθηκε ξυλοκόπος πέρασε τα χαρακώματα των Αθηναίων κι άρχισε να κόβει ξύλα. Έτυχε κάποιοι Πελοποννήσιοι να βγουν από το στρατόπεδο, για να κόψουν κι αυτοί ξύλα. Ο Κόδρος συνεπλάκη μαζί τους και τραυμάτισε μερικούς με το δρεπάνι του. Κατά την εξέλιξη όμως της συμπλοκής οι Πελοποννήσιοι τον έπιασαν και τον κατακρεούργησαν με τα δρεπάνια τους και επέστρεψαν ενθουσιασμένοι στο στρατόπεδό τους, σαν να είχαν κάνει κανένα ανδραγάθημα. Με παιάνες – γιατί τι, δεν θα επαληθευόταν ο χρησμός;- με μεγαλύτερη ορμή και μεγαλύτερο φρόνημα οι Αθηναίοι παρατάχθηκαν για τη μάχη, αφού προηγουμένως έστειλαν κήρυκα και ζήτησαν το πτώμα του βασιλιά τους, για να το ενταφιάσουν. Μόλις το έμαθαν το συμβάν, οι Πελοποννήσιοι εγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης, κι έφυγαν. Οι Αθηναίοι που κατέκτησαν την νίκη, απέδωσαν τιμές ήρωα στον Κόδρο που υπήρξε και ο τελευταίος βασιλιάς των Αθηνών καθώς οι Αθηναίοι πίστευαν πως μετά τον εκούσιο θάνατό του που κατατρόπωσε τους εχθρούς, κανείς δεν θα ήταν άξιος να τον διαδεχθεί.
Αφήστε μια απάντηση