Όσα ενορχηστρωμένα διαδραματίζονται στο Αιγαίο από το 1960 έχουν ένα τελικό σκοπό: Ποιός από τους δυό, το ευρωπαικό η το εβραικό κεφάλαιο θα αρπάξει .

Σήμερα η ανάγκη της ΕΟΚ για πετρέλαιο και ο ανταγωνισμός της προς τους (οκτώ γίγαντες) προσθέτουν στο Αιγαίο εκτός από τους γνωστούς κινδύνους και τη βεβαιότητα σύραξης, δηλαδή επανάλειψη της καταστροφής του 1919-1922। Η τακτική της καταστροφής, οι επιβαλόμενοι πόλεμοι Ελλάδας-Τουρκίας, διευκόλυναν πάντα την αρπαγή του πλούτου τους। Εκατόν πενήντα χρόνια στο Αιγαίο μας αρπάζουν ”συμμαχικά” ότι αξίζει। Τον αγγλογαλλικό ανταγωνισμό για τον έλεγχο της Οθωμανικής πετρελαιοφόρας επαρχίας της Μουσούλης, δηλαδή την ”ανεξαρτοποίηση” του σημερινού Ιράκ το 1922। Οι Έλληνες τον πλήρωσαν, αν και απείχαν εκατοντάδες μίλια, με πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και οι Τούρκοι με την απώλεια της τελευταίας τους τότε πετρελαιοφόρας περιοχής। Σήμερα ενώ συρόμαστε από την ΕΟΚ συν Αγγλία στην ίδια ιστορία και σε ευρύτερη της Μικρασιατικής καταστροφής, συνθηματολογείται ότι οδηγούμεθα… σε ευρύτερη αγορά.Πάνος Μποτσάκης Πειραιάς