Ο θάνατος του εμποράκου
Καμιά φορά την πραγματικότητα δεν μπορεί να την φτάσει και η πιο οργιώδης φαντασία. Έτσι λοιπόν το γράφω για να έχουνε μια εικόνα της καθημερινότητας οι πολιτικοί μας που είναι κλεισμένοι στα αλεξίσφαιρα κρυστάλλινα κλουβιά τους. Ανοίγουμε το μαγαζί στις 9 πμ. Έως τις 12 το μόνο που κάνουμε είναι να τσακωνόμαστε με τους δεκάδες επαίτες και δεν με ενοχλεί η είσοδός τους αλλά ότι δεν γνωρίζω πολλές ξένες γλώσσες να συνεννοηθώ μαζί τους. Στις 2μ.μ. Κλείνουμε τα φώτα για οικονομία και καθόμαστε μέσα -ούτε σκέψη να πάμε σπίτι μας- αν έχουμε κάνει είσπραξη παίρνουμε κάνα σταφιδόψωμο, αν όχι λίγο ψωμί. 4:30 ανοίγουμε σιγά- σιγά τα φώτα και καθόμαστε μέχρι τις 9μ.μ. Μπας και μπει κανένας πελάτης. ‘Όλο αυτό το 12ωρο έχουμε ρίξει αγιασμό και έχουμε θυμιατίσει 2-3 φορές (ο ράφτης απέναντι μου φέρνει και πάπα που είναι θείος του καθημερινά) και έχουμε πει το ΔΩΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ αμέτρητες φορές . Μια φορά την εβδομάδα έχουμε και την καθιερωμένη επίσκεψη της εφορίας και κάνουμε πολύ γέλιο όταν μας ζητάνε μια απόδειξη 0,10 ευρώ και κοιτάνε τα βιβλία, σημειωτέον ότι στο 12ωρο δεν σηκώνουμε τηλέφωνο και τιναζόμαστε στον αέρα όταν κτυπάει γιατί από τις 9 φορές στις 10 που θα κτυπήσει είναι από τράπεζα. Όταν δε παρουσιαστεί κανένας με χαρτιά και χαρτοφύλακα στα χέρια πέφτει σύρμα γιατί είμαστε όλοι σίγουροι στην γειτονιά ότι πρόκειται για κλητήρα. Αυτή πλέον είναι η ζωή ενός εμποράκου. Το θάνατο του δεν ξέρουμε. Τέλος θα ήθελα να πω στους πολιτικούς μας Των οικιών υμών εμπυπραμένων υμείς άδετε.
Αφήστε μια απάντηση