H ρομαντοποίηση της Τρούμπας.

Δεν ξέρω εάν το καταλάβατε αλλά τις τελευταίες μέρες ο Πειραιά γιόρταζε. Υπήρχαν εκδηλώσεις-ξεναγήσεις σε ιστορικά κτήρια της πόλης, επιδείξεις νυφικών έξω από το Δημοτικό Θέατρο. Το πιο περίεργο, για μένα τουλάχιστον, ήταν η μνεία στην Τρούμπα. Το Cine Βοτσαλάκια έκανε
ειδικές προβολές για ταινίες όπως τα Κόκκινα Φανάρια, η Λόλα κ.α. Χθες στο ξενοδοχείο Λουξ στον αριθμό 115 στην Φίλωνος έγινε street art performance με θέμα πάλι τα Κόκκινα Φανάρια. 40 και χρόνια μετά την διάλυση της Τρούμπας από τον Σκυλίτση (ο οποίος δεν ήθελε τα μπουρδέλα μέσα στο κέντρο της πόλης). Για κάποιον λόγο που εγώ τουλάχιστον βρίσκω το λιγότερο ανεξήγητο, η Τρούμπα, οι πόρνες, οι μάγκες προαγωγοί έχουν γίνει η ρομαντική χροιά του Πειραιά. Λοιπόν ας κάνουμε ένα ωραίο reality check. Η τρούμπα δεν είχε τίποτα το ωραίο. Ο μάγκας δεν ήταν αυτό που εννοούμε σήμερα με την λέξη, δηλαδή κάποιος ντόμπρος και σωστός. Ο μάγκας ήταν ο πρεζάκιας. Τράβαγε μαχαίρι και μάζευε πορτοφόλια. Οι εκδιδόμενες της εποχής δεν ήταν εκεί γιατί έκαναν κάποια αντίδραση στην κοινωνική κατάσταση και στους θεσμούς. Ήταν έρμαια της τύχης, γυναίκες που δεν είχαν άλλη επιλογή, γυναίκες που κάποιος μάγκας τις εκμεταλλευόταν και με ξύλο ή φιλιά τους έπαιρνε ό,τι βγάζαν και το έκανε ηρωίνη, χασίς, όπιο. Βρωμιά, ασθένειες και ανθρώπινος πόνος. Ποιος αναφέρθηκε στα Βούρλα; Που έβαλε ο Μεταξάς όλες τις κοπέλες μαζί να ζούνε σαν ζώα; Κανένας. Φόνοι, μαχαιρώματα, ένα άβατο μέσα στο κέντρο του Πειραιά.
Εάν θέλουμε να θυμόμαστε κάτι από κείνη την εποχή καλύτερα θα είναι να κάνουμε μία βόλτα στο Λιμάνι από την άλλη πλευρά, να θυμηθούμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που χωρίς να έχουν τίποτα στα χέρια τους δούλεψαν και τα κατάφεραν. Που είχαν αξίες, δύναμη κουράγιο. Και όχι τα κατακάθια της κοινωνίας που δεν πρόσφεραν και τίποτα.

Tώρα γιατί δίνουν τέτοια έκταση και προβάλουν μια ιστορία πόνου σαν ευχάριστη με ξεπερνά σαν άνθρωπο.