OI KAHMENOI OI TOYΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ…

Τις τελευταίες μέρες της ζωής του, ο παππούς ο Κωστής ξυπνούσε κάθε πρωί, περιποιόταν τον εαυτό του, έβαζε τα ρούχα του σε μια βαλίτσα και καθόταν στη βεράντα. Περίμενε το λεωφορείο να τον πάρει στον Καραβά. Ήταν σίγουρος ότι θα έρθει. Κάθε
μέρα. Μέχρι που μας αποχαιρέτησε για πάντα. Ένας σιδερένιος άνθρωπος. Που αφού γύρισε τον κόσμο ως ναυτικός, επέστρεψε στον Καραβά και το μόνο που ήθελε ήταν να ασχολείται με τα πλούσια χωράφια του. Πέθανε, όμως, μακριά τους, σε έναν τόπο που δεν ονειρ��ύτηκε ποτέ του, μακριά από τις ρίζες του και την ευλογημένη γη του…

Μετά ακούς τον Ακιντζί να σου λέει ότι οι Τουρκοκύπριοι έχουν υποστεί τις περισσότερες συνέπειες από την μη λύση και το μυαλό σου πάει σ΄ αυτούς που ζουν στο σπίτι του παππού Κωστή, και στους άλλους που καλλιεργούν τα χωράφια του τσαλαπατώντας τον ιδρώτα του, και στους άλλους, που ρήμαξαν με ασέβεια, με μίσος καλύτερα, το κοιμητήριο του Καραβά όπου ήθελε να κηδευτεί για να βρει τους προγόνους του, και στους άλλους που εκμεταλλεύονται το Μάρε Μόντε, και στους άλλους που έκλεψαν την αγαπημένη σου παραλία στο Πέντε Μίλι και τον «Χρυσό Βράχο» του θείου Γιαννή…
Κι άντε να κατανοήσεις την τόση βαρβαρότητα. Να σου έχουν κλέψει τη ζωή και να σου λένε ότι έχουν αυτοί περισσότερες συνέπειες και για αυτό πρέπει να τους χαρίσεις και την υπόλοιπη πατρίδα σου ή την υπόλοιπη ζωή σου, για να μη βασανίζονται με τη μισή. Άντε να δείξεις κατανόηση και σεβασμό όταν ακούς τον Ακιντζί να σου λέει ότι «ο Ελληνοκύπριος ηγέτης προβαίνει σε επιθετικές δηλώσεις με συγκρουσιακό ύφος». Τι περιμένουν αλήθεια από εμάς, όταν παραπονιούνται για επιθετικές δηλώσεις την ίδια ώρα που εκείνοι χειροκροτούν τις επιθετικές πράξεις, τις πράξεις, όχι τις δηλώσεις, της Άγκυρας; Κι όταν παρουσιάζουν ως επιθετική δήλωση να τους λες ότι η αριθμητική ισότητα δεν θα αφήσει το κράτος να λειτουργήσει, ενώ θεωρούν λογικό και φιλικό να σου λένε ότι η Τουρκία και ο κατοχικός στρατός της δεν υπάρχει πιθανότητα να φύγουν από την Κύπρο στους αιώνες των αιώνων. Να σε καλούν να το χωνέψεις αυτό και πολλούς άλλους παραλογισμούς, αλλά να περιμένουν ότι θα είσαι για πάντα ο γονυπετής που τους εκλιπαρεί και θα αποφεύγει το συγκρουσιακό ύφος, δήθεν για να συνεννοηθούμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, ενώ ολοφάνερα σου λένε ότι είναι ολική υπόταξη που θέλουν, όχι συνεννόηση.

Άντε να κατανοήσεις κι ένα σωρό δικούς σου, προχωρημένους, να σου λένε: τι βλακείες είναι αυτές οι ιστορίες που μας αραδιάζεις με τον παππού τον Κωστή και τον Χρυσό Βράχο και τα χωράφια με τις ελιές και τις λεμονιές του Καραβά, πρέπει να τα ξεπεράσουμε αυτά, αλλιώς δεν θα έχουμε λύση. Οι προχωρημένοι. Που πάλεψαν χρόν��α να τα ξεγράψουν όλα, και ιστορία και ταυτότητα και εκκλησιές και σπίτια και τα λεηλατημένα κόκαλα των παππούδων μας ακόμα, γιατί άμα τα ξεγράψουμε, θα έρθει η λύση. Και στο τέλος η λύση που ονειρεύονται είναι να κάνουμε τη χώρα μας Χονγκ Κονγκ της Τουρκίας. Πρέπει να σκεφτούμε και τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, λένε, να μπούμε στη θέση τους, να κατανοήσουμε τις ανησυχίες τους, να μην τους αδικήσουμε. Εμείς θα τους αδικήσουμε; Που έχουμε αποδεχτεί απίστευτα πράματα προκειμένου να φτάσουμε στη λύση; Σε ποιους τα λένε, αλήθεια; Στους Ελληνοκύπριους, που επισκέπτονται τα σπίτια τους, βλέπουν εκεί τους σφετεριστές που τα κατοικούν και καταπίνουν την πίκρα και τον πόνο τους κι αποχωρούν ήσυχα – ήσυχα;
Δεκαπέντε χρόνια γίνεται αυτό και δεν έσπασε μύτη. Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε κι από πάνω ότι έχουμε σκοπό να τους επιτεθούμε μετά από τη λύση για να τους βγάλουμε, λένε, από τα σπίτια μας και δικαίως ανησυχούν, για αυτό πρέπει να μείνει εδώ η Τουρκία να τους προστατεύει. Κι όλα τα άλλα, εννοείται, που απαιτούν για να μη νιώθουν αδικημένοι. Δεν μας έμεινε ίχνος λογικής πια; Δεν μας έμεινε τσίπα ντροπής;


Πηγή