Επιασαν τη σκούπα μετά την κατακραυγή

Επειτα από σειρά επικριτικών δημοσιευμάτων, ακόμα και σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, για την εγκατάλειψη των ολυμπιακών έργων, που κατάντησαν σκουπιδότοποι, ξαφνικά μπήκαν από προχθές συνεργεία καθαρισμού στο κολυμβητήριο του Ολυμπιακού Χωριού, απ΄όπου, μέχρι
στιγμής, έχουν βγάλει τόνους σκουπιδιών!Είναι μια καλή αρχή… Υπάρχει, ωστόσο, αρκετή δουλειά καθαριότητας και συντήρησης, που πρέπει να γίνει, τόσο στο Ολυμπιακό Χωριό όσο και στα υπόλοιπα ολυμπιακά έργα, για να αποκατασταθούν οι ζημιές και να αντιστραφεί η εικόνα εγκατάλειψης.


Το Ολυμπιακό Χωριό παρουσιάζει σήμερα μια μελαγχολική εικόνα. Το 2004, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα εκεί. Τα συγχαρητήρια έπεφταν βροχή. Το ίδιο και τα χαμόγελα των ξένων προσκεκλημένων της Αθήνας. Σήμερα, μόλις μία δεκαετία μετά, το Ολυμπιακό Χωριό μοιάζει με χωριό-φάντασμα. Με ξεχασμένη «υπνούπολη», άνευρη, αποπνικτικά ήσυχη, που βουλιάζει στη φθορά του χρόνου. Κι ας υπολογίζεται ότι στεγάζει πάνω από 7.000 ανθρώπουςμ

Μια επίσκεψη αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως οι μεγάλοι ελεύθεροι χώροι έχουν πέσει σε μαύρη τρύπα λησμονιάς. Λάμπες, κάδοι, παγκάκια, παιδικές χαρές, σιντριβάνια, ζώνες πρασίνου χάσκουν κατάξερα, κακοποιημένα, εξαθλιωμένα. Οι φαρδιοί δρόμοι με τα ονόματα Ελλήνων ολυμπιονικών είναι συχνά έρημοι. Τα περισσότερα καταστήματα, άλλωστε, μέσα στο αχανές χωριό μένουν κενά. Κτίρια και μεγάλοι χώροι που θα μπορούσαν να υποδεχθούν υποδομές είναι ��νεκμετάλλευτα. Εκτός από την Πολυκλινική, το πρώην ΙΓΜΕ, τον αστυνομικό σταθμό και τα σχολεία, δεν υπάρχει χώρος εργασίας, πολιτισμού ή κοινωνικών υποδομών.

«Λίγη ζωντάνια»

«Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι πως αν δεν φτιαχτεί κάτι στο χωριό να πάρει λίγη ζωντάνια θα φύγουν όλα τα παιδιά. Θα γίνουμε χωριό γερόντων», λέει η Ειρήνη Σαράγια, δασκάλα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο και κάτοικος του χωριού. Εκτός από τα 366 κτίρια με τις 2.292 «πρότυπες κατοικίες», στο νέο προάστιο της Αθήνας -που πέρασε μετά τους Αγώνες στον Οργανισμό Εργατικής Κα��οικίας για να στεγάσει δικαιούχους του- είχαν προβλεφθεί περίπου 24 καταστήματα (π.χ. κρεοπωλείο, ιχθυοπωλείο, κάβα, μανάβικο, καθαριστήριο κ.ά.)
Σήμερα λειτουργούν ελάχιστα: ένα ψιλικατζίδικο, ένα φαρμακείο, ένας φούρνος, ένα ψητοπωλείο, ένα χρωματοπωλείο. «Εγιναν πλειοδοτικοί διαγωνισμοί και οι τιμές των ενοικίων ανέβηκαν στα ύψη. Πολλοί είδαν την κλειστή αγορά σαν Ελ Ντοράντο κι έβαλαν λουκέτο πριν καν η κρίση δείξει το πρόσωπό της», παρατηρεί ο Τάσος Νικολόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου Κατοίκων Ολυμπιακού Χωριού. Ο Σύλλογος έχει μετατρέψει δύο από τα κλειστά μαγαζιά σε στέκια για τη νεολαία και τους μεγαλύτερους, σε μια προσπάθεια να δώσει διέξοδο. «Οταν είσαι πιτσιρίκι είναι καλά. Εχεις πολλούς ανοιχτούς χώρους να παίξεις. Αλλά εμείς δεν έχουμε τι να κάνουμε», μονολογεί η 16χρονη Μαρίνα Γαλανού. Για όσους δεν οδηγούν ή δεν κινούν το αυτοκίνητό τους μη ανεργία και η φτώχεια σαρώνουν στην «εργατούπολη»μ η ζωή δεν είναι εύκολη. Στο χωριό μπαίνουν δύο λεωφορειακές γραμμές, μία για την Κηφισιά και μία για το Μενίδι. Απευθείας σύνδεση με το κέντρο δεν υπάρχει και τα παράπονα για τα δρομολόγια δεν λείπουν. Κάποια σπίτια μένουν κενά. «Κάποιοι έφυγαν, γύρισαν στα χωριά τους, βρήκαν δουλειά εκτός Αθηνών ή δεν άντεξαν, κυρίως λόγω δουλειάς και μετακινήσεων, να μείνουν εδώ. Υπάρχουν κι άλλα σπίτια που βρίσκονται σε εκκρεμότητα, επειδή οι ιδιοκτήτες δεν πληρούσαν τελικά τις προϋποθέσεις», δηλώνει ο κ. Νικολόπουλος. Αυτό που ακούς συχνά είναι πως στην αρχή τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. «Ολες οι παιδικές χαρές είναι κατεστραμμένες. Εχουμε ανοιχτούς χώρους να παίξο��ν τα παιδιά αλλά χρειαζόμαστε περισσότερη φροντίδα», παρατηρεί η Μαρία Τρακαδά.