Η Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ δεν δίνει δώρα δεν έχει ραδιόφωνο δεν,δεν δεν, είναι όμως η ποιο έγκριτη σε όλη την επικράτεια.Με αφορμή το σημερινή της έκδοση παραθέτω αποσπάσματα της ομιλίας ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΕΒΑ Δεν έχουμε πλέον άσκηση της πολιτικής εξουσίας υπέρ του έθνους και του λαού, αλλά απόλαυση και νομή της εξουσίας για την ικανοποίηση προσωπικών και κομματικών συμφερόντων.
Είναι διάχυτο γύρω μας το πνεύμα του εκπεσμού και της σήψεως.
Η πολιτική και ιδεολογική παραπλάνηση, η αδίστακτη δημαγωγία, η εμετική κολακεία, η κυνική αδιαφορία για την άσκηση επιμελούς, αυστηρής και χρηστής διοικήσεως, ο ηθικός ξεπεσμός και η απροκάλυπτη διαφθορά στην ιδιωτική ζωή και στην διαχείριση του δημόσιου τομέα είναι πλέον κοινή διαπίστωση!
Και ο πολίτης, ο έντιμος, ο ελεύθερος και αδέσμευτος, δοκιμάζεται και ο λαός εμπαίζεται, λοιδορείται και μυκτηρίζεται!
Η κοινωνία μας είναι στον λήθαργο του ανέμελου ‘ωχαδερφισμού και την κραιπάλη του καταναλωτισμού!
Η χώρα εμφανίζει εικόνα συγχύσεως γενικής και καθολικής παρακμής, που αναλύεται στο πολιτικό αδιέξοδο και την κοινωνική αποσύνθεση.
Η μακαριότητα, η απάθεια, η αδιαφορία και ο εφησυχασμός μπροστά στο : μουκανητό της επερχομένης θυέλλης θα είναι αληθινή προδοσία έναντι του λαού και του έθνους.
Η λαϊκή επανάστασις, η επανάστασις εις τας ψυχάς και την θέλησιν του λαού ημπορεί να εξασφαλίσει την υπόστασιν της Ελλάδος
Η Εκκλησία μας στέκεται άλλη μια φορά στο ύψος των Περιστάσεων και πράττει το καθήκον της παραχωρώντας καταλύματα σε Μοναστήρια και σε εκκλησίες στο μέλλον αν χρειαστεί .Βέβαια αν καεί καμιά Αγία Τράπεζα όπως στην Χίο αυτά συμβαίνουν μέχρι να θεραπευθούν. Οι Μουσουλμάνοι όπως φαίνεται και από τις ενδυμασίες με τις μαντίλες στα βίντεο προστρέχουν στους χριστιανικούς ναούς για Ίαση.Δείτε τα βίντεο:
Η φράση αυτή προέρχεται από τον Ηράκλειτο και σημαίνει: “ο χαρακτήρας του ανθρώπου καθορίζει τη ζωή του, είναι η μοίρα του, ο θεός του”…
Ακολουθεί άρθρο του Ψυχογιόυ Δημήτρη Κ(2017)Πολιτική ηθική είναι το δημόσιο συμφέρον Ο Μακιαβέλι ήταν ο πρώτος που δήλωσε δημόσια πως ηθική και πολιτική όχι μόνο δεν ταυτίζονται αλλά συγκρούονται κιόλας και έδωσε συμβουλές προς τους επίδοξους ηγεμόνες για το μοναδικό μέλημα της πολιτικής στην εποχή του: πώς θα καταλάβουν και θα διατηρήσουν την εξουσία, πώς θα γίνουν πρίγκιπες ή βασιλιάδες. Μακιαβελική ηθική Είναι ωφέλιμο, λέει ο Μακιαβέλι, να φαίνεται ο διεκδικητής της εξουσίας «σπλαχνικός, πιστός, φιλάνθρωπος, θρήσκος, ειλικρινής» -, αλλά αν πράγματι τις έχει αυτές τις αρετές και επιμένει να τις ασκεί «καταντούν επιζήμιες». Η εξουσία είναι αυτοσκοπός και όποιος τη θέλει πρέπει να έχει την αγριότητα του λιονταριού και την πονηριά της αλεπούς. Επισημαίνει τις αρετές που είχαν δύο ηγεμόνες της εποχής του που τους θεωρούσε επιτυχημένους, ο πάπας Αλέξανδρος Στ’ και ο Κάρολος Κουίντος της Ισπανίας: ο πρώτος έδινε όρκους αλλά «δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να απατάει τους ανθρώπους… κι όμως πάντα οι δόλοι του πετύχαιναν»· ο δεύτερος «έχει ακατάπαυστα στο στόμα του ειρήνη κι ειλικρίνεια· κι αν είχε τηρήσει τη μια ή την άλλη, θα ‘χε χάσει πολλές φορές την εξουσία και τη φήμη του». Δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολίες πως οι συνταγές του Μακιαβέλι λειτούργησαν (και λειτουργούν πάντα) σε κράτη στα οποία η εξουσία είναι αυτοσκοπός και η πολιτική υπόθεση αυταρχικών ελίτ: βασιλείες, δικτατορίες, κομμουνιστικά ή φασιστικά καθεστώτα, εκεί όπου η έννοια του κρατικού, εθνικού ή δημόσιου συμφέροντος ταυτίζεται με το συμφέρον αυτών που κατέχουν την εξουσία. Με τις δημοκρατίες τι γίνεται; Κάνουν ηθικότερους τους πολιτικούς οι δημοκρατίες; Ας επανέλθουμε στον Μακιαβέλι που επισημαίνει ότι για τις πράξεις των ηγεμόνων «με το να μην υπάρχει δικαστήριο να καταφύγεις, κρίνεις από τ’ αποτελέσματα». Στις δημοκρατίες υπάρχουν δικαστήρια ακόμη και για τους «ηγεμόνες», τους πολιτικούς που ασκούν την εξουσία δηλαδή. Άρα ελπίζουμε να μας διαφυλάξουν οι θεσμοί από την «πολιτική ανηθικότητα», όχι η αγγελική φύση των επαγγελματιών πολιτικών – και είναι γνωστό πρόβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας η υπερβολική προστασία που έχουν οι πολιτικοί απέναντι στα δικαστήρια. Για τούτο τα δικαστήρια ή οι ανεξάρτητες αρχές αποτελούν «θεσμικά εμπόδια» μόνο για όσους θα ήθελαν να ασκούν την πολιτική με μακιαβελικούς όρους. Επομένως, το ερώτημα «αν το νόμιμο είναι και ηθικό» μπορεί να αποτελεί συνειδησιακό πρόβλημα για τον καθένα μας, δεν μπορεί όμως να τίθεται για τους πολιτικούς, δεν μπορούμε από αυτούς να ζητάμε άλλη ηθικότητα πέρα από την τήρηση των νόμων και τον σεβασμό των θεσμών – μου φαίνεται ότι αυτό είναι το νόημα της δημοκρατίας, στον βαθμό που προσπαθεί να απαλύνει, να εξανθρωπίσει θα έλεγα, τη βιαιότητα των πολιτικών σχέσεων. Στις δημοκρατίες, απέναντι στο συμφέρον των πολιτικών, που εμφανίζεται συχνά ως «κρατικό συμφέρον», εμφανίζεται το δημόσιο συμφέρον, αυτό της κοινωνίας των πολιτών του Μαρξ και του Χέγκελ, δηλαδή αυτών που εμπλέκονται σε οικονομικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, των μη πολιτικών συλλογικοτήτων – της «ιδιωτικής κοινότητας» (ή αστικής, bürgerliche Gesellschaft) θα λέγαμε, σε αντιδιαστολή με την «πολιτική κοινότητα» που συνιστά το κράτος. Δημόσιο συμφέρον Θεωρητικά, το κράτος υπάρχει ακριβώς για να υπηρετεί τα συμφέροντα αυτής της κοινότητας, την ασφάλειά της και την τάξη αρχικά, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη στη συνέχεια. Προφανώς, δεν υπάρχει ενιαία αντίληψη για το τι συνιστά «δημόσιο συμφέρον» – υπάρχουν διαιρέσεις στην «ιδιωτική κοινότητα»: κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές. Ολα σχεδόν τα κόμματα ισχυρίζονται ότι υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, ακόμα και αυτά, όπως το ΚΚΕ (ή ο ΣΥΡΙΖΑ ενίοτε), που δηλώνουν ταξικά – διότι, λένε αυτά, το δημόσιο συμφέρον θα εξυπηρετηθεί άριστα με την άνοδο του προλεταριάτου (ή του «λαού») στην εξουσία διότι «εκφράζει τα καθολικά συμφέροντα της ανθρωπότητας». Νομίζω ότι αυτή είναι η μέγιστη ηθικότητα που μπορούμε να απαιτήσουμε από τους πολιτικούς και τα κόμματα: να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, με όποια έννοια ��αι αν το αντιλαμβάνονται, και όχι το δικό τους συμφέρον, το μακιαβελικό συμφέρον της κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας. Τα κόμματα να είναι «κόμματα καθεαυτά» και όχι «κόμματα για τον εαυτό τους». Πέρα όμως από τους θεσμούς του κράτους που επιβάλλουν, εφόσον οι πολιτικοί τους επιτρέπουν να λειτουργήσουν, τη «θεσμική ηθικότητα», αυτήν της έννομης τάξης, του «κράτους δικαίου», στις δημοκρατίες υπάρχουν και διαδικασίες της «ιδιωτικής κοινότητας» που ελέγχουν τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική και επομένως ελέγχεται η ηθική των πολιτικών ως προς το δημόσιο συμφέρον, με σπουδαιότερο τη δημοσιότητα που «είναι η ψυχή της δημοκρατίας», κατά τον Ιάκωβο Μάγερ, τον Ελβετό δημοκράτη που ήρθε να υπηρετήσει την επανάσταση και εξέδιδε τα «Ελληνικά Χρονικά» στο πολιορκημένο Μεσολόγγι ως την ημέρα που καταστράφηκε το τυπογραφείο του. Σκοτώθηκε στην Έξοδο μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Σημαντικότερο μέσο δημοσιότητας είναι βέβαια ο Τύπος, τα μέσα επικοινωνίας – και μόνο με αυτή την έννοια συνιστούν «τέταρτη εξουσία»: αναλαμβάνουν τη δημόσια κριτική και τον έλεγχο της πολιτικής έξω από τα επαγγελματικά πλαίσια άσκησής της, όπως γίνεται στη Βουλή μεταξύ κυβέρνησης-αντιπολίτευσης. Επομένως, ο Τύπος έρχεται να εκφράσει την «κοινή γνώμη», να διεκδικήσει το δημόσιο συμφέρον και να ελέγξει την ηθικότητα πολιτικών και κομμάτων – ως προς αυτό, όχι ως προς την ιδιωτική τους ζωή, φυσικά. Παλαιότερα αυτό συνέβαινε στο όνομα κάποιου κόμματος, ήταν η εποχή του «κομματικού Τύπου», όταν οι εφημερίδες αποτελούσαν ουσιαστικά όργανα κομμάτων ή πολιτικών. Αυτή η εποχή τέλειωσε στη Δυτική Ευρώπη το αργότερο στις αρχές του 20ού αιώνα, στη χώρα μας έληξε στα τέλη του.
Επίδοξοι Μακιαβέλι Άρα οι δημοσιογράφοι, πρωτίστως οι σχολιαστές και αρθρογράφοι, αλλά και όσοι πανεπιστημιακοί ή άλλοι δημοσιολογούν, είναι υποχρεωμένοι, όπως και τα κόμματα, να επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον και να ελέγχουν τη σχετική ανηθικότητα, προφανώς από διαφορετική οπτική ο καθένας, αυτό σημαίνει ανταγωνιστική δημοκρατία. Να στηλιτεύουν το «ανήθικο», να επ��ινούν το «ηθικό» – αυτό το τελευταίο ακόμα, ίσως κυρίως, όταν προέρχεται από αντιπάλους. Σίγουρα όμως δεν είναι συμβουλάτορες του ηγεμόνα, να του εξηγούν τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει και να διατηρήσει την εξουσία. Μπορεί να επιθυμούν να γίνουν βέβαια – και αυτό το διακρίνει κανείς σε αρθρογράφους που δίνουν συμβουλές σε πολιτικούς ηγέτες και κόμματα όχι από τη σκοπιά του «δημοσίου συμφέροντος» αλλά από τη σκοπιά του τι συμφέρει τον ηγεμόνα – το πολιτικό πρόσωπο ή τον «συλλογικό ηγεμόνα» που (θα ήθελε να) είναι το κόμμα. Για παράδειγμα, σημασία δεν έχει αν τυχόν εκλογές θα διαλύσουν την οικονομία, άρα δεν είναι προς το δημόσιο συμφέρον να γίνουν· πρέπει να γίνουν γιατί οι άλλοι «καταστρέφουν τη χώρα» – δηλαδή, όλα δείχνουν ότι θα τις κερδίσουμε. Όπως ακριβώς είχε γίνει το 2012 και το 2015. Αυτό που δεν ξέρουν ίσως οι επίδοξοι Μακιαβέλι είναι ότι ο άτυχος Φλωρεντινός, έχοντας αρχικά υπηρετήσει τη Δημοκρατία της πόλης του σαν ανώτατος υπάλληλος, μετά την ανατροπή των Μεδίκων, απολύθηκε, συνελήφθη, βασανίστηκε και εξορίστηκε από τους Μεδίκους όταν παλινορθώθηκαν – και ο Ηγεμόνας συνιστά δήλωση μετανοίας: μια θέση στην αυλή του Λορέντσο (εγγονού του Μεγαλοπρεπούς) ζητά ο ταλαιπωρημένος Νικολό Μακιαβέλι, για αυτόν γράφει το βιβλίο με τις οδηγίες και του το αφιερώνει. Δεν θα του τη δώσουν, θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να πάρει κάποιο κρατικό αξίωμα – αλλά αυτό έγινε λίγο πριν από την ανατροπή των Μεδίκων από τους παλιούς του φίλους, τους δημοκρατικούς· που με τη σειρά τους τον απέπεμψαν. Δάσκαλε που δίδασκες… Θέλω να πω, οι πολιτικοί δεν έχουν ανάγκη τους γραφιάδες, δημοσιογράφους ή πανεπιστημιακούς ή άλλους διανοούμενους, να τους συμβουλέψουν, να τους παροτρύνουν να ασκήσουν την «ανήθικη» πλευρά της δραστηριότητάς τους, αυτήν που αγνοεί το δημόσιο συμφέρον. Αυτήν την ξέρουν πολύ καλά. Κριτική ή έπαινο έχουμε υποχρέωση να τους προσφέρουμε, προφανώς από τη σκοπιά μας ο καθένας. Μόνο έτσι ίσως γίνει κάπως ηθικότερη η, εντελώς ανήθικη, πολιτική αντιπαράθεση των τελευταίων χρόνων που άφησε ερειπωμένη τη χώρα. ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Θ. ΤΑΣΣΙΟΣ
Παιδιά ήταν τότε στο πολυτεχνείο παιδιά και αύριο θα είναι με μόνη διαφορά ότι οι τότε (οι ξύπνιοι) εξαργύρωσαν και κατέχουν περίοπτες θέσεις Οι αυριανοί χωρίζονται σε αρκετές κατηγορίες…και στους κατά εντολή των κομμάτων ευελπιστώντας…και στους αγνούς νέους και στους επαγγελματίες μπαχαλάκηδες των μερικών ευρώ. Όλοι τους πρέπει να αναλογισθούν την σοβαρότητα των Εθνικών οικονομικών θεμάτων που μας ταλανίζουν .Αν δημιουργηθούν έκτροπα πάμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και η εικόνα του 2030 θα είναι αυτή.. Ψυχραιμία λοιπόν και οι εντολείς της παγκοσμιοποίησης καραδοκούν,
Αυτό το ερώτημα απασχολεί όλο και ποιο πολλούς με την πάροδο του χρόνου….χρειάζονται κάποιες πειστικές απαντήσεις στα παρακάτω γεγονότα. Εν αρχή να πούμε ότι την ημέρα της αφίξεως του κ Κων/νου Καραμανλή στην Ελλάδα και κατά την ώρα της υποδοχής του ως σωτήρα σχεδόν στους ελάχιστους επιβάτες του αεροπλάνου που τον μετέφερε ήταν και ο γνωστός Μισέλ Οικονόμου ή Αλέξανδρος Γιωτόπουλος ο φερόμενος ως αρχηγός της 17 Νοέμβρη ο οποίος σημειωτέον ήταν συγκάτοικος του γνωστού Θεόδωρου Πάγκαλου όταν αμφότεροι βρισκόταν στο Παρίσι στο Καρτιέ Λα Τεν.
Ο Κουφοντίνας ο εκτελεστής της 17 Νοέμβρη δεν εκπλήρωσε τις θητεία στο στρατό αλλά μπαινόβγαινε στην ΚΥΠ. Ο Κουφοντίνας εκτέλεσε εν ψυχρώ τον Βρανόπουλο στη Σόλωνος Ο «κονσιλιέρε» της μεταδικτατορικής διαπλοκής Τρύφων Κουταλίδης: παντρευόταν την χήρα του Μιχάλη Βρανόπουλου. πριν αυτός κρυώσει στον τάφο. Εκτελείτε ο Κώστας Περατικός από τον Σάββα Ξηρό, Δημήτρη Κουφοντίνα κ��ι έναν ακόμη με το ψευδώνυμο «Τάκης» Ο πατέρας του δολοφονηθέντος διηγείται τα εξής : Το προηγούμενο βράδυ ο γιος μου ήταν στο σπίτι του Ανδρέα Παπανδρέου και μέχρι τα ξημερώματα προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν να μην υποβάλει αγωγή κατά του δημοσίου διότι θα πλήρωνε το ελληνικό δημόσιο αρκετά δισεκατομμύρια ,μετά το πέρας της συζήτησης που ήταν άκαρπη ο εφοπλιστής επήγε στο γραφείο του και εν συνεχεία δολοφονήθηκε. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα δώσουν απάντηση.
Μας έπρηξαν με τους αναξιοπαθούντες …στον ήλιο μοίρα δεν έχουν από κοντά οι δεσποτάδες… Δείτε το βίντεο που ακολουθεί,
Η Κυβερνητική πολιτική ….για τα μπάζα ούτε για γέλια ούτε για κλάματα.Οι ΜΚΟ Κυβερνούν και οι Υπουργοί με τον Πρωθυπουργό μας Τυραννούν. Μόνον δύο Σύριες και μια Ιρακινή με τα παιδιά τους έμειναν οι πραγματικοί πρόσφυγες…..
Του Στέφανου Μίλεση Κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου χιλιάδες Έλληνες ναυτικοί μας επάνδρωναν τα εμπορικά πλοία, τα οποία συνέχιζαν να εκτελούν τα δρομολόγιά τους κάτω από αντίξοες συνθήκες, εξασφαλίζοντας στους συμμαχικό στρατό πολεμοφόδια, τρόφιμα, φάρμακα και άλλα είδη. Ένα σύνηθες δρομολόγιο που εκτελούσαν τα εμπορικά πλοία κατά την διάρκεια του πολέμου, ήταν μεταξύ Βρετανίας και Αμερικής, δημιουργώντας έτσι μια «γέφυρα» τροφοδοσίας της βρετανικής νήσου, που μόνη τότε πολεμούσε τον Άξονα. Κάθε λεπτό στη θάλασσα καραδοκούσε το εμπορικό πλοίο κι ένας διαφορετικός θανάσιμος κίνδυνος, που δεν είχε να κάνει μόνο με τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, αλλά με τα γερμανικά υποβρύχια και τις τορπίλες τους. Κατά αγέλες τα υποβρύχια των Γερμανών παραμόνευαν στο πέλαγος με ειδική αποστολή να βυθίζουν εμπορικά πλοία διακόπτοντας την ατλαντική γραμμή που όμοια με τον ομφάλιο λώρο μετέφερε το απαραίτητο «οξυγόνο» στην Βρετανία για να συνεχίσει να πολεμά. Εκτός από τα υποβρύχια, ίδιο κίνδυνο για τα εμπορικά πλοία αποτελούσαν οι νάρκες, τα εχθρικά αεροπλάνα ή τα εχθρικά πολεμικά. Η αλήθεια ήταν ότι τα εμπορικά έπλεαν ανυπεράσπιστα χωρίς ουσιαστικά να διαθέτουν μέτρα προστασίας ή ανταπόδοσης της απειλής. Και πριν τον πόλεμο οι Έλληνες ναυτικοί βρίσκονταν αντιμέτωποι με ναυάγια και άλ��ους κινδύνους που είχαν να κάνουν όμως με τους κινδύνους της θάλασσας και όχι με τον πόλεμο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες καθιερώθηκε να ταξιδεύουν πολλά μαζί συνοδεία αντιτορπιλικών. Σχημάτιζαν νηοπομπές με τις οποίες διέσχιζαν τους ωκεανούς έχοντας πλήρη συσκότιση ώστε να μη γίνονται ορατές. Από την ολοκλήρωση της αποστολής τους, εξαρτάτο η συνέχιση μιας μάχης, η τροφοδοσία ενός στρατού, η επιβίωση μιας πόλης. Πολλοί από τους ηρωικούς ναυτικούς μας είχαν ναυαγήσει περισσότερες της μιας φοράς, αλλά συνέχιζαν τα δρομολόγια. Το εβδομήντα οκτώ τοις εκατό των εμπορικών μας πλοίων τορπιλίστηκαν παίρνοντας μαζί τους στο βυθό πολλά μέλη των πληρωμάτων τους. Οι απώλειες των Ελλήνων ναυτικών καταμετρήθηκαν αρχικώς στους 2.350 άνδρες αλλά σε αυτούς θα πρέπει να προστεθούν και εκείνοι που έμειναν ανάπηροι, ψυχικά διαταραγμένοι, ανίκανοι προς εργασία τα μεταπολεμικά χρόνια. Η δράση του εμπορικού μας ναυτικού ήταν ίσως η μεγαλύτερη αποστολή του πολέμου που οι άνδρες του εξετέλεσαν με αυτοθυσία, χωρίς να λάβουν την αναγνώριση που τους αναλογούσε. Ένας από αυτούς τους χιλιάδες ηρωικούς ναυτικούς μας, υπήρξε και ο Πάτροκλος Γερασιμάτος από τα Λεκατσάτα της Κεφαλονιάς. Ήταν τριάντα τριών ετών όταν τον βρήκε ο πόλεμος να εργάζεται ναυτολογημένος πάνω στα ωκεανοπόρα πλοία ως ναύτης καταστρώματος. Πίσω στο νησί εί��ε αφήσει μια μάνα, δύο αδέλφια και τρεις αδελφές. Προπολεμικά είχε εργαστεί σε Κεφαλονίτικες εταιρείες αλλά και σε Χιώτες και Κυκλαδίτες εφοπλιστές. Η έλευση του πολέμου και της κατοχής απέκοψε τον Πάτροκλο από την οικογένειά του που επικοινωνούσε όμως μαζί της μέχρι το 1942. Τη χρονιά εκείνη σταμάτησε να στέλνει γράμματα στο νησί του. Η οικογένειά του παρότι μάθαινε για τους τορπιλισμούς των εμπορικών πλοίων και το χαμό των πληρωμάτων τους διατηρούσε άσβεστη ελπίδα ότι ο δικός τους Πάτροκλος θα ήταν καλά, διαφεύγοντας τους κινδύνους που μάθαιναν διαρκώς από το ραδιόφωνο. Τα χρόνια της κατοχής πέρασαν και ήρθε η απελευθέρωση. Σταδιακά οι οικογένειες των ναυτικών υποδέχονταν τους δικούς τους ανθρώπους ή έστω μάθαιναν τα νέα τους. Για τον Πάτροκλο Γερασιμάτο όμως κανένα νέο δεν υπήρχε, ούτε κανείς έφτασε στην Κεφαλονιά να μεταφέρει γράμμα ή μαντάτο δικό του. Ο καιρός περνούσε και η οικογένεια έλαβε πλέον την απόφαση ότι το παλικάρι τους είχε χαθεί, δεν ήταν άλλωστε ο μόνος, αφού χιλιάδες άλλοι ναυτικοί σε όλο τον κόσμο είχαν την ίδια μοίρα. Το όνομα του Πάτροκλου προστέθηκε με τον καιρό στους αγνοούμενους ναυτικούς, γυναίκες μαυροφορέθηκαν, εκκλησίες τον μνημόνευσαν. Και ο χρόνος, ο μέγας αυτός απατεώνας, που προσθέτει μέρες, εβδομάδες, μήνες στην απώλεια και την κάνει να φαίνεται μακρινή, κοροϊδεύει τους ανθρώπους κάνοντας τάχα ότι σβήνει τα σημάδια της λύπης, που στην ψυχή των δικών του όμως παραμένουν αναλλοίωτα. Τα χρόνια περνούσαν με επιμνημόσυνες δεήσεις ενώ τα «υπέρ αναπαύσεως» έδιναν κι έπαιρναν πίσω στο νησί του και στην οικογένειά του. Ο καημός της μητέρας μεγάλος, όταν χάνει το παιδί της, δεν καταλάβαινε ούτε από το χρόνο που περνούσε, ούτε από τα λόγια των συμπατριωτών της που της έλεγαν να το πάρει απόφαση ότι ο γιος της είχε σκοτωθεί ή είχε πνιγεί στον Ατλαντικό.
Τον Αύγουστο του 1953 μεγάλοι καταστροφικοί σεισμοί χτύπησαν τα νησιά του Ιονίου, ανάμεσά τους και την Κεφαλονιά. Οι νεκροί ξεπέρασαν τους 450 και οι τραυματίες τους δυόμιση χιλιάδες. Το νησί σχεδόν ισοπεδώθηκε και κόσμος έμεινε άστεγος. Οι απανταχού Κεφαλονίτες κινητοποιήθηκαν να συνδράμουν ο καθένας με τον τρόπο του την πατρογονική του γη. Ανάμεσά τους και ο ερ��ολάβος της Αθήνας Γ. Παλουμπής που άφησε το γραφείο του και τους πελάτες του και επέστρεψε στο νησί για να συμβάλει στο έργο της ανοικοδόμησης. Στην Κεφαλονιά βρέθηκε τυχαία με την οικογένεια Γερασιμάτου στον οικισμό Λεκατσάτα όπου και έμαθε από τη μαυροφορεμένη μάνα την ιστορία του γιου της, του Πάτροκλου, ό,τι δηλαδή γνώριζε να του πει μέχρι το 1942. Η μάνα του επαναλάμβανε για τον γιο της ότι ζούσε και ότι δεν είχε πεθάνει. Ο Παλουμπής συγκινημένος από την επιμονή της ηλικιωμένης μάνας αποφάσισε να γράψει σε έναν γνωστό του Άγγλο αστυνομικό που υπηρετούσε στη υπηρεσία αλλοδαπών της Βρετανίας. Του έστειλε όλες τις πληροφορίες που διέθετε καθώς και μια φωτογραφία του Πάτροκλου. Το έκανε όχι τόσο γιατί είχε πειστεί από τα λόγια της μάνας, αλλά διότι σπάραζε η καρδιά του να την βλέπει να τον παρακαλά, να ζητά τη συνδρομή την δική του ή όποιου άλλου συναντούσε. Μήνες πέρασαν και ο Παλουμπής είχε σχεδόν ξεχάσει την επιστολή της Αγγλίας. Μέχρι που στις αρχές του 1958 έλαβε απαντητική επιστολή που τον πληροφορούσε ότι ο Πάτροκλος ζούσε! Ήταν έγκλειστος σε ένα ψυχιατρείο έξω από το Λονδίνο. Κανείς όμως δεν γνώριζε το πώς βρέθηκε εκεί. Υπήρχε υποψία ότι μάλλον το πλοίο του είχε τορπιλιστεί και ναυαγός ο ίδιος παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα παλεύοντας με τα κύματα. Είχε τόσο μεγάλη παραμονή στη θάλασσα που στο τέλος παραφρόνησε. Ο ίδιος δεν ήταν σε θέση βέβαια να δώσει κάποια πληροφορία. Επαναλάμβανε διαρκώς τα ονόματα των πλοίων που είχε εργαστεί και έκλεινε τη φράση του πάντα με το ερώτημα «γιατί οι άνθρωποι θέλουν να με σκοτώσουν;». Ο χαμένος επί 16 χρόνια Πάτροκλος Γερασιμάτος είχε βρεθεί ζωντανός, 49 ετών πλέον στην ηλικία. Οι Βρετανοί όταν έμαθαν για την περιπέτειά του ανέλαβαν τιμής ένεκεν εκείνοι την αεροπορική μεταφορά του πίσω στην Ελλάδα, συνοδεία μάλιστα και Βρετανίδας νοσοκόμου του ψυχιατρείου όπου νοσηλευόταν. Το τι έγινε φυσικά με την άφιξή του στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Όχι μόνο η μάνα του και η οικογένειά του αλλά πολλοί και από το νησί του είχαν φτάσει να τον υποδεχθούν. Ο Πάτροκλος συνέχιζε να δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει και να επαναλαμβάνει διαρκώς τα πλοία που ήταν μπαρκαρισμένος με το ίδιο ερώτημα πάντα στο τέλος «γιατί οι άνθρωποι θέλουν να με σκοτώσουν;». Ο Πάτροκλος νοσηλεύθηκε στην κλινική Μαρκομιχελάκη στην Ακτή Ποσειδώνος με έξοδα του Οίκου Ναύτου. Για πολλές οικογένειες οι συνέπειες του πολέμου διήρκεσαν για πολλά χρόνια μετά την επίσημη λήξη του. Ανάμεσά σε αυτές και η οικογένεια του Πάτροκλου Γερασιμάτου. Εφημερίδα φωνή πειραιωτών
Κάτι της συμβαίνει και έχει τελειώσει και την Νομική. Σε άλλες χώρες με το ένα δέκατο των δαπανών έκαναν τα έργα και τέλεσαν αγώνες και στο Γιουνανιστάν λέει αυτά.
Τα ΜΜΕ το προβάλουν σαν γεγονός αυστηρής Προειδοποίησης …,ψευδό-τσαμπουκάδες το λέει ο λαός.
Η ΝΤΟΡΑ με την δήλωση για το μεταναστευτικόΙ, μας έλυσε ένα αίνιγμα που ταλανίζει τους Έλληνες δεκαετίες με την συμπεριφορά των Βολευτών.
Η Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ δεν δίνει δώρα δεν έχει ραδιόφωνο δεν,δεν δεν, είναι όμως η ποιο έγκριτη σε όλη την επικράτεια.Με αφορμή 
