Ναυμαχία της Σαλαμίνας, μία άλλη οπτική και θεία παρέμβαση;
Λένε οι Αθηναίοι πώς όταν άρχισε η ναυμαχία, ο άρχηγος των Κορινθίων Αδείμαντος ταράχτηκε φοβερά, σήκωσε πανιά και τόβαλε στη φευγάλα।Οι Κορίνθιοι, βλέποντας τη ναυαρχίδα τους να φεύγει, έφυγαν κι αυτοί και στή φευγάλα τους έφτασαν στο ύψος του ναού της Σκιράδος Αθηνάς στη Σαλαμίνα, όταν εκεί κάποια θεική δύναμη έβγαλε μπροστά τους μιά βάρκα, πού δεν φαινόταν νάναι σταλμένη απο κανένα.
Οι Κορίνθιοι δεν ήξεραν καθόλου τι γινόταν στο πεδίο της συγκρούσεως.
Οτι ήταν επέμβαση ΘΕΟΥ φαίνοταν απο το γεγονός ότι μόλις η βάρκα έφτασε κοντά στα καράβια οι άνθρωποι που ήταν μέσα φώναξαν: Αδείμαντε, πήρες τα καράβια σου και φεύγεις ́προδίδοντας τους Ελληνες, όμως αυτοί νικούν τώρα και τσακίζουν τον εχθρό, όπως το ζήτησαν από τους θεούς.
Ο Αδείμαντος δεν πίστεψε τα λόγια τους αλλά αυτοί τα επανέλαβαν και είπαν να πεθάνουν όμηροι, αν δεν ήταν αλήθεια πως νικούσαν οι Ελληνες. Τότε ο Αδείμαντος, μαζί και τ ́άλλα κορινθιακά καράβια, γύρισαν πίσω στο στρατόπεδο, αλλά όλα είχαν πιά τελειώσει
Ηροδότου θ .94
Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΝΕΩΝ ΠΕΡΣΩΝ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ ΤΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ
Όταν εξημέρωσεν, ο μεν Ξέρξης εκάθητο εις υψηλόν μέρος και επεθεώρει τον στόλον του και την στρατιωτικήν παράταξιν επάνω από τον τόπον όπου ήτο, καθώς γράφει ο Φανόδημος, ο ναός του Ηρακλέους, και εις τον χώρον, όπου με μικρόν πέραμα διαχωρίζεται η νήσος ( Σαλαμίς) από την Αττικήν.
Αλλά κατά τα λεγόμενα του Ακεστοδώρου, (ο Ξερξης εγκατεστάθη) εις κάποιο μέρος των συνόρων προς την Μεγαρίδα επάνω από τα καλούμενα Κέρατα, όπου ετοποθέτησεν ένα χρυσούν θρόνον, πλησίον του οποίου εστέκοντο πολλοί γραμματείς, των οποίων το έργον ήτο να καταγράφουν όσα επρόκειτο να λάβουν χώραν κατά την ναυμαχίαν.
Καθ ́ον χρόνον ητοιμάζετο ο Θεμιστοκλής να προσφέρει θυσίαν πλησίον της ναυαρχίδος του, προσήχθησαν εις αυτόν τρεις αιχμάλωτοι, οι οποίοι ήσαν ωραιότατοι εις το πρόσωπον, ενδεδυμένοι με λαμπρά φορέματα και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς με χρυσά κοσμήματα. Ελέγετο δε περί αυτών, ότι ήσαν τέκνα της αδελφής του βασιλέως (Ξέρξου) Σανδαύκης και του Αρταύκτου.
Όταν είδεν αυτούς ο μάντις Ευφραντίδης, καθώς αφ ́ενός μεν ανεπήδησεν από τα ιερά σφάγια κάποια μεγάλη και από παντού φαινομένη λάμψις, αφ ́ετέρου δε συγχρόνως από το δεξιόν μέρος ηκούσθη κάποιο πτάρνισμα ως δηλωτικόν σημείον, αφού εχαιρέτισε με το δεξί του χέρι τον Θεμιστοκλή τον προέτρεψε να αρχίση την τελετήν της θυσίας από τους νεανίσκους και, αφού προσευχηθή να τους θυσιάση (σφάξη) όλους προς τιμήν του ωμησθού Διονύσου, διότι (έλεγεν ο μάντις), ότι έτσι θα εξασφαλίσουν την σωτηρίαν των και την νίκην.
Καίτοι δε ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, διότι ο λόγος αυτός του μάντεως ήτο υπερβολικός και φοβερός, καθώς όμως συνήθως συμβαίνει κατά τους μεγάλους αγώνας και εις περιστάσεις δυσκόλους οι περισσότεροι, επειδή εστήριζον την ελπίδα της σωτηρίας των μάλλον εις τα παράλογα παρά εις τα λογικά, επεκαλούντο τον Θεόν με μία συγχρόνος φωνήν και αφού ωδήγησαν τους αιχμαλώτους πλησίον του βωμού εξηνάγκασαν να εκτελέσθή η θυσία, καθ ́ ον τρόπον υπέδειξεν ο μάντις. Αυτά λοιπόν διηγείται ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήτο φιλόσοφος και δεν εστερείτο πείρας εις τα ιστορικά θέματα। Πλούταρχου Βίοι Παράλληλοι Θεμιστοκλής – Κάμιλλος.
Ηροδ. Η 65
Ο Αθηναίος Δίκαιος του Θεοκύδη, φυγάς και με υπόληψη στους Μήδους. Την εποχή εκείνη όταν καταστρέφονταν η έρημη Αττική από το πεζικό του Ξέρξη , έτυχε να είναι μαζί με τον Λακαιδεμόνιο Δημάρατο στο Θριάσιο πεδίο και είδε κουρνιαχτό να υψώνεται από την Ελευσίνα σαν να περπατούν σαν τουλάχιστο τριάντα χιλιάδες άνθρωποι. Ενώ δε απορούσαν έκπληκτοι αυτός και ο Δημάρατος , ποιοί άραγε να σηκώνανε αυτή τη σκόνη. Ξαφνικά είπε , ακούσαμε μια φωνή και αναγνώρισα πως η φωνή αυτή ήταν ο μυστικός Ίακχος <δηλ, ύμνος που τον έψαλαν στον θεό Βάκχο>. Ο Δημάρατος αδαής στα Ελευσίνια μυστήρια θέλησε να μάθει τι ήταν αυτό που έλεγαν. Εγώ απάντησα «Δημάρατε, είναι αδύνατο να μη συμβεί κάποια μεγάλη ζημιά στο στρατό του Βασιλιά, για δε μένει αμφιβολία πως αφού η Αττική είναι έρημη αυτό που ακούμε είναι κάτι θεϊκό κι έρχεται από την Ελευσίνα, για να βοηθήσει τους Αθηναίους και τους συμμάχους. Αν ο κουρνιαχτός αυτός πάει κατά την Πελοπόννησο ο κίνδυνος θα βαρύνει στο βασιλιά του στο στρατό της ξηράς , αν πάει κατά το στόλο στη Σαλαμίνα ο βασιλιάς θα κινδυνεύσει να χάσει το ναυτικό του . Οι Αθηναίοι κάθε χρόνο κάμνουν γιορτή προς τιμήν της μητέρας και της κόρης Δήμητρας και Περσεφόνης κι εκεί μυείται όποιος θέλει απ’ αυτους ή και απ’ τους άλλους Έλληνες. Η φωνή που ακούς είναι μυστική φωνή , που την συνηθίζουν σ’ αυτή τη γιορτή και λέγεται Ίακχος. Μετά απ’ αυτά ο Δημάρατος επανέλαβε , σιώπα και μην το πεις σε κανέναν άλλο γιατί αν αυτά φτάσουν στ’ αυτιά του βασιλιά θα χάσεις το κεφάλι σου κι ουτ’εγώ θα μπορέσω να σε σώσω ούτε κανένας άλλος . Κάτσε φρόνιμα λοιπόν , κι όσο για τον στρατό ας φροντίσουν οι θεοί γι’ αυτόν.» Τέτοια συμβουλή έδωσε ο Δημάρατος. Στο μεταξύ η βουή και το σύννεφο της σκόνης κρατούσε κατά τη Σαλαμίνα όπου ήταν Ελληνικός στόλος κι έτσι καταλάβαμε ότι το ναυτικό του Ξέρξη ήταν γραφτό να καταστραφεί . Αυτά διηγήθηκε ο Δίκαιος του Θεοκύδη επικαλούμενος τα μαρτύρια του Δημάρατου και μερικών άλλων .
«Μτφ. αδ Θεοφίλου πάπυρος 1953»
