Θηριωδίες, Δολοπλοκίες, Ανικανότητα Παλαιολόγων

Δεν ήταν μόνο η έχθρα και η βαρβαρότητα των Δυτικών ή η εξάπλωση των Οθωμανών τα αίτια που οδήγησαν στην πτώση της Κωνσταντινούπολης. Πολύ τραγικότερες ίσως είναι οι ευθύνες των ίδιων των αυτοκρατόρων, οι οποίοι, παθιασμένοι και μεθυσμένοι από εξουσία, επιδίδονταν σε κάθε είδους δολοπλοκία και εμφύλια διαμάχη. Αναφερόμαστε στους Παλαιολόγους και σε σειρά γεγονότων του εξουσιαστικού μένους τους, γιατί αυτοί αποτέλεσαν την τελική ευθεία που οδήγησε στη πτώση της Κωνσταντινούπολης.

Μετά το 1261 αφού ανακτήθηκε η Κωνσταντινούπολη ύστερα από την 57χρονη υποδούλωσή της στα βάρβαρα στίφη των Φράγκων σταυροφόρων, ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος ανέλαβε την εξουσία μετά την φιλολαϊκή και εξυγιαντική διακυβέρνηση του Ιωάννη Βατάτζη, αλλά δεν συνέχισε το έργο του. Αντίθετα, τύφλωσε τον εγγονό του Βατάτζη Ιωάννη Λάσκαρη, κι έδωσε προνόμια πάλι στους πλουτοκράτες της εποχής. Αδιαφόρησε για τους φτωχούς, στήριξε την εξουσία του σε Ιταλούς και Τούρκους μισθοφόρους στρατιώτες, τύφλωσε, έκοψε γλώσσες μοναχών και κατέστρεψε κάθε θετικό που είχε καταφέρει ο Βατάτζης.

Φυσικά το λαϊκό έρεισμα χάθηκε τελείως, με αποτέλεσμα όλοι οι Παλαιολόγοι πλέον να στηρίζονται σε ξένους μισθοφόρους και όχι στους γηγενής πληθυσμούς της αυτοκρατορίας. Μάλιστα, ο Ανδρόνικος Β’ Παλαιολόγος, το 1284, διέλυσε για πάντα το μόνιμα στρατό και στόλο. Η διάλυση αυτή άφησε τους Γενουάτες να λυμαίνονται κυριολεκτικά την αυτοκρατορία.

Πολλοί επίσης από τον διαλυμένο στρατό και στόλο έμειναν επί ξύλου κρεμάμενοι. Έτσι, αναζήτησαν πόρους για να επιβιώσουν, είτε από Ιταλούς, είτε και από Τούρκους ακόμη. Πλούτος φυσικά υπήρχε, αλλά ήταν συγκεντρωμένος στα χέρια των <<ολ��γων>>, οι οποίοι δεν παραχώρησαν τίποτα, ούτε ακόμη ��ι όταν το 1453 η εκπνοή της Κωνσταντινούπολης ήταν βέβαιη, προ των πυλών.